هوش مصنوعی: غنچه به خاطر زیبایی و دلربایی تو دلی پر از حسرت دارد و به همین خاطر آتش در دلش می‌زند. این حسرت و آرزو باعث می‌شود که مانند یاقوتی که در لبان تو دیده می‌شود، از زیبایی‌اش غبطه بخورد و اشک‌هایش مانند خون در رگ‌های گوهر بریزد.

هوش مصنوعی: حسرت حضور و جشن تو، آسمان را داغ و داغ‌تر کرد. نور شمع تو نیز این پروانه را به شدت سوزاند.

هوش مصنوعی: به خاطر یاد لب‌های تو، پیوسته لب‌هایم را می‌مکیدم و این حسرت و آرزو باعث شد آب چشمة کوثر در دهانم بسوزد.

هوش مصنوعی: خداوندا، این آتشی که به ما زده شد، پس از آنکه ما سوخته‌ایم، گرما و حرارت خاکسترمان هم به جایی رسید که حتی به سراغ گداخته‌ها رفت!

هوش مصنوعی: چشم من همچون آینه‌ای است که نور خورشید را بر خاکستر من منعکس می‌کند و عشق تو به قدری قوی است که این خاکستر را به آتش می‌کشد.

هوش مصنوعی: در زیر پیراهن خود، خاکسترهایی بود که به اندازه کافی آتش در دل داشتیم تا تا روز قیامت بسوزیم.

هوش مصنوعی: شب که بدون بخشندگی و فراوانی خوش گذراندیم، با شوق و حسرت، در می‌خانه مشغول نوشیدن بودیم و شیشه‌ی ساغر به خاطر داغی و غم ناشی از آرزوهایی که برآورده نشده بود، در آتش حسرت سوخت.