هوش مصنوعی: امشب در مجلس ما، به خاطر نبودن لب‌های تو، هیچ شوق و شادی‌ای وجود ندارد. حتی شمع هم نمی‌تواند روشنایی لازم را داشته باشد و حالتی سرد و بی‌طراوت حاکم است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم دل در چه حالی است که دوباره چشم‌هایم از اشک پر شده و امشب هیچ آرامشی ندارند.

هوش مصنوعی: موج طوفان را شناخته‌ایم و وعده‌گاه ساحل را نزدیک می‌بینیم. امشب لنگر در گرداب نخواهیم گذاشت.

هوش مصنوعی: ای خدای من! شمعی که روشن شده، چهره زیبای او را نگاه کن، چون امشب آسمان رنگی بر صورت ماه ندارد.

هوش مصنوعی: این شعر به حسرت و اندوهی اشاره دارد که از دل شکسته و اشک‌های عاشقانه ناشی می‌شود. شاعر به مژگان خود که مانند حنای خونین است، اشاره می‌کند و می‌گوید که این جلوه زیبا صرفاً از غم ناشی می‌شود. او در پی کسی می‌گردد که در این شب غمگین بی‌حالی آب در دل نداشته باشد و این احساس را تجربه نکرده باشد. در واقع، او از تنهایی و غم محبت سخن می‌گوید و تزیینات ظاهری را بی‌معنی می‌داند.

هوش مصنوعی: تیر تو از کنار ما دور شده است و دل ما امشب آرامش ندارد و نمی‌تواند به راحتی استراحت کند.

هوش مصنوعی: امشب خبری هست که اشک من مانند هر شب نیست و از شدت احساس، دیگر نمی‌تواند با نرمی و آرامش جاری شود.