هوش مصنوعی: بیایید ای ساقی، مقدمات نوشیدن را فراهم کن و با نام خدا درِ خمره را باز کن.

هوش مصنوعی: خدای بزرگ و بی‌نظیر، کنترل و حکمرانی آسمان‌ها را به عهده دارد، و این زمین که ما در آن زندگی می‌کنیم و بخش‌های مختلف وجود ما و روح‌مان، از اوست و به او وابسته است.

هوش مصنوعی: حکیمی که سرنوشت و تقدیر را به چرخش درآورده، در قالب جسم انسان، روح و جان را قرار داده است.

هوش مصنوعی: جهان و تمامی موجودات به خاطر او زیبا و خوشایند هستند، روشنایی عقل و تفکر نیز از او نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: شکوفه‌ها و میوه‌ها در میخانه و ظرف‌های شراب به زیبایی در کنار هم سِیر می‌کنند و گِل و خمیر در کنار هم به خوشی و طراوت مشغول هستند.

هوش مصنوعی: کسی که تاک را از باغ او پرورش می‌دهد، همان کسی است که شراب روشن را تولید می‌کند.

هوش مصنوعی: چراغ که از تاک می‌روید، مانند آتشی است که از خاک برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که با دست خود می‌توان روح و جان را به تصویر کشید و در عین حال، با خاک و زمین، شاهد زیبایی‌های زندگی بود. به عبارتی، انسان می‌تواند با خلاقیت و هنر خود، زندگی و دنیای اطرافش را نمایش دهد.

هوش مصنوعی: اگر تمام دشت‌ها و بیابان‌ها، باغ او هستند و اگر تمام لاله‌ها و گل‌ها، نشان از غم و درد او هستند.

هوش مصنوعی: با حضور او، هیچ تفاوتی بین شمع و پروانه وجود ندارد. هم مسجد و هم میخانه در جایی که او قرار دارد، یکسان و بی‌مفهوم هستند.

هوش مصنوعی: با نام چنین قدرتی که بی‌نیاز است، در بسته‌ای که از راه‌حل‌ها تشکیل شده، راه‌حلی پیدا می‌شود.

هوش مصنوعی: بیابان از میخانه در را بگشای و با سرود شراب، دنیا را به شور و نشاط بکشاند.

هوش مصنوعی: بیایید قبل از اینکه موقعیت به هم بریزد و در صبح، تاریکی شب به پایان برسد، اقدام کنیم.

هوش مصنوعی: از خواب برخیز و مانند گلی سبکبار، سر خود را بالا بیاور. میخواب است، اما چراغ عشق را روشن کن.

هوش مصنوعی: بیایید جام را با شراب پر کنیم و با آب، چشم‌ها و چهره‌اش را شستشو دهیم.

هوش مصنوعی: اگر به خود نیایي و بیدار نشوی، سعادتی که به تو می‌رسد، از دست می‌روی و زمان را بی‌فایده سپری می‌کنی.

هوش مصنوعی: رقیبان همه جا در خواب هستند و به خاطر رنج ناشی از شب و عذابش آشفته و بی‌تابی می‌کنند.

هوش مصنوعی: در این مکان، به خاطر محبت تو، مردم دل‌ها و امیدهای خود را به تو گره زده‌اند و امیدوارند.

هوش مصنوعی: به هر کسی که thirsty است، یک جام شراب بده و به این تشنگان یک آب برسان.

هوش مصنوعی: من از تو نخستین چیز را می‌خواهم که به من بدهی تا در حافظه‌ام نگه دارم و با دل و جان دعا و نیایش کنم.

هوش مصنوعی: پروردگارا، به واسطه نقصی که در خودم احساس می‌کنم، من را به نزدیکی خودت برسان و از دوری‌ام دور کن.

هوش مصنوعی: به تحمل و صبری که موجب آزار قلب شود، بهتر از دردی است که به زبان نیاید و در دل باقی بماند.

هوش مصنوعی: دل غم‌زده‌ای را که در درد و رنج است، بشناس؛ دل‌ای که گرچه پر از اندوه و غصه است، اما رنگی از خود نمی‌نماید و فقط زخم‌هایش را درونی تجربه می‌کند.

هوش مصنوعی: به دستی که به سمت جام دراز می‌شود و به چشمی که بر روی ساقی باز است.

هوش مصنوعی: به اندازه‌ای که مینا (جام شیشه‌ای) بالا رفته، به همان اندازه دستی که پیمانه (شراب) را برمی‌دارد نیز بالا رفته است.

هوش مصنوعی: موج شرابی که به آرامی روی آب حرکت می‌کند، مانند سجاده‌ای است که به نرمی بر روی آب پهن شده است.

هوش مصنوعی: به پای گلی که ظرف آب را زمین زده، به زمینی که دانه کدو را رشد داده، اشاره دارد.

هوش مصنوعی: می‌توان گفت: به باغبانی که با زحمت و تلاش خود از خاک، گیاهان را می‌رویاند و به آبی که او به گیاهان می‌دهد، اشاره شده است. در واقع، این بیت به اهمیت تلاش و مراقبت باغبان برای رشد و نمو گیاهان پرداخته است.

هوش مصنوعی: کسی که از باده مست شده و عطر آن را احساس کرده، به مانند کسی است که بار سبویی را به دوش کشیده است.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به فردی اشاره می‌کند که به خاطر ذکاوت و فریبندگی‌اش، دیگران را تحت تاثیر قرار می‌دهد و به نوعی در دنیای فریب و بازی‌های ذهنی غرق شده است. او را با شخصی مقایسه می‌کند که به خاطر مستی و سرخوشی‌اش، دیگران را به دنبال خود می‌کشاند و بر دوش خود می‌گذارد. به طور کلی، این شعر به بازی‌های اجتماعی و روابط انسانی می‌پردازد که در آن‌ها، باده و مستی می‌تواند نماد شناخت و تسلط بر دیگران باشد.

هوش مصنوعی: این ابیات نشان‌دهنده دو دیدگاه مختلف نسبت به زندگی و مذهب هستند. زاهد که به دینداری و خودداری از لذات دنیوی پایبند است، در مقابل رندی قرار می‌گیرد که در عوض از نوشیدن شراب و لذت‌های زندگی به طور آزادانه لذت می‌برد. این تضاد میان خودسازی و لذت‌جویی دو نگرش متفاوت نسبت به زندگی و معنویت را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: به شرطی که آزادی در آن ننگی ندارد و به زهدی که با سرمستی در تضاد نیست.

هوش مصنوعی: افرادی که به درستی و هوشیاری می‌پرستند، گاه به حال سکوت و فروتنی می‌رسند که شبیه حالت مستی و سرخوشی مستان است.

هوش مصنوعی: با امید و آرزو، بزرگترها خواب عمیقی را برای جوانان خوشبخت و امیدوار آماده کرده‌اند.

هوش مصنوعی: انسان در سن پیری به حدی ناتوان می‌شود که حتی به پای خود نمی‌تواند تکیه کند و به دست دیگران نیاز دارد.

هوش مصنوعی: جوانان پر از تمایلات و ناتوان، در برابر حریفانی که بی‌دست و پا و بی‌کفایت هستند، به ناتوانی و عدم توانایی خود اعتراف می‌کنند.

هوش مصنوعی: به خاطر حالتی از طمعی که بی‌حس و بی‌تفاوت می‌شود، مثل حالتی که رحمت و generosity به کسی که هیچ‌چیز ندارد، می‌رسد.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به احساسی عمیق و شگفت‌انگیز عاشقانه شده است؛ احساسی که می‌تواند باعث خجالت انسان در برابر محبوبش شود و از شدت زیبایی و لذتی که از عشق به دست می‌آید، حتی امکان ندارد که انسان بتواند آن را به خوبی توصیف کند. این احساس، به قدری قوی و لطیف است که فراتر از کلمات و توصیفات عادی می‌رود.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به زیبایی و جذبه‌ای دارد که زلفی دل انگیز می‌تواند بر دل عاشق بگذارد و صورت زیبایی که بیننده را مجذوب خود کند. به عبارتی، عشق و زیبایی به هم پیوند خورده‌اند و دل را به سحر و شکوه در می‌آورند.

هوش مصنوعی: به افرادی که در بیابان عدم زندگی می‌کنند و به کسانی که در مکان‌های خلوت و دور از شلوغی به سر می‌برند، اشاره دارد.

هوش مصنوعی: در میان کسانی که در زندگی خود راه را گم کرده‌اند و به درستی نمی‌شناسند، جشن و حال و هوایی از شناخت و تجربه وجود دارد.

هوش مصنوعی: دلم را از نوشیدن محبت پر کن و با این شعله‌ی عشق، وجودم را تغییر بده و نرم کن.

هوش مصنوعی: در عشق، دل سنگی و سختی دارم، ولی در این آتش عشق، مرا به جای سختی، نرم و ذوب کن مثل موم.

هوش مصنوعی: به خودت کمک کن و با این هنر گرانبها از تمام غم‌ها و مشکلاتت رها شو، مانند طلا که ارزشمند و خالص است.

هوش مصنوعی: زمانی که خمیازه‌ام کشیده می‌شود، مانند تیغی که تاب می‌آورد، آنگاه از چشمه آتش من به تو آب می‌دهم.

هوش مصنوعی: به من روشنایی و جلا ببخش، چرا که من مانند یک خنجر تیز و برنده هستم. سپس جوهر و ویژگی واقعی‌ام را به نمایش بگذار.

هوش مصنوعی: دلم را مثل یک آئینه صاف و یکدست کن؛ از این طرف به آن طرف بچرخان.

هوش مصنوعی: من اشتباه کرده‌ام که تو را به حساب آورده‌ام، همه چیز را انکار کرده‌اند و من نیز آن را انکار کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من کارهای ناپسندی انجام داده‌ام که نباید می‌کردم و اشتباهاتی مرتکب شده‌ام که از مرزهای قابل قبول فراتر رفته‌اند.

هوش مصنوعی: در دوران جوانی و شوق و عشق و دیوانگی، عقل انسان کم می‌شود و خواسته‌ها و آرزوها بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: خرد به ما می‌آموزد که خود را humble نگه داریم، در حالی که تمایلات و خواسته‌های نفس مانند آتش و پنبه، می‌توانند ما را به سمت جنون و افراط سوق دهند. این یعنی باید مراقب باشیم که از راه‌های نادرست دور بمانیم و به عقل و خرد خود اعتماد کنیم.

هوش مصنوعی: دوری از تو به خاطر گناه نادرست است، اما اگر از وجود تو فرار کنم، جایز است.

هوش مصنوعی: هرچند که ما از هم دور هستیم و هیچ کار و حرفه‌ای نداریم، اما تو در دل من نزدیک هستی و جای نگرانی نیست.

هوش مصنوعی: تو می‌دانی که نیازی به توضیح ما نیست، امید ما به لطف و بخشش تو و عذرخواهی‌ از کمبودهایمان است.

هوش مصنوعی: اگرچه در سختی‌ها و مشکلات به سر می‌بریم، اما هیچ‌گاه از خویشتن خود سرپیچی نمی‌کنیم و با خرد و اندیشه زندگی‌مان را ادامه می‌دهیم.

هوش مصنوعی: در حالت هوشیاری، نه گفتن و نه سکوت بر ما تاثیری ندارد و در واقع، هر دو حالت به نوعی ناآگاهی به حساب می‌آیند.

هوش مصنوعی: بهتر است بدون هیچ پرده‌پوشی، زندگی را با شادی و سرخوشی ادامه دهیم و از حال خوش و مستی خود لذت ببریم.

هوش مصنوعی: به من شرابی رنگین و درخشان بده که درخشندگی‌اش چهره‌ام را از کدری و تیرگی پاک کند.

هوش مصنوعی: ای ساقی، آن جام قدیمی را به من بده که نور آن، غم را از دل پاک کرده است.

هوش مصنوعی: به من آن شراب تلخ را بده که گاهی آرامش می‌آورد و گاهی از درد و اندوه می‌کاهد.

هوش مصنوعی: به خاطر احساساتی که در دل وجود دارد، هر تار مویی از سر به لرزه درمی‌آید و به جنبش درمی‌آید.

هوش مصنوعی: شرابی که از خون به دست آمده، داغ‌تر و پرحرارت‌تر از روح است. همانطور که آتش گرم و مرطوب می‌تواند روح را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: شراب خون گرم‌تری با مزاجی سازگار است، مانند جان که در هر مزاجی قابل پذیرش است.

هوش مصنوعی: برای حفظ سلامتی، نوشیدن مایعات قرمز مانند آب‌میوه ضروری است، همان‌طور که خون برای هر بدن لازم است.

هوش مصنوعی: در این جمله به تصویری شاعرانه از یک مکان اشاره شده است که شبیه به یک شرابخانه است. در اینجا، جامی وجود دارد که از نور خورشید پر شده و نشان‌دهنده‌ی شادی و لذت است. به طور کلی، این تصویر نشان‌دهنده‌ی زیبایی و جذابیت آسمان و خورشید است.

هوش مصنوعی: از هر دیوار این میخانه، نور آفتاب به وضوح دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر این نوشیدنی از شیشه نمایان شود، آنگاه کاسه آسمان به گردونه خواهد افتاد.

هوش مصنوعی: اگر این شراب بی‌پرده از لباس درد بیرون بیاید، خود را با پیراهنی که بر تن داری مقایسه کن.

هوش مصنوعی: شراب، درمانی برای مشکلات عقل و راهی برای بهبود بیماری‌های ناخوشایند است.

هوش مصنوعی: مشروب طوری است که وقتی نوشیده می‌شود، آتشینی در بینی ایجاد می‌کند و باعث شعله‌ور شدن حس و حال نورانی از شوق و هیجان می‌گردد.

هوش مصنوعی: شیشه‌ای که به صورت زیبا و شکیل درست شده، نشان‌دهندهٔ تسلط و توجه به جزئیات است. این بیان می‌کند که از فکر و اندیشهٔ عمیق، مفهوم و حقیقتی به وجود می‌آید که همواره در انتظار ابراز و نمایش است.

هوش مصنوعی: در اینجا سخن از می و شراب است که به وحدت یا یگانگی اشاره می‌کند. در حالی که می‌ِ واحد در دریا در حال خروش است، می‌ِ خون منصور نیز به خاطر شور و شوقی که ایجاد می‌کند به جوش آمده است. این تصویر، نماد جوش و خروش در عشق و وحدت است که همگان را به شور و حرکت وا می‌دارد.

هوش مصنوعی: اگر شیشه‌ای از آن چیزها به دست بیاورم، می‌توانم با آن زیبایی و زرق و برق دنیای گردون را به تماشا بگذارم.

هوش مصنوعی: به من یک جام پر از شراب بده تا بتوانم غم و اندوه را فراموش کنم، زیرا وقتی دل شاد و پر از شادی باشد، غصه‌ها کم‌تر به چشم می‌آیند.

هوش مصنوعی: صبح است و ساقی در حال نوشیدن است، جام خالی است و ما مست و بی‌خودیم، در حالی که فکرم به چیز دیگری مشغول است.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس از نظر دیگران، انسان از نوشیدن شراب دوری می‌کند، ولی در واقع این ترک کردن، نشان‌دهنده ایمان واقعی او نیست و تنها یک نوع ریاکاری است.

هوش مصنوعی: زیان بزرگ این است که چه کسی می‌تواند خسارت را جبران کند؟ حتی با صد دانه تسبیح، تنها یک قطره از آن جبران نمی‌شود.

هوش مصنوعی: نگو که حال و احوال مستی فقط به خاطر هدفی خاص است؛ زیرا نباید بگویی که اساس و بنیاد وجود ندارد و فقط ظاهر است.

هوش مصنوعی: زمانی که فیض و رحمت الهی یاری‌گر تو باشد، به تو راهی روشن و صاف می‌نمایاند.

هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، آن جام پر از هستی را به من بده که خرد و دانش در اصل وجود از حالت او سرشار و تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: از آن جایی که همه چیز به او جان می‌گیرد، ماه و خورشید نیز به واسطه او درخشان و نورانی هستند.

هوش مصنوعی: در آسمان، این شراب گلی که توصیف شده است، می‌تواند به قدرتمند و درخشان باشد مانند تابش آفتاب.

هوش مصنوعی: به من عطا کن، زیرا که در بدنم احساس سردی و بی‌حالی می‌کنم، و غم مانند چنگالی محکم رگ‌ها و ریشۀ وجودم را فشار می‌دهد.

هوش مصنوعی: من برای روشن کردن افکارم خیلی تلاش کرده‌ام و در این راه، ذهن خود را به شدت درگیر کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من از استاد بسیار یاد گرفتم و نکات زیادی را به خاطر سپردم.

هوش مصنوعی: من وقت زیادی را با کتاب و دعا گذرانده‌ام و با افرادی که زهد و پارسایی را رعایت می‌کنند، آشنا بوده‌ام.

هوش مصنوعی: من بارها و بارها در کنار خود کتاب و یادداشت‌های زیادی داشتم، اگر کمی زیرکی و فریبندگی داشتم، می‌توانستم این‌ها را به شکلی پنهان کنم.

هوش مصنوعی: گاهی در مسائل جزئی و گاهی در اصول کلی، به مبارزه و جدال با هر بی‌محتوا و بی‌ارزش پرداختم.

هوش مصنوعی: چند شب را که در اتاقم خوابم نبرد و چقدر مشکل بود که غذایی برای خوردن نداشتم و حتی آب هم نداشتم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانستم زمانی برای خوردن پیدا کنم، اما شکمم از دود چراغ سیر می‌شد.

هوش مصنوعی: از علم فقه، حدیث، اصول و کلام، و همچنین از تفسیر و آداب، تمامی حکمت‌ها به دست می‌آیند.

هوش مصنوعی: من تمام عمرم را صرف تلاش و کوشش کرده‌ام و از هر تجربه‌ای، سود و برکت زیادی کسب کرده‌ام.

هوش مصنوعی: گاهی در شعر، از جادوگری کلام، معجزه‌ای آفریدم.

هوش مصنوعی: نمازهایی که فقط برای نمایش و ریا انجام می‌شود را چه طور توصیف کنم، در حالی که تمام توجه من فقط به رکوع و سجود آن معطوف است؟

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه مدتی طولانی در محبت و پیروی امام بوده‌ام، حالا مثل مسواکی که به شدت استفاده شده و فرسوده شده، شده‌ام.

هوش مصنوعی: من از هیچ‌یک از کامیابی‌ها و لذت‌ها دور نمی‌شوم، چرا که در حال حاضر، تنها راه شادی و خوشی، شراب است.

هوش مصنوعی: اینک مدت زیادی است که در محله‌ی شراب، هیچ چیزی جز بوی آن نمی‌یابم.

هوش مصنوعی: از این به بعد، اگر عمر به من اجازه بدهد، قصد دارم که نوشیدنی‌ای مصرف کنم که جانم را تقویت کند.

هوش مصنوعی: به خانه شراب می‌روم و مانند شاگردی می‌نوشم، تا با هر جرعه از آن، چشمانم را روشن کنم.

هوش مصنوعی: در میخانه، خدمت و همراهی خاصی وجود دارد، چون وقتی سرم در ساغر است، همه چیز برایم متفاوت و خوشایند می‌شود.

هوش مصنوعی: خوشا گودال میخانه و جمع کسانی که در آنجا هستند. خوشا حال کسی که در پای دنیا و خوشی‌های آن به خاک افتاده است.

هوش مصنوعی: این مجلس چه جشنی است، که در آن شراب از زمین می‌جوشد و بی‌تردید نشانه‌ای از بزم یکتایی و اتحاد در آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: از هر طرف گروه‌گروه سواران با ساغرها به میدان آمده‌اند و صف بسته‌اند.

هوش مصنوعی: شراب و نشئه در یک ظرف با هم هستند و آدم در دستش لیوان دارد.

هوش مصنوعی: دل روشن و شفاف مانند شیشه‌ای است که نمی‌خواهد تحت تاثیر هیچ‌گونه اندیشه یا فکری قرار گیرد. این دل، از هر گونه مشغله و دغدغه‌ای دور است و به همین خاطر، ارزش و زیبایی‌اش را دوست دارم.

هوش مصنوعی: زمانی که شخصی به مقام بالایی دست پیدا کند و خود را در معرض دید دیگران قرار دهد، هرگز نباید رازهایش را از دیگران پنهان کند.

هوش مصنوعی: شنیدم که کشتی‌های زیادی در عمق دریا به‌طور کامل غرق می‌شوند.

هوش مصنوعی: در میخانه ما تفاوتی وجود ندارد، چرا که دریا در اینجا باعث غرق شدن کشتی است.

هوش مصنوعی: از او می‌توان به خوشی‌های فراوانی دست پیدا کرد، بله، کشتی‌ای که پر از شراب است، دل دریایی دارد.

هوش مصنوعی: ساقی، لطفاً آن جام پر از شادابی را به من بده، چون جانم به لب رسیده و در خطر است.

هوش مصنوعی: به خاطر نوشیدنی‌ای که مرا از خودخواهی و خودپسندی رها کند، در میخانه خاصی مرا پذیرایی می‌کنند.

هوش مصنوعی: ما از میخانه و شادی‌های آن به دوریم، اما به یاد مرگ و نزدیک بودن به آن همیشه فکر می‌کنیم.

هوش مصنوعی: آیا ای کاش از زندگی بهره‌مند شویم؟ آیا دوباره به میخانه برویم؟

هوش مصنوعی: بیایید با دوستان میخانه همدل و همداستان شویم، تا در این دنیای بزرگ مانند قطره‌ای از دریا به هم پیوند بخوریم.

هوش مصنوعی: به یاد داشته باش که در آنجا به هیچ وجه نمی‌توان به نتیجه‌گیری رسید، زیرا عقل از مقایسه و اندازه‌گیری به واسطه نقطه‌ضعف خود می‌ترسد.

هوش مصنوعی: در این مسیر، ممکن است خون و رنج مورد نیاز باشد و در این راه، ممکن است راهنمایی و دلیلی که داریم، گم شود.

هوش مصنوعی: آیا ساقی می‌تواند این مسیر را روشن کند؟ چرا که نور می‌تواند روشنی‌بخش راه باشد.

هوش مصنوعی: ما از جدایی چقدر بی‌رحم شده‌ایم، آیا جز نوایی که به ما بدهد، چیزی در دل داریم؟

هوش مصنوعی: اندکی می‌زنم به گریه، چون فرصتی فراهم می‌شود، که نی نتواند بنوازد و دل را به درد آورد.

هوش مصنوعی: صدای نیمه‌جانم از درون به بیرون رفت و دلم از گریه‌ی شیشه‌ی خونین پر شد.

هوش مصنوعی: زمانی که اشک‌های من همچون طوفانی به پا شود، آیا کشتی نجاتی برایم وجود خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: به من باده‌ای بده که مانند آینه، رازهای پنهان را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: می‌دانم که این ناله‌ای که سر می‌زنم به چه دلیلی است و می‌دانم که دل شیشه‌ای من، به خاطر چه کسی خونین شده است.

هوش مصنوعی: کجا این شیشه گریه را یاد گرفته که این‌گونه شده است، چرا این نفس سوخته به این حال افتاده؟

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم به‌خوبی این راز را توضیح دهم، فقط صدایی از خودم بیرون می‌آید، ولی صدای واقعی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به من نگفت و من نیز به کسی نخواهم گفت. شاید با شراب این راز فهمیده شود و بس.

هوش مصنوعی: بیا، تو منبع زندگی من هستی و زمینه‌ساز شادی و موفقیت من.

هوش مصنوعی: به یاد تو تا دیروقت بیدار می‌مانیم، بیایید و مانند شمعی برای شب‌زنده‌داران روشن شو.

هوش مصنوعی: دل ما را بیشتر از این داغدار نکن، دیگر بس است که مدت‌هاست تحت ستم و سختی بوده‌ایم، حالا دیگر کافی است.

هوش مصنوعی: دل ما به خاطر بی‌رحمی و سخت‌ قلبی ساقی کاملاً شکسته است، اما هنوز ساغر در دستش باقی مانده است.

هوش مصنوعی: ای ساقی! زمین و زمان تحت تأثیر او بودند و روح می‌نوشنده در اختیار او بود.

هوش مصنوعی: عکس ابروی ساقی در جام ظاهر می‌شود، مانند ماه نو که در هنگام غروب در آسمان سرخ دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: از گوشه‌های چشمان سیاه و خوش‌نگاه او، نگاهی می‌چکد که مانند شراب از جام پاشیده می‌شود.

هوش مصنوعی: لبش به زیبایی گل شباهت دارد و شرمگینی آن را به نمایش می‌گذارد، در حالی که مژه‌های او به طور مخفیانه دل را دچار رویایی می‌کنند.

هوش مصنوعی: فم تنگ‌تر از کمر مور است و تبسّم در او به سختی راه پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی خرد و عقل لبخند می‌زند، انسان به خیال و تصور وجودی از عدم می‌رسد.

هوش مصنوعی: خطش مانند سایه‌ای دور لبش افتاده است و به زیبایی شکرین شبیه به مورچه‌ها در حال حرکت و خوشگذرانی به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: نقش و زیبایی او به قدری دقیق و زیباست که همواره در حال مورد توجه قرار می‌گیرد. مهارت او در طراحی و خلق زیبایی به اندازه‌ای است که می‌توان گفت تمامی کارهایش به دور او می‌چرخد و او به نوعی مرکز توجه است.

هوش مصنوعی: نگاه مست او به جام خالی، حالتی شگفت و جذاب می‌دهد، گویی که هر لحظه ممکن است کسی در حال نوشیدن باشد.

هوش مصنوعی: زمانی که انگار لیوانی از ناز و محبت در دست بگیری، می‌توانی شیشه آسمان را با سنگی بشکنی.

هوش مصنوعی: وقتی که بدن به طور مکرر به غفلت و بی‌توجهی دچار شود، مانند این است که در حالت خواب آلودگی و بی‌حوصلگی فرو می‌رود.

هوش مصنوعی: عکس زیبایی چهره‌اش در شراب نیفتاده است، زیرا شعلۀ عشق آنچنان قوی است که ریشه‌ها را در آب سوزانده است.

هوش مصنوعی: به دستی که او شراب می‌دهد، دیگر از چه دستی می‌توان انتظار داشت که جام دیگری را بدهد؟

هوش مصنوعی: مرا نوشیدنی‌ات به حدی مست کرده که از جهانی برتر و فراتر از اعتقادات دینی و بی‌دینی رفته‌ام.

هوش مصنوعی: نه به اندازه‌ای که دل‌خوش باشم و نه آنقدر مستم که لذت ببرم؛ چیزهایی که برای من حلال به نظر می‌رسند، در واقع حرامند و برعکس.

هوش مصنوعی: به من بنوشان آن آبِ ظاهر من را، همان چیزی که می‌تواند وجود و باطن من را پاک کند.

هوش مصنوعی: اگر توبه‌ام مرا از آلودگی‌ها پاک کند، آیا زهد و پندارهایم مرا به خاک و نابودی خواهد کشید؟

هوش مصنوعی: کجا رفته خواننده و نوازنده؟ چرا تار بی‌خون نت یا نغمه‌ای ندارد؟

هوش مصنوعی: ساقی مثل مسیح است و دل را زنده می‌کند. شراب مثل آتش است و حالتی از اندوه را به دنبال دارد.

هوش مصنوعی: خواننده‌ای به آواز خود ادامه می‌دهد و از سرچشمه‌ی نغمه، لب‌هایش را تر می‌کند تا صدای تازه‌ای به گوش برسد.

هوش مصنوعی: به نوازنده بگو که با نواختن ساز، درها را بگشاید و زندگی و احساسات را زنده کند.

هوش مصنوعی: خواننده، با دماغی شاد و با طراوت، با یک آهنگ درخشان و شگفت‌انگیز، بیدار شو و خواب‌آلودگی را کنار بگذار.

هوش مصنوعی: نخستین گام عشاق این است که با رفتار و عشق خود، قلب و جان کسی را که مشتاقشان است، به دست آورند.

هوش مصنوعی: به جشن و شادی نغمه‌های دل‌انگیز و شورانگیز روح و دل مستان را به هم پیوند بزن.

هوش مصنوعی: در هر زمینه و هر موضوعی صدایی جدید و منحصر به فرد ایجاد کن تا با آن، جهانی را پر از سر و صدا کنی.

هوش مصنوعی: مثل بلبل نیا که در گوشه‌ای نشسته و منتظر است، تو هم به یک آواز و نغمه خیره نشو و مدام در انتظار نباش.

هوش مصنوعی: جهان بسیار وسیع و بزرگ است و ما در مقیاس آن کوچک و ناچیز به حساب می‌آییم. زمین مانند گهواره‌ای است که ما در آن زندگی می‌کنیم و به عنوان کودکان این گهواره، در آن رشد می‌کنیم.

هوش مصنوعی: نباید انسان‌های بزرگ به خاطر بی‌ارزش‌ها و نادان‌ها مورد سرزنش قرار گیرند.

هوش مصنوعی: ما چقدر دیگر با این افراد ناپاک و بی‌ارزش هم‌صحبت شویم و زیر این آسمان زندگی کنیم؟ تا کی باید در این وضعیت بمانیم؟

هوش مصنوعی: در این خانه، ما در حال تحمل سختی و اندوه هستیم و دوری از خوشی و شراب‌خوری ما را آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: خواننده، بگو از آهنگ‌های جدایی که دلی را به آتش می‌کشد و یاد عراق را زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: عراق عرب کشور مورد علاقه من است و دجله هم در کوزه من جای ندارد.

هوش مصنوعی: خوشا به زمانی که از دست مرگ، پیاله‌ای را در کنار رود فرات بشکنم.

هوش مصنوعی: ساقی که شراب کوثر را می‌دهد، همان کسی است که محبتش در قلب من همواره باقی است.

هوش مصنوعی: بیایید ای ساقی، با شراب به من نزدیک شو و حال خوشم را ببین، و به اصل و ریشه‌ام برسان.

هوش مصنوعی: به خاطر درد و اندوهی که دارم، به قدری ضعیف شده‌ام که مانند موری ریزه‌میزه در برابر پای فیل به نظر می‌رسم.

هوش مصنوعی: اگر قدرت و نیرویی به من بدهند، مانند سلیمان نمی‌توانم در جا بمانم و بی‌حرکت بایستم.

هوش مصنوعی: مدتی طولانی است که به خاطر جدایی، دلی ضعیف و غمگین دارم، مثل صدای نی که ناله می‌کند.

هوش مصنوعی: به من خوشی و قدرتی بده که با نوشیدن آن، از خودم بی‌خبر شوم و به اوج لذت برسم.

هوش مصنوعی: وقتی که با خودم در جنگم، به دنیای بیرون دشمنی می‌نگرم؛ اما وقتی از خودم فاصله می‌گیرم، شاداب و پر از زندگی می‌شوم.

هوش مصنوعی: بهتر است از خودم دور شوم، زیرا من خودم هم دشمنی دارم که به من آسیب می‌زند.

هوش مصنوعی: من از خودم بی‌خبر هستم و در نتیجه نمی‌توانم کنترلش کنم و به خاطر این حالت مستی، صبر و تحملی ندارم.

هوش مصنوعی: اگر پرده‌ی حواس و ذهن وجود نداشته باشد، نمی‌توان به راحتی یک لحظه‌ی واقعی از خود را دید و شناخت.

هوش مصنوعی: اگر تو تمایل داری که زیبایی چهره‌ات را ببینی، با حالتی شاداب و سرخوش می‌توانی این دیدار را تجربه کنی.

هوش مصنوعی: به من شرابی بده تا لحظه‌ای از خودم غافل شوم و بتوانم به تماشای وجود خودم بپردازم.

هوش مصنوعی: در این فضای تنگ و تاریک که پر از ترس و امید است، خودم را در دام افکار منفی گرفتار کردم.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که به من کمک کنی و مرا از این وضعیت دشوار رهایی بخشی؟

هوش مصنوعی: صبحگاه ذوق و الهام فکرم، با اندیشه‌های بلندم مرا به اوج و علو می‌برد.

هوش مصنوعی: به فکر فرو رفتم و از آسمان خارج شدم، قدمی بر فراز همه جا گذاشتم.

هوش مصنوعی: شخصی را مشاهده کردم که وجودش از نور خالص و پاک سرشته شده بود، نه از مواد طبیعی مانند باد، آتش، آب و خاک.

هوش مصنوعی: در میان مردم، کسانی هستند که از جان خود پاک‌ترند و در فهم و درک، از عقل برتر و بهترند.

هوش مصنوعی: آنها نه از تاریکی جسم خود آگاهی داشتند و نه نشانه‌ای از تاریکی‌ها در وجودشان بود.

هوش مصنوعی: آنها نه از مرگ خود وحشت دارند و نه از نابودی، نه حسد و رقابت در دلشان وجود دارد و نه به چیزی می‌ترسند و نگران‌اند.

هوش مصنوعی: هر نوع لذتی که در خواب ببینی، در آنجا به وضوح مانند آفتاب نمایان است.

هوش مصنوعی: زندگی پر از شادی و خوشی‌ آنها، مانند عید و نوروز هر روزشان است.

هوش مصنوعی: در آن مکان، تنها چیزی که دیدم و شناختم، خوشحالی بود و غیر از آن هیچ چیز دیگری نبود.

هوش مصنوعی: وقتی به سوی خود نگاه کردم، دیدم که همه چیز در اطراف من تبدیل به خاک شده است و خودم نیز به زمین تعلق دارم.

هوش مصنوعی: حالا به خاطر دوری آن شخص بسیار غمگین و دلتنگ هستم و این درد و رنج در این موقعیت سخت مرا به شدت آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه چیزی بود و کجا و چه زمانی رخ داد، اما شاید تنها نوری می‌تواند مرا هدایت کند.

هوش مصنوعی: در آن دنیا اگر راهی برای عبور وجود داشته باشد، می‌توان دوباره به سوی خوشی و لذت رفت و از شراب خوش رنگ نوشید.

هوش مصنوعی: به من بگذار تا از شراب آتشین بنوشم، زیرا این دنیا مرا به زحمت انداخته است. بگذار لحظه‌ای از این قید و بندها رهایی یابم.

هوش مصنوعی: به سوی وطنم بروم، شاید در غربت از درد دل خون گریه کنم.

هوش مصنوعی: در اینجا بیانگر غم غربت و تنهایی است. شخصی در دیاری بیگانه احساس می‌کند که هیچ‌کس را ندارد و در وطن خود نیز به گونه‌ای احساس ذلت و خاری می‌کند. این احساس به خوبی نشان‌دهنده‌ی سختی‌های ناشی از دوری از خانه و وطن است.

هوش مصنوعی: به من نگو که ناامید شوم، زیرا با تلاش و کوشش می‌توانم از این مشکلات و چالش‌ها عبور کرده و به موفقیت برسم.

هوش مصنوعی: به من می‌گویند که در این فضای بسته و تاریک، بنشینم و آرام بگیرم.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که وقتی انسان از چیزهایی که بدنش را سنگین می‌کند و او را از حرکت آزاد می‌سازد رها شود، مانند روحی سبک و آزاد می‌شود و بار سنگینی را از دوش خود برمی‌دارد.

هوش مصنوعی: این بار سنگین را تحمل نکنم و این خاک را در چاله‌ای بیفشانم.

هوش مصنوعی: از پایین‌ترین نقطه تا بالاترین نقطه می‌روم، اما باید به تدریج و مرحله به مرحله بالا بروم.

هوش مصنوعی: به من جامی بده، که جان و تفکر مرا به پرنده‌ای آزاد در خلوت این شیشه (جام) برساند.

هوش مصنوعی: به من نوشیدنی بده، زیرا وقت معطلی گذشته است و جریان افکار مانند سیلاب از پل عبور کرده است.

هوش مصنوعی: هیچ کس نیست که بتواند با من به سازش بیاید و در برابر سختی‌ها و چالش‌ها، من هرگز از آشتی و صلح دست نمی‌کشم.

هوش مصنوعی: عقل و خرد انسان، با مشاهده‌ی نادرستی‌ها و ناپختگی‌ها، گاهی او را به جنون و دیوانگی می‌کشاند. به عبارت دیگر، در برخی مواقع، آگاهی و فهم عمیق از مسائل می‌تواند باعث ناراحتی و دیوانگی شود.

هوش مصنوعی: عقل و خرد ما آماده است که با عزم و اراده‌امان به نوآوری و تسخیر دنیا بپردازیم، اما در عوض جنون و دیوانگی مانند زنجیری ما را محدود کرده و در گوش‌مان حلقه زده است.

هوش مصنوعی: عقل اگرچه با جنون هم صحبت می‌شود، اما جنون نیز نعمتی خاص دارد.

هوش مصنوعی: هرچند عقل و خرد راه روشنی برای شناخت دارند، اما در عین حال دقت و وسواس زیادی به خرج می‌دهند و پیچیدگی‌هایی دارند.

هوش مصنوعی: بهتر است که انسان عقل و فهم خود را بیان کند تا اینکه بخواهد هدفش را به نحوی پنهان کند.

هوش مصنوعی: عشق انسان را دچار جنون و شیدایی می‌کند، پس از معشوق تمنای یاری دارم تا عقل و هوش بر من غلبه نکند.

هوش مصنوعی: از داستان‌های عقل خسته شدم، چون احساس می‌کنم که در این گفتارهای بی‌فایده غرق شدم. بیا، به من شرابی بده که فراموش کنم و از این حواشی دور شوم.

هوش مصنوعی: عقل و خرد ما به آسیب و مشکلاتی که دچارش شده‌ایم، دچار شده است و مثل جغدی ویران و آشفته شده‌ایم.

هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، آن لیوانی را که مانند آفتاب نورانی و درخشان است به من بده تا قدرت و شوق من را بیشتر کند.

هوش مصنوعی: نوشیدنی بیاور که دل را نورانی کند و این جمع تاریک را روشن کند.

هوش مصنوعی: می‌توان گفت که میوه‌ای که از دل پاک و بی‌آلایش به دست آمده، در حقیقت مانند شعله‌ای از نور در دل خاکستر می‌باشد. در واقع، این بیان به اهمیت صفا و خلوص در زندگی اشاره دارد و نشان می‌دهد که پاکی دل می‌تواند به روشنی و انرژی تبدیل شود.

هوش مصنوعی: اگر فقط یک قطره از این شراب کهن به من برسد، مانند آتش بر کوه طور خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر یک سنگ بکند، ممکن است جواهری گرانبها به وجود آید و اگر به خاکی بیفتد، ممکن است مانند آفتاب درخشان شود.

هوش مصنوعی: تو و زاهد به دنبال قصر و حور و بهشت هستید، اما من به دنبال ساقی و یار نیکو خصال خودم هستم.

هوش مصنوعی: در آغوش گرفتن افکار و اندیشه‌ام مانند گرفتن دست در گردن شیشه‌ای است.

هوش مصنوعی: ای زاهد، از کنار ما دور شو و برو؛ کسانی که مست و شیدا هستند، راز و نیاز خود را مخفی دارند.

هوش مصنوعی: تو بسیار خشک و بی‌عاطفه‌ای، در حالی‌که ما آتشین و پرشور هستیم. اگر از آتش ما بگذری، به آسیب و خطر دچار خواهی شد.

هوش مصنوعی: دستت را بر روی شیشه آبرنگ نگذار، چرا که از این آب، آتش برمی‌خیزد مانند سنگ.

هوش مصنوعی: سعی کن لذت روزهای خوبت را با تلخی خاطرات از بین نبری.

هوش مصنوعی: جز تلخی شراب چیزی نمی‌دانی، مانند اینکه با دستار خود بر سرت نپیچانی.

هوش مصنوعی: به من ای ساقی، آن نوشیدنی را بده که شعله‌های آتش را برافروزد و همان چیزی است که غم را از بین می‌برد و اندوه را تسکین می‌دهد.

هوش مصنوعی: شراب بده تا به فراموشی سپارم درد جدایی را که ما را در رنج و بیچارگی گرفتار کرده است.

هوش مصنوعی: نسیم گل و بلبلان مایه شادابی و سرور است، بنابراین اگر بخواهیم از توبه‌مان دست برداریم، کار اشتباهی نیست.

هوش مصنوعی: در این بهارهایی که دنیا بسیار زیبا و دل‌نشین است، قلب من همچون میدان جنگی پر از آتش و هیجان است.

هوش مصنوعی: حالتی در من حاکم شده که دلزده و غمگینم، به‌گونه‌ای که حتی سرنوشت نیز تحت تأثیر دردهایم به عزا نشسته است.

هوش مصنوعی: در دل شب، ناامیدی بر من سایه انداخته است، همان‌طور که بر چهره مردم، نقطه سفیدی از عیب و نقص نمایان است.

هوش مصنوعی: صبح من تنها امید است و شب تیره فقط نامی است بدون حقیقت.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که نور شراب به من کمک کند تا در تاریکی شب روشن شوم؟

هوش مصنوعی: ای صبح، بر چهره‌ام نفس تابناک طلوع نکن، که از شیشه‌ام صبح را خوب می‌بینم.

هوش مصنوعی: من در کنار چشمه‌ای پر از گل رنگارنگ نشسته‌ام و شب با نور ساغرم روشن است.

هوش مصنوعی: از داشتن می ناب و لذت خروج نکن، زیرا داشتن فرم و ظاهر بدون محتوا بهتر از خالی بودن است.

هوش مصنوعی: باقی‌مانده عمر هر چند کم باشد، همین که یک نفس در کنار هم باشیم، کافی است.

هوش مصنوعی: به ساقی آن جام را بده که مانند گل لاله است، زیرا با آن می‌خواهم درد و رنجی را که برای صد سال بر دلم مانده، تسکین دهم.

هوش مصنوعی: بیایید، ای زیباروی، که زیبایی تو مانند گل است و چهره‌ات روشنایی بخش جشن گل‌هاست.

هوش مصنوعی: هرگاه که در چمن قدم می‌زدی و با سر خود آنجا را می‌گشتی، گل‌ها نیز به خاطر وجود تو خوشبو و نمایان می‌شدند.

هوش مصنوعی: امشب که از دیدن باغ دل کنده‌ای، بوی گل‌ها روح و جانت را تازه می‌کند.

هوش مصنوعی: بهار زمان خوشی و شادابی است و اگر نسیم بهاری ما را به شوق بیاورد، این شوق و شادابی به خوبی قابل قبول است.

هوش مصنوعی: چمن زیباست و گلستان دلپذیر است، گل‌ها خوشبو هستند و نسیم معطر، هوای اینجا را دلنشین کرده است.

هوش مصنوعی: هوا دلپذیر است، مانند طبیعت عزیز و نیکو، و جریان آب شبیه به ذهن روشن حکیم است.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و لطافت طبیعی، دل به گل می‌سپارم، اما چشم من همچنان در حسرت و غربت است.

هوش مصنوعی: گل باغ به قدری سرزنده و شاداب است که مثل ساغری پر از شراب می‌درخشد و جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: هوای گل و باغ خوش بو مرا به وجد آورد، به طوری که وقتی گل را دیدم، شور و شعف در دل من ایجاد شد و حس محبت و شوق آتشین وجودم را فرا گرفت.

هوش مصنوعی: چرا کسی با زیبایی و魅یت خود نمی‌تواند بر دل‌ها اثر بگذارد، در حالی که گل با زیبایی‌اش و بلبل با آواز جان‌نوازش، تاثیری عمیق بر روح انسانی دارند؟

هوش مصنوعی: نسیم گل به جانم طراوت بخشید و دل من تلخ و غمگین شد از صدای ناله‌وار بلبل.

هوش مصنوعی: در این لحظه که بلبل از گل شاد و خوشحال است، گلستان مثل چهره‌ی زیبا و شاداب ساقی به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: بهتر است که خود را به نماز در دامن ساقی مشغول کنم و با عشق او بازی کنم.

هوش مصنوعی: این بیت به نوعی سوال می‌پرسد که آیا بلبل و گل در حالتی از اندیشه یا تفکر هستند. به عبارتی، گوینده به این نکته اشاره می‌کند که او همچون گلی در دست دارد و بلبل نیز در دنیای خود به نوعی از احساسات و وضعیت‌ها پیوسته است. در واقع، او در حال اشاره به زیبایی و لطافت زندگی و عشق است که با نوشیدن و تجربه‌های شیرین همراه است.

هوش مصنوعی: هر کس به اندازه‌ی زیبایی و خوشبختی خود، آکنده از گل و رنگ و زندگی است، اما برای من، همین که به یاد عشق خود به گل‌ها باشم، کافی و دل‌نشین است.

هوش مصنوعی: وقتی که من با شراب سینه‌ام را روشن می‌کنم، به جای گل، آتش را بر دامن خود می‌افکنم.

هوش مصنوعی: پیر و مراد من کسی است که بی‌خیال و آزاد زندگی می‌کند و در حال مستی، به زلف‌های زیبا و دلربای ساقی توجه دارد و در دستش یک جام مشروبات دارد.

هوش مصنوعی: درون ساغرم زنده است، اگر بخواهم می‌توانم دور کمرم خط پیمانه را بپیچم.

هوش مصنوعی: من خدمتگزار پیر میخانه هستم و از درد دل و رنج خواران به یاد پدرانم، زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: در طول زندگی، سختی‌های زیادی را در میخانه‌ها تجربه کرده‌ام و بارها دور پیمانه نوشیدنی چرخیده‌ام.

هوش مصنوعی: اکنون احساس می‌کنم که گل خوشگلی از مستی و دیوانگی، هم‌نشین شیشه شده است.

هوش مصنوعی: به من نوشیدنی قوی بده که قابلیت دارد غم و اندوه را از ریشه بکَنَد.

هوش مصنوعی: این باده‌ای که می‌نوشیم، در حقیقت همان چیزی است که به ما نور و روشنی می‌بخشد. مانند اندیشیدن به تو که ذهن و دل را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: با لبخند گل، جام را از نسیم سبک بالی پر کرده و در عین حال، ز شیشه‌ای که پر از شراب است، همگان را به شادمانی دعوت کن.

هوش مصنوعی: نوشیدن نوشیدنی باعث می‌شود که از خود بی‌خبر و شاداب شوی، و با زینت چهره‌ات، مانند گل‌ها درخشان و زیبا به نظر بیایی.

هوش مصنوعی: به مژگان بگو که با افتخار و زیبایی زلف‌هایش را کمی به جلو بیاورد تا بیشتر خود را نشان دهد.

هوش مصنوعی: بیا و با چشمان زیبایت بازار چشم‌ها را زینت بده و با ناز و کرشمه، درِ فتنه و آشوب را باز کن.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی تو در آتش بیفتد، گل هم در آتش می‌سوزد و سنبل هم از عطر موی تو به هم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: لبت به خاطر این تب، مانند گل لاله خونین شده و لب غنچه نیز تحت تأثیر این تب گداخته گشته است.

هوش مصنوعی: به خاطر بوسه آن لب‌های بی‌پرده، دهان گل غنچه شده و جام شراب آماده است.

هوش مصنوعی: شیشه‌ای که خالی افتاده، نشانه‌ای است از دلتنگی و جدایی من از تو که باعث شده قلبم درد بکشد و جانم به لب برسد.

هوش مصنوعی: در جشن و مهمانی، آن‌قدر شوق و هیجان از تو وجود دارد که حتی کسانی که در حال فکر کردن یا بی‌هوش‌اند، تحت تأثیر قرار گرفته و سرمست شده‌اند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم عشاق تو را بشمارم، از هر کسی که بپرسی حال من بدتر و غمگین‌تر است.

هوش مصنوعی: نام تو برای من کافی است، چون همه به دنبال وصالت هستند و من فقط در پی کام تو هستم.

هوش مصنوعی: من هم عاشق هستم، اما عشق من با دیگران متفاوت است و از این رو تفاوت‌های زیادی وجود دارد.

هوش مصنوعی: در شب‌های تار و تلخ که قلبم از غم و اندوه پر شده بود، بخت و اقبال من در خواب و بی‌خبر از حال من بودند.

هوش مصنوعی: سرم بر روی بالش غم است، و درد و رنج مرا در بستر می‌خواباند و داغِ آن را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از آشناها به سراغ من نیامد، جز خودم.

هوش مصنوعی: نه کسی هست که بتوانم با او از دل‌تنگی‌هایم بگویم و نه تاسفی که با آن بتوانم آتش درونم را خاموش کنم.

هوش مصنوعی: چنان اشک‌هایم سرازیر شدند که گویی توفانی به سمت کشتی آمده و آن را تهدید می‌کند.

هوش مصنوعی: تصویر تو به یاد من آمد و فریاد من در آسمان بلند رفت.

هوش مصنوعی: به خاطر فکر تو، مثل یک باغ گل شاداب و سرزنده شدم و به یاد لب‌های تو، حالتی شبیه مستی پیدا کردم.

هوش مصنوعی: اینچنین است که از تو جدا، در تنهایی شب را به روز می‌آورم، و روز را به شب تبدیل می‌کنم.

هوش مصنوعی: در شب که در کنار تو بودم، دستانم به دامن تو گره خورده بود، اما وقتی بیدار شدم، دیدم که تنها گریبانم در دستم مانده است.

هوش مصنوعی: هیچ آرامشی به چشم نمی‌آید وقتی که مرگ نزدیک باشد و خواب نیاید.

هوش مصنوعی: وقتی صبح زود به یاد تو می‌افتم، دل‌تنگی‌ام چنان شدت می‌گیرد که گویی دنیا به آخر رسیده است و منزلت غم و اندوه می‌شود.

هوش مصنوعی: از خواب بیدار نمی‌شوم و وقتی تو را نبینم، دلم پر از غم و اندوه می‌شود.

هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، به دلخواه و محبت، لحظه‌ای از شراب آتشین بر من بریز.

هوش مصنوعی: برگه‌های دانایی‌ام را به هم بزن و زیبایی‌ام را در آتش بسوزان.

هوش مصنوعی: برو و از آب می، کتاب دانش مرا بساز، زیرا که خاک عدم بر سر دانش من نشسته است.

هوش مصنوعی: دلم می‌خواهد که زبانم از سخن گفتن خاموش باشد و همه چیزهایی که یاد گرفته‌ام، فراموش شود.

هوش مصنوعی: نجات من به خاطر موهای جادویی توست و درمان من به خاطر اشاره‌های ابرویت.

هوش مصنوعی: ای مدّعی، هرچند که فکر می‌کنی آدم باهوشی هستی، ولی در واقع با وفا بودن خیلی فاصله داری.

هوش مصنوعی: در حالی که می‌توانستم از عشق به معشوقم بسوزم، بهتر است به محبتم به تو بپردازم؛ زیرا دوختن جیب پاره‌ای که به معنای پرداخت هزینه و تحمل رنج است، برایم ارزش بیشتری دارد.

هوش مصنوعی: در شرایط سخت و خطرناک، اقدام عجولانه و بدون تأمل درست نیست و نمی‌توان به راحتی از آتش سوزان دور شد.

هوش مصنوعی: نگذار که دودی که از آتش بلند می‌شود، تو را دچار نگرانی کند، چرا که نزدیکی به آتش می‌تواند تو را خوشحال کند.

هوش مصنوعی: تو می‌بینی که آتش در حال سوختن است، اما نمی‌بینی که چگونه شعله‌ور می‌شود و اوج می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگر آتش تو را خوشحال کند، و اگر خودت شعله‌ای سرکش و خطرناک باشی.

هوش مصنوعی: اگر از آتش عشق تو بهره‌ای به دست بیاورم، پس از مسائلی که باعث وجود و عدم می‌شوند، عبور کن.

هوش مصنوعی: بیا لباس قرضی را به در، در آتش بینداز و خودت آن را نبر.

هوش مصنوعی: به من بده لیوانی که نشان دهنده‌ی حال من باشد، چه در حالت سرمستی و چه در حالت سردرگمی.

هوش مصنوعی: می‌خواهم در آنجا تصویر چهره‌ام را ببینم و نشانه‌هایی از وجود خود را به نمایش بگذارم.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته شده که هنگامی که ویژگی‌ها و صفات من آشکار می‌شود، باید به‌صورت زیبا و پاکیزه‌ای نمایان شود. در واقع، بیانگر این است که وقتی که خصوصیات من نمایان می‌شود، باید در ظاهر و باطن من توازنی وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای پرده‌ام را کنار بزن که من از شوق ملاقات خودم به شدت در ناآرامی هستم.

هوش مصنوعی: عشق دوباره جوانی و شادابی را به من بخشیده است، به گونه‌ای که احساس می‌کنم زمین و آسمان به هم پیوسته‌اند.

هوش مصنوعی: من از خانه بیرون رفتم و لباس مجازی را به تن کردم که حقیقت به من نشان داده شده و دروازه‌اش برای من گشوده است.

هوش مصنوعی: دوباره تحت تأثیر غم قرار گرفتم و به عشق واقعی دست یافتم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم از عشق چه می‌گویم، چرا که در این دنیای فانی و آخرت همزمان درگیر هستم.

هوش مصنوعی: ساقی چه چیزی در جام دل ما می‌ریزد که نه ما به خودمان می‌پردازیم و نه به محیط اطراف؟

هوش مصنوعی: من دچار حالتی جدید و متفاوت شده‌ام، و این نشانه‌ای است که ساقی من به قدری خوب و پرزمانت است که همچون کوثر، بهترین نوشیدنی را به من می‌دهد.

هوش مصنوعی: علی ولی، بزرگ‌ترین سرپرست و حامی دنیا و دین است و او کلید ورود به حقیقت را در اختیار دارد.

هوش مصنوعی: دوباره احساس شادی و سرخوشی به سراغم آمده و میل به نوشیدنی و عشق به آن در دل من شکل گرفته است.

هوش مصنوعی: از خوشحالی نمی‌دانم کجا می‌روم، زیرا مانند بوی گل در هوا در حال حرکت هستم.

هوش مصنوعی: خوشبختی من تحت تأثیر سرنوشتم است، چرا که علاقه‌ام مرا به خاک نجف می‌کشاند.

هوش مصنوعی: آیا با قدم گذاشتن در مسیر ستاره‌ام، به خاطر عشق و ارادت به نجف، سرم را تسلیم کرده‌ام؟

هوش مصنوعی: در این بیت، شخص از مکانی به نام نجف یاد می‌کند و به کلیم (که ممکن است اشاره‌ای به موسای نبی باشد) می‌گوید که کوه طور را بر او نزن. در ادامه، او می‌گوید که می‌خواهد به دور از آن مکان، به کعبه که نماد پرستش و توجه به خداوند است، نگاه کند. این بیان نشان‌دهنده صفا و تطهیر روحی است و دلالت بر longing به نزدیکی به خدا و معانی معنوی دارد.

هوش مصنوعی: من در آسمان نمی‌میرم چون به قدرت و عظمت نجف نزدیکی دارم و مانند سگی وفادار به آستان آنجا هستم.

هوش مصنوعی: بر این مسیر، عشق و هوس مرا هدایت می‌کند، و نشان عشق و محبت در زیر پاهایم وجود دارد.

هوش مصنوعی: من به این مسیر نمی‌روم تا خودم را نشان دهم؛ بلکه این مسیر را برای خداوند می‌پیمایم.