هوش مصنوعی: دوستی واقعی و دوست‌داشتنی که در زمان سختی و فقر نیز به ارزش‌ها و اصالت خود پایبند مانده است.

هوش مصنوعی: دل من به فقر گره خورده و مثل کسی که دلش شکسته و در فقر مانده، رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: تو در مسیر زندگی به چیزهایی که زودگذر و نابود می‌شوند چنگ زده‌ای و به آداب و رسوم گذشته پشت کرده‌ای.

هوش مصنوعی: پیروزی بر فقر و نیازمندی، به واسطه داشتن آداب و رسوم و آموزش‌های معنوی است. در حقیقت، فقر به یک حالت ظاهری و دنیوی تبدیل می‌شود که با دانش و بینش صحیح می‌توان آن را مدیریت کرد.

هوش مصنوعی: ترک کردن مجردی و بی‌عملی، همانند لایه‌ای است که به کشتی شعرش می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که خاک مسیر نجف از آسمان به برکت نجف به زمین آمده است.

هوش مصنوعی: در آن مکان باشکوه و با عظمت، رونق و فعالیتی پرشور وجود دارد که به خاطر خاکِ دریا بسیار زنده است.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف ویژگی‌های فردی می‌پردازد که روح و دل او مانند گوهر نابی است و شناخت او به وضوح و روشنی دیده می‌شود. به عبارتی، صفات او به گونه‌ای است که نام و آوازه‌اش درخشان و واضح است، مانند دُرّی با ارزش و درخشان.

هوش مصنوعی: روز خوشی از روزهای دیگر، دل پر از شادی و خالی از غم بود.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که در حضور دوستان خوب و صمیمی، همه‌ی درختان زندگی میوه می‌دهند. به عبارتی دیگر، زندگی در کنار دوستان خوب و باصفا به باروری و شکوفایی می‌انجامد.

هوش مصنوعی: داستانی جذاب و زیبا را نقل کرد که باعث شد تلخی‌های زندگی به شیرینی تبدیل شود.

هوش مصنوعی: او گفت که این کسی که هوش و ذکاوت را به گوش‌ها می‌دهد، در عراق عرب شناخته شده است.

هوش مصنوعی: در این بهار، وقتی که طبیعت شکوفا شد و زیبایی‌ها آشکار گشت، همه با شادی و خوشحالی به هم دست زدند و از زیبایی‌های زندگی لذت بردند.

هوش مصنوعی: متأسفانه، کسی که سال‌ها تجربه و دانش دارد، هنوز هم به ظاهری تکراری و قدیمی محدود شده است، در حالی که شایسته لباس و زینتی زیبا و جدید است.

هوش مصنوعی: هر کسی که به چیزی بی‌اعتنا بود، وقتی به لذت یا شوقی رسید، دستش را به نشانه تفکر یا تعجب بر لبم گذاشت.

هوش مصنوعی: طبیعت هوس نمی‌تواند به سادگی عذرخواهی کند، به این دلیل یک لحظه دقت کن و به این سخن گوش بسپار.

هوش مصنوعی: مرد شایسته‌ای از تاجران عرب به درخواست کمک و درخواستی که داشت، زانوی خود را پیش کشیده است.

هوش مصنوعی: در این دنیا، نام او مانند ستاره‌ای درخشان است که هر شهوتی را به دور می‌کند و از بین می‌برد.

هوش مصنوعی: پس از اینکه احرام بسته شد، حرکت به سمت کعبه از نجف آغاز گردید.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چرا در نظر من، کعبه در نجف به دور از دید و درک قرار دارد.

هوش مصنوعی: او تصمیم گرفته است که از مصر به حجاز سفر کند تا حقیقت را از دنیای ظاهر و مجازی بیابد.

هوش مصنوعی: با کاروان حجاج رفت و گاهی راه را با قدم‌هایش می‌شکافت و گاهی به تماشا می‌ایستاد.

هوش مصنوعی: برای شروع سفر، دل باید آماده باشد و عقل در این راه به تنهایی کافی نیست.

هوش مصنوعی: در آن دشت، شتران با شوق و شادی حرکت می‌کنند و همگی از خوشحالی بی‌خبرند.

هوش مصنوعی: در جستجوی شتر، راهنمایان عرب گاهی به سمت مرز و گاهی به سوی خداوند می‌روند.

هوش مصنوعی: ناگهان نگاهی به ستاره‌ای انداختم و در آن حال، وسیله‌ای را دیدم که به سمت ماه می‌رود.

هوش مصنوعی: در اینجا به تصویری اشاره شده است که شخصی در حال تماشای زیبایی‌ها و جلوه‌های حق است و در عین حال، درگیر احساسات و آمال خود می‌باشد. دامن پرده باد به این معناست که زیبایی و لطافت در حال وزش است و افرادی که چشم به راه حق هستند، در این تماشا غرق شده‌اند. به طور کلی، این تصویر نمادین به وصف دقت و توجه در مشاهده حقیقت و زیبایی‌های آن می‌پردازد.

هوش مصنوعی: دختری را در آن مکان مشاهده کردم که زیبایی‌اش همچون ماه در آسمان می‌درخشید.

هوش مصنوعی: او در نهایت زیبایی و خوشبختی است و هر جنبه‌ای از وجودش به خاطر خوبی و نیکی می‌باشد.

هوش مصنوعی: تمام وجودش به خوشی و رضایت می‌گذرد، اما موی سرش مثل شب، سفید و تیره است.

هوش مصنوعی: سفیدی‌هایی که در تاریکی شبِ مو قرار دارند، مانند درخشش آفتاب بر روی ابروهای زیبای عشق است.

هوش مصنوعی: اندیشه به خاطر این جالبی در هم گره خورده و حیرت او روز به روز بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی ماه به ستاره‌ها نگاهی انداخت، متوجه شد که آن‌ها با وجود کوچکی، پر از معنا و مفاهیم عمیق هستند.

هوش مصنوعی: به شخص ناشناس گفته شده است که حرمت و ارزش حج و دین را در دیدگاه نادرست خود نادیده گرفته است.

هوش مصنوعی: آیا می‌شود کسانی که حق ورود به این مکان را ندارند، نگاهی به آن بیفکنند؟

هوش مصنوعی: چشمانت را از تفاوت‌های ظاهری مانند سیاه و سفید بپوشان و با عمق وجود به معانی واقعی نگاه کن. به جای توجه به ظاهر، به حقیقت و درک عمیق‌تر بپرداز.

هوش مصنوعی: مرد تحت تأثیر حرف زن قرار گرفت و در پاسخ به او گفت که سکوت کند، زیرا برخی از گمان‌ها نادرست هستند.

هوش مصنوعی: حیرت‌انگیز بود که حالتی ناپایدار را دیدم؛ چون در یک جا آفتاب و ماه در کنار هم قرار گرفته بودند.

هوش مصنوعی: موهای سفید را بر سر ماه دیدم و به خاطر این سفیدی، چشمم به سیاهیش افتاد.

هوش مصنوعی: وقتی ماه حقیقت را بدون هیچ دروغ و ترفند فهمید، بوی صداقت که در کلامش نهفته بود را حس کرد.

هوش مصنوعی: گفت که این داستان بسیار طولانی است، اما وقتی به حجاز برسی، برایت تعریف می‌کنم.

هوش مصنوعی: داستان من طولانی است، اما راهی که باید بروم کوتاه است. این سرود، تنها راهنمایی برای سفر من نیست.

هوش مصنوعی: وقتی کاروان به مقام طواف رسید، چهره‌ها پر از غبار راه و آینه‌هایشان صاف و درخشان شد.

هوش مصنوعی: پس از تلاش برای طواف کعبه و مقام ابراهیم، آنچه که روزی حرام بود، اکنون حلال شده است.

هوش مصنوعی: ستاره‌ای که شوق دیدن ماه را داشت، دلش با امید به راهی که نگاهش به آنجا بود، به دوندگی افتاده بود.

هوش مصنوعی: روزی داستانی پیش آمد که به پایان رسید و عشق و محبت نیز در آن به سرانجام رسید.

هوش مصنوعی: ماه شب را به خانه خود دعوت کرد و سفره‌ای برای او پهن کرد و نان روی آن گذاشت.

هوش مصنوعی: زن پیری را دید که در جایی نشسته و از دست خزان و سردی هوا در حال فرار است.

هوش مصنوعی: از خوردن غذا و نوشیدنی دست کشیدند و به یافتن حقیقت و پاسخ به پرسش‌ها مشغول شدند.

هوش مصنوعی: داستانی از سر گرفت که ماه، لب‌های نوش را توصیف می‌کند و چهره‌ای شبیه به ماه دارد که در نیمه‌های شب جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: این که موهای من سفید شده‌اند به خاطر پیری نیست، بلکه هنوز فقط بیست سال از عمرم گذشته است.

هوش مصنوعی: من از داستان خودم شگفت‌زده‌ام، زیرا حال و روزم به خاطر این موضوع عجیب است.

هوش مصنوعی: پدرم در قبیله‌ای از عرب‌ها مقام و ارجی بالا دارد و از نظر نسب شخصیت برجسته‌ای به شمار می‌آید.

هوش مصنوعی: پدر و مادرم، جد و خویشاوندان نزدیک از طرف عم و خاله و همچنین برادران زیاد و بی‌شماری دارم.

هوش مصنوعی: در میان عرب‌ها، همه افراد برجسته و محترم هستند و هر یک دارای ثروت، مقام، احترام و نسب خوبی می‌باشند.

هوش مصنوعی: اما در دین و مذهب و ملت، همه افراد از یک گروه و پیرو سنت‌ها هستند.

هوش مصنوعی: در میان آن‌ها اعتقادات سنی رایج است و پیرو مذهب امام ابوحنیفه هستند.

هوش مصنوعی: ما در جوانی برادری داشتیم که همیشه بیشتر از هر چیزی که بگویی، به یادش هستیم.

هوش مصنوعی: عشق و محبت او در دل من مانند نگینی درخشان است و همیشه در خدمت او هستم.

هوش مصنوعی: ما هرگز از هم جدا نشدیم و هیچ کس دیگری را جز یکدیگر نمی‌شناختیم.

هوش مصنوعی: ناگهان باد تند سرنوشت، پیام را به سایه‌ای دیگر منتقل کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که قامت او را در خاک گذاشتند، ناگهان صبر من بریده شد.

هوش مصنوعی: تن انسان همانند برفی است که در خاک دفن می‌شود، و وقتی که این بدن به لحد (قبر) می‌رود، مانند کلماتی است که در هم ادغام شده‌اند و دیگر به راحتی قابل تفکیک نیستند.

هوش مصنوعی: من که بدون او هیچ آرامشی ندارم، اکنون چنان در بی‌خودیت غرق شده‌ام که کاملاً پر از احساسات شدید شده‌ام.

هوش مصنوعی: گفتم این فرد عزیز و دوست‌داشتنی، برادر من است که مانند جانم برای من ارزشمند و مهم است.

هوش مصنوعی: عزیزان و نازنینان به لطف و ناز و نازکی تربیت شده‌اند.

هوش مصنوعی: اتاق قبر فضا و حالتی تنگ و تاریک دارد، جایی که هیچ‌کس نه خواب است و نه بیدار.

هوش مصنوعی: چه کسی او را از خواب بیدار خواهد کرد؟ چه کسی لباس و پوشش او را می‌گشاید؟

هوش مصنوعی: خواب و خیالی که او کرده، به پایان نرسیده و راهی که برای آمدنش در نظر گرفته، وجود ندارد.

هوش مصنوعی: گفت‌وگو به جایی رسید که سفر طولانی به نقطه‌ای نزدیک اوضاع پیچیده‌ای پیدا کرد.

هوش مصنوعی: بهتر است که در کنار او باشم و برایش دل‌سوزی کنم، حتی اگر گهگاه به او سر بزنم.

هوش مصنوعی: در کنار آن چهره زیبا همچون باغ، احساس کردم که به آرامشی دست یافته‌ام و مانند چراغی در دل تاریکی گور، روشنایی بخش شدم.

هوش مصنوعی: عزم راسخی کردم و با تمام وجود، جانم را به طوری فدای او کردم که تنم را در سردابش رها نمودم.

هوش مصنوعی: تمام افراد و گروه‌ها با دل‌نگرانی و غم به من نگاه کردند و برای من ناراحتی و اندوه بسیار تحمل کردند.

هوش مصنوعی: من به عیب‌جویی از سرشت خود اعتنا نمی‌کنم و دل‌گوشادم نصایح دیگران را نمی‌پذیرد.

هوش مصنوعی: همه از کنارم گذشتند و مرا نادیده گرفتند، طوری که گویی مرده‌ام و دیگر کسی به من توجه نکرد.

هوش مصنوعی: من در آن قبر تنگ و تاریک، از دل و جان خود جدا شده‌ام و از همه کارها و تلاش‌ها دست کشیده‌ام.

هوش مصنوعی: او با خود تصمیم گرفته است که بمیرد و حالا بار مسئولیت خونش را بر دوش خود حس می‌کند.

هوش مصنوعی: ناگهان یک گوشه باز شد و نوری مانند نور صبح درخشید.

هوش مصنوعی: شخصی روشن و باشکوه وارد شد که ترس و نگرانی قلبم را از بین برد.

هوش مصنوعی: نور زیبای آن خورشید، شب تاریک را روشن کرده و همچون روز سفید کرده است.

هوش مصنوعی: در کنار جسدم، با احترام و آرامش نشسته‌اند و به من توجه کرده‌اند.

هوش مصنوعی: پس از مدتی، دو نفر دیگر از طرف دیگر به در رسیدند.

هوش مصنوعی: یکی از این دو موضوع بسیار ترسناک و وحشت‌آور است، و دیگری از اعتدال و تعادل برخوردار است.

هوش مصنوعی: یکی به سمت راست دست دراز کرد تا چیزی بخواهد و دیگری به سمت چپ حرکت کرد.

هوش مصنوعی: در دستان او تکه‌ای از آتش وجود دارد که باعث می‌شود با خوشی‌ها وداع کنیم و در عوض حس ناخوشایندی به ما دست دهد.

هوش مصنوعی: در برابر تابوت انسان فقیر، عمودی مانند آسمان به زمین قرار گرفت.

هوش مصنوعی: در آن شب تاریک، صدای شگفت‌انگیزی به وضوح شنیده شد که باعث شد مرده‌ای از خواب مرگ بیدار شود.

هوش مصنوعی: از ترس و وحشت خودم، از بدنم جدا شدم و فقط قالب و شکل من باقی ماند.

هوش مصنوعی: از آن نوازنده که مرا با نواهایش زنده کرده است، حالا حس می‌کنم که گویی مرده‌ام، اما در عین حال هنوز زنده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که از بی‌هوشی به هوش آمدم، متوجه شدم که موهایم به رنگ سفید درآمده‌اند و بر روی شانه‌هایم قرار گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: روزگار در دل من تاریک و گرفته شده و شب تاریک و سیاه، به روشنی و سفیدی تبدیل گشته است.

هوش مصنوعی: زمانی که به برادرم نگاه کردم، به قدری تحت تأثیر قرار گرفتم که احساسات و افکار خودم را فراموش کردم.

هوش مصنوعی: دیدم که از خواب مرگ برخاسته و جان از بدنش جدا شده است.

هوش مصنوعی: نپندار که من در برابر تو، همانند پدر و مادر هستم که تنها به خاطر وجودشان به من بی‌اعتنا هستید.

هوش مصنوعی: کفن او به واسطه حسرت و اضمحلال زنجیرهای زندگی، همچون لباس شده و تابوتش به شکل تخته‌ای درآمده است.

هوش مصنوعی: آرامگاه او از خاک و سنگ ساخته شده و در تنهایی به سر می‌برد، اما در این تنهایی، خاک فرشی برای او و سنگ بالش اوست، و این‌ها همان چیزهایی هستند که همواره همراهش بوده‌اند.

هوش مصنوعی: نه در جلو راهی وجود دارد و نه در عقب، نفس به تنهایی تنها و بی‌همصحبت است.

هوش مصنوعی: اشک از چشمانش سرازیر شد و از دلش ناله‌ای برآمد، او به هر سو صدا زد: ای پدر!

هوش مصنوعی: پس از اینکه از پدر پاسخ خوبی دریافت نکرد، به سرعت به سوی مادر رفت تا از او کمک بگیرد.

هوش مصنوعی: وقتی ناامیدی به در در آمد، صدای قضا و قدر بر برادر طنین انداز شد.

هوش مصنوعی: وقتی که از برادر امیدی نداشته باشی، ناگهان یاد عم و خاله می‌افتی و نام آنها بر زبانت می‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی دل او از من و زیبایی‌ها دور شد، دیگر به آن گرمی و اشتیاق نیست، اما همچنان نام من را با زبانش می‌آورد.

هوش مصنوعی: خواستم چیزی بگویم، اما نفس عمیق کشیدم و به نوعی خودم را محدود کردم.

هوش مصنوعی: وقتی از هیچ‌کس پاسخی دریافت نکرد، دستش را بر سر گذاشت و شروع به نواختن کرد.

هوش مصنوعی: بنیاد گریه و فریاد را بنا کرد و صدای ناله همچون کفن تاریک و سنگین بر دوش خود حمل کرد.

هوش مصنوعی: کمک کردن به دیگران همیشه در موقعیت‌های مختلف اتفاق می‌افتد؛ گاهی با مهارت و لطافت عمل می‌شود و گاهی ممکن است به شکلی ناگهانی و با آسیب زدن به خود و دیگران همراه باشد.

هوش مصنوعی: دیوانگی از دل انسان به بیرون می‌جهد و مانند چوبی که بر تابوت زده می‌شود، بر سر او نیز فرود می‌آید.

هوش مصنوعی: زمانی که مرگ به سراغ ما می‌آید، متوجه می‌شویم که زندگی را به راحتی از دست داده‌ایم.

هوش مصنوعی: چشم او در آن لحظه‌ای که از خواب بیدار شد، به این حقیقت پی برد که درها بسته است و راهی برای نجات وجود ندارد.

هوش مصنوعی: بیداری ابدی هیچ نفعی ندارد، چون در برابر چاره‌جویی، بی‌عملی و بی‌جنبش است.

هوش مصنوعی: او در حال کمک و یاری کردن بود، اما کسی را در کنار خود نمی‌دید و نه راهی برای پیش رفتن وجود داشت و نه راهی برای بازگشت.

هوش مصنوعی: نفس به خاطر ناله‌ام به زحمت می‌افتد و چشمانم به دو فرشته منکر و نکیر خیره شده است.

هوش مصنوعی: یک باره وقتی که کارهای قابل مشاهده به پایان رسید، دست و دل از آن جدا شد و چیزهای زیادی که قابل دیدن نبودند، وجود داشتند.

هوش مصنوعی: کسی که منکر حقایق است، به نزد دیگران آمد تا سوالاتی بپرسد، اما در ابتدا زبانش به خاطر ترس و وحشت بند آمده بود و نمی‌توانست صحبت کند.

هوش مصنوعی: باز از او درباره خدا سؤال کرد، زیرا هیچ کس قبلاً او را به درستی نشناخته بود و او به دنبال دانستن حقیقت بود.

هوش مصنوعی: حضور ترس و وحشت باعث می‌شود که حتی دانسته‌ها و اطلاعاتی که قبلاً داشتیم را فراموش کنیم و نتوانیم صحبت کنیم.

هوش مصنوعی: مرد نورانی از بالای سرش به او یادآوری کرد که چه باید بگوید.

هوش مصنوعی: گفت وقتی که انسان بمیرد، به طور طبیعی پی به حقیقت لااله‌الا‌الله می‌برد.

هوش مصنوعی: بعد از آن، از پیامبر پرسش‌هایی کرد تا زبانش را بیازماید.

هوش مصنوعی: در پاسخ به او انسان به زبان نيامد، اما مشکل‌ها را کسی توانست حل کند.

هوش مصنوعی: آن شخص پرسید که امام تو چه کسی است؟ چه کسی باعث فخر و احترام تو می‌شود؟

هوش مصنوعی: کسی که بدون او نماز درست نیست، عاشقان به او نیاز دارند تا عشقشان کامل شود.

هوش مصنوعی: وقتی که از رهبری و پیشوایی او هیچ اطلاعی نیست، بهتر است که زبان به مدح و همراهی او نرود.

هوش مصنوعی: زمانی که رهبری در دین او وجود نداشت، از آن معلم هم نخواست که به او آموزش دهد.

هوش مصنوعی: از آنجا که خبری از امام دین نبود، همانند گرزی آتشین بر سرش فرود آمد.

هوش مصنوعی: یک نیرویی به وجود آمده که آتش از آن ساطع می‌شود و این آتش به طور مستقیم به موهای او پیوسته و آن‌ها را نیز درگیر خود کرده است.

هوش مصنوعی: کفن او از پنبه است و شعلهٔ آتش مانند رشته‌های آتشین از وجودش می‌جوشد.

هوش مصنوعی: شما گفتید که به خاطر حرارت شعله، کفن بر تن او مانند نفت سفید در حال ذوب شدن است.

هوش مصنوعی: بار دیگر از خود بی‌خود شدم، اما نه به حالتی هوشیار و نه به شکلی که بتوانم حرفی بزنم.

هوش مصنوعی: وقتی که به حالت طبیعی‌ام برگشتم و از بی‌هوشی خارج شدم، متوجه شدم که صدای سکوت را به من یادآوری کردند.

هوش مصنوعی: دیدم که از دل، ترس و اضطراب را دور کرده‌اند. دو نفر رفته‌اند و تنها یکی باقی مانده است.

هوش مصنوعی: این متن به توصیف موجودی پرداخته است که از نظر ظاهری انسانی و مادی است، اما در باطن و روح خود جنبه‌های نورانی و معنوی دارد. به عبارتی، این فرد در عین داشتن جسمی مادی، روحی والاتر و روشنی دارد.

هوش مصنوعی: به او چسبیدم و خود را کوچک و ناچیز حس کردم، مانند موری که دور خوشه‌ای از گندم می‌چرخد.

هوش مصنوعی: از شدت شرم و حیا، اشک‌هایم را ریختم و به خاطر او چون خاک به زمین افتادم.

هوش مصنوعی: به او گفتم، ای نور و روشنی چشمانم، تو بر سرِ من بزرگواری و عظمت داری.

هوش مصنوعی: به خداوند بزرگ قسم که او به تو این مقام و عظمت را عطا کرده است.

هوش مصنوعی: به من بگو که تو کیستی؟ چه کسی هستی؟ زیرا من در تنهایی و بدون حمایت کسی هستم.

هوش مصنوعی: وجودی که به رتبه‌های بالای روحانی می‌رسد، نیکو و مقرب است، یا اینکه مانند پیامبرانی است که به سوی انسان‌ها فرستاده شده‌اند.

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم تو که هستی و چه مقام و عزتی داری، اما می‌دانم که تمام موجودات زیر فرمان تو هستند، همان‌طور که ماه زیر تاثیر توست.

هوش مصنوعی: وقتی لبخندش همچون شکر شیرین بود، نفسش عطرعنبر را پخش کرد و چه سخنانی گفت.

هوش مصنوعی: من آن عارفی هستم که به حقیقت خداوند را شناخته‌ام و درک عمیق و جامع از سرنوشت و تقدیر دارم.

هوش مصنوعی: وارث شریعت پیامبر احمد، عالِم به علم‌های نخستین و پایانی است.

هوش مصنوعی: من همانی هستم که بدون عشق و محبت من، نه عبادات و واجبات پذیرفته می‌شود و نه سنت‌های دینی.

هوش مصنوعی: اگر کسی نتواند با اخلاق و رفتار دیگران آشنا شود، چه فایده‌ای دارد که خدا را بشناسد؟

هوش مصنوعی: دانستن اینکه خداوند مرا دوست دارد، باعث می‌شود که به ایمان و مسلمانیم افتخار کنم.

هوش مصنوعی: غم و اندوه من باعث سرزنش بدی‌ها می‌شود، و محبت و دوستی من، راهی به سوی بهشت است.

هوش مصنوعی: برادر، به خاطر ناآگاهی ما، تو در مقابل ما بی‌ارزش و خوار شده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر از عشق من می‌گذشتی، می‌توانستی به ستاره‌ها دست یابی.

هوش مصنوعی: سر فضیلت به آسمان رسید و در نعمت‌های جاویدان، آرامش یافت.

هوش مصنوعی: اگر نامی نداشته باشی که دیگران درباره‌ات صحبت کنند، حتی اگر چیزهای خوبی هم داشته باشی، هیچ‌کس از تو صحبت نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: محبت من که در حضور او نیست، باعث شده که رونق و شادابی از زندگی‌ام برود و حال‌وهوایم کساد شود.

هوش مصنوعی: به خداوند پاک و نورانی گفتم که از تو جهانی پر از جهل و نادانی وجود دارد.

هوش مصنوعی: اسم خودت را به من بگو تا بدانم چه کسی هستی و از چه چیزی به وجود آمده‌ای، چه روحیه‌ای داری و چه جایگاهی در دنیا داری.

هوش مصنوعی: من هرگز ندیده‌ام کسی با این ویژگی‌ها وجود داشته باشد، نه از پیشینیان و نه از کسی دیگر.

هوش مصنوعی: این جمله به این معنی است که شخصی به نام علی ابی‌طالب در هر زمینه‌ای بر همه افراد دیگر برتری دارد و از نظر اهمیت و قدرت در موقعیت بالایی قرار دارد.

هوش مصنوعی: من همان خورشید درخشان هستم که هیچ کس سایه‌ام را هم زیر ابرها ندیده است.

هوش مصنوعی: چهره‌ام مانند پرده‌ای سوزان است و در آن هیچ نقطه‌ای بدون محبت وجود ندارد.

هوش مصنوعی: وقتی نام علی به گوشم رسید، محبت او در دل من جاودانه و همیشگی شد.

هوش مصنوعی: به او گفتم ای عزیز، من فدای نام نیکوت شوم؛ دینی و قلبی و عقل و ذکاوت من را به پای تو می‌نهم.

هوش مصنوعی: هرچند پرسش من بی‌ادبی به نظر می‌رسد، اما حیرت من از این موضوع باعث شده که تحت تأثیر شگفتی قرار بگیرم.

هوش مصنوعی: چرا از زمانی که آن بیچاره را می‌شناختی، نامش را می‌پرسیدی؟ ای کاش چنین نمی‌کردی.

هوش مصنوعی: چرا در سومین دیدار، حالتی دلتنگی به من دست داد، در حالی که در دو ملاقات قبل اینگونه نبود؟

هوش مصنوعی: او گفت که چون در پاسخ آن دو سؤال، حقیقت وضعیت او روشن شد.

هوش مصنوعی: اما به خاطر ترس از قبر و خطرات جان کلامش را در دل نگه داشته است.

هوش مصنوعی: به من نسبت داده شده که حسن نیت و شخصیت نیکو دارم، زیرا از من به دو مشکل یا دغدغه دیگران پایان داده شده است.

هوش مصنوعی: آن‌گاه که به مهربانی و بخشش من ایمان نداشتند، نام من فقط به طور اتفاقی به یادشان می‌آمد.

هوش مصنوعی: این شخص به خاطر سخنان بد و زشتی که بر زبان می‌آورد، سزاوار عذاب الهی و جهنم است.

هوش مصنوعی: اگر کسی به یاد من نامی بگذارد، اما در صحبت‌هایش از من یاد نکند، این نشان دهنده‌ی کینه‌جویی اوست.

هوش مصنوعی: اینطور است که خداوند تصمیم گرفته که افرادی که بینایی نداشته باشند، نمی‌توانند راه را ببینند.

هوش مصنوعی: گفتم افسوس که چه بلایی سر من آمده و آنهایی که مرا به دنیا آورده‌اند، لعنت بر آن‌ها باد.

هوش مصنوعی: تمام قوم و قبیله‌ام یکپارچه به سمت ابوبکر و عمر رفته‌اند.

هوش مصنوعی: باد در میان آنها در حال صحبت است و می‌گوید که از مسیر درست منحرف شده‌اند و به راهی نادرست رفته‌اند.

هوش مصنوعی: همه حقیقت را پنهان کرده‌اند و با استفاده از قدرت، به جای اینکه به سراغ حقیقت نزدیک شوند، راهی دور را انتخاب کرده‌اند.

هوش مصنوعی: چاره‌ای نیست، چون وقتی نتوانستم از مسیر درست بروم، چه باید بکنم؟ راه حل‌ها هم از میان رفته‌اند.

هوش مصنوعی: در زندگی‌ام کارهایی کرده‌ام که اگر به گور بروم، آیا بهانه‌ای برای آنها دارم؟

هوش مصنوعی: من وقتی که راه نمایان بود، قدم برنمی‌داشتم؛ بنابراین بهانه‌ای برای تاریکی و نادانی خود ندارم.

هوش مصنوعی: چاره‌ای جز این ندارم، نمی‌دانم چه راهی را انتخاب کنم. بر سرم خاک می‌ریزم، نمی‌دانم چه اقدامی انجام دهم.

هوش مصنوعی: وقتی به صدای ناله و لفاظی من گوش سپرد، بی‌تابی و ناآرامی من را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: اگر هنوز زمانی از عمرت باقی مانده است، پس از این لحظات لذت ببر. در این بزم، شراب و ساقی وجود دارند که می‌توانند لذت‌بخش باشند.

هوش مصنوعی: هرچند که خود را به مرگ نزدیک کرده‌ای، اما باز هم زندگی جدیدی را تجربه کرده‌ای.

هوش مصنوعی: وقتی از این تنگنای تاریک رهایی یابی، به ما بپیوند و از افراد ویژه ما باش.

هوش مصنوعی: بعد از این، به راه درست برو و هر چه می‌خواهی از عمه‌ات بشنو.

هوش مصنوعی: یکی از شیعیان خاص من شخصی است که دارای اعتقادات درست و نیکو باشد.

هوش مصنوعی: در یک جامعه، وجود زنی که به ایمان و علم پایبند باشد، از وجود هزاران مرد با ارزش‌تر است.

هوش مصنوعی: این را گفت و از نظر ناپدید شد، و من از دل به شدت ناتوان و بی‌تاب ماندم.

هوش مصنوعی: پدرم در حال آماده‌سازی تله‌ای برای من بود که چند نفر را بیدار و هوشیار در آنجا گرد آورده بود.

هوش مصنوعی: وقتی که صدا و ناله‌های غمگین من را بشنوند، نغمه‌ها و ملودی‌های خنک و دلنشین من را هم خواهند شنید.

هوش مصنوعی: سریعا به کمک من بیایید، زیرا نیمه جانم در آستانه مرگ است و به نجاتم نیاز دارم.

هوش مصنوعی: وقتی که این خبر خوش به جانم رسید، دلم از غم آزاد شد و به شادی پیوست.

هوش مصنوعی: اما وقتی که راهی نیافتم، دلم از هراس مرگ پر از خون شد.

هوش مصنوعی: گاهی احساس می‌کردم که از درد و رنج خسته شدم، و گاهی با محبت و لطف پادشاه دلگرم می‌شدم.

هوش مصنوعی: وقتی که دل به ناامیدی سپرده شد، صدای نالۀ من به دوستانم رسید.

هوش مصنوعی: ناگهان در مکانی تاریک و بسته، یک شکاف ظاهر شد که باعث شد دل من آرام بگیرد و احساس خوب و روشنی کنم.

هوش مصنوعی: بر سرم مشکلات و مسائل مختلفی را القا کردند و در این بین، یوسف من باعث شد که جانم از دست درندگان نجات یابد.

هوش مصنوعی: حال و روز خودم را از دیگران پنهان کردم و فقط به عمه‌ام دربارهٔ وضعیت زندگی‌ام گفتم.

هوش مصنوعی: عمه‌ام راه‌حل را به من نشان داد و به من آموخت که چه چیزهایی لازم است.

هوش مصنوعی: گفتم وضعیت خود را بدون کم و کاست بگویم، همان‌طور که داستان عمه را از خودم می‌شنوید.