هوش مصنوعی: دل من به زلف او دلبسته و آشفته است و حالا نمی‌داند که برای این پریشانی چه باید بکند.

هوش مصنوعی: من متوجه شدم که لیلی به دلیل زیبایی‌اش در مرتبه‌ای والا قرار دارد و این نشان می‌دهد که عشق، مانند مجنون، مرا به جنون و بیابان‌نشینی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: من در تلاش هستم تا با پاک کردن افکار و مطالب بی‌فایده، ذهنم را آماده یادگیری کنم. اکنون دانش برای من مثل نور خورشید روشن و واضح است و نادانی را مانند سایه‌ای می‌دانم که نمی‌خواهم در زندگی‌ام وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: از بس که در عشق تو غرق شده‌ام، دیگر نه به کثرت توجه می‌کنم و نه به تنهایی. وجود دیگران را فراموش کرده‌ام و کاملاً بی‌پرده و بی‌پوشش در عشق تو هستم.

هوش مصنوعی: در پوشش ابر، آفتاب را بهتر می‌توان مشاهده کرد. این به این معناست که گاهی اوقات چیزی که پنهان شده، روشن‌تر و واضح‌تر به نظر می‌رسد. در واقع، در پس پرده‌های حفاظتی، حقیقت و واقعیت خود را نمایان‌تر می‌کنند.

هوش مصنوعی: من با اهل اسلام دشمنی نمی‌کنم و دوستی با کافران را هم ننگ می‌شمارم. این مسلمانی من موجب شرمساری عزیزانم شده است.

هوش مصنوعی: نه از عبادت و فرمانبرداری بهره‌ای می‌برم و نه از گناه و معصیت، هر چه را که در زندگی کرده‌ام فقط باعث شده که پشیمانی به وجود آورد.

هوش مصنوعی: ما که در زنجیر غم هستیم، از یک سو سر بلند کرده‌ایم و حالا دیگر به گردن ما زنجیری برای نشان‌دهی درد و رنج‌، مانند طوقی که به گردن فاخته می‌اندازند، افتاده است.

هوش مصنوعی: عشق تو از دو طرف مرا مراقبتی می‌کند؛ هم آرزوی وصال را در پیش دارم و هم نگرانی از جدایی را در پس.

هوش مصنوعی: اگر زمانه زلیخا باشد، من مثل یوسف نیستم؛ پس چرا بدون دلیل، مرا به زندان انداخته‌اند و از من عصمت گرفته‌اند؟

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر اشاره می‌کند که نمایش‌های فریبنده و خودپسندانه، مانع نمایش حقیقت و معرفت واقعی می‌شود. او بیان می‌کند که هر چه بیشتر دربارهٔ موضوعی بحث و اظهار نظر کند، در حقیقت نادانی‌اش بیشتر نمایان می‌شود. به طور کلی، این بیت نشان‌دهندهٔ تضاد میان ظواهر و حقیقت است و به نوعی به نیاز به درک عمیق‌تر و پرهیز از ظاهرگرایی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: به خدمت شخص محترم اصفهانی، ای بخشنده! کاش در هوای خود، کمی به من صفایی بدهی.