فیاض لاهیجی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هم گریه من ز چشم مست دگریست</p></div>
<div class="m2"><p>هم خنده ز لعل می‌پرست دگریست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>القصّه مرا چو صورت آیینه</p></div>
<div class="m2"><p>هم گریه و هم خنده به دست دگریست</p></div></div>

شمارهٔ ۳۵

هم گریه من ز چشم مست دگریست
هم خنده ز لعل می پرست دگریست
القصه مرا چو صورت آیینه
هم گریه و هم خنده به دست دگریست

هوش مصنوعی: این شعر به بیان دوگانگی احساسات انسانی اشاره دارد. شاعر بیان می‌کند که در عین حال که او گریه می‌کند، دیگری از چشمش اشک می‌ریزد و در عین حال که او می‌خندد، دیگری به خاطر زیبایی لبانش لبخند می‌زند. در نهایت، او به این نتیجه می‌رسد که مانند یک آیینه، هم گریه و هم خنده را می‌تواند در دیگران مشاهده کند.

شمارهٔ ۳۳

شمارهٔ ۳۴

هوش مصنوعی: همزمان با اینکه من از چشمانم گریه می‌کنم، دیگری هم اشک می‌ریزد و در کنار آن، کسی دیگر از لبان یک می‌پرست می‌خندد.

هم گریه من ز چشم مست دگریست

هم خنده ز لعل می‌پرست دگریست

هوش مصنوعی: داستان من مانند تصویر در آیینه است؛ هم حالت گریه و هم حالت خنده به دست دیگری نشان داده می‌شود.

القصّه مرا چو صورت آیینه

هم گریه و هم خنده به دست دگریست

شمارهٔ ۳۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده