هوش مصنوعی: نفس ضعیف و ناتوان من هر شب بار سنگینی از غم و اندوه مرا بر دوش می‌کشد و نسیمی که می‌وزد، آنچه را که بر سر دارم به هم می‌ریزد و آشفته می‌سازد.

هوش مصنوعی: پس از من، صدایم در آسمان طنین‌انداز می‌شود، اما تنها صدای ناله‌ای که از من باقی می‌ماند، نتوانست تار وجودم را به هم بزند.

هوش مصنوعی: دوست من در کنارم بی‌هدف و سرگردان است، در حالی که سایر دوستانم نسبت به من بی‌محبت هستند. ای مرگ! بیا و کار مرا آسان کن.

هوش مصنوعی: کجاست قلبی که برایم غم بخورد، کجاست کسی که برایم اشک بریزد و از دل ناشادیش ناله کند؟ کجاست کسی که از حال یارم به من بگوید؟

هوش مصنوعی: من فردی نیستم که به خوش‌گذرانی بپردازم و صحبت‌هایم شایسته این موضوع نیست. تنها چیزی که برایم باقی مانده حسرت است و چشم‌انتظاری برای خبری از محبوبم.

هوش مصنوعی: دلم به عشق تو تنگ شده و غم سنگینی بر دوشم نشسته است. عشق تو به گونه‌ای رونق و زندگی به بازار احساسات من بخشیده است.

هوش مصنوعی: سرنوشت من چه دل‌سوزی دارد و در عزا چه شادمانی پیدا می‌شود. آرزو دارم خداوند روزی دهد که صبحی روشن برای شب تاریک من بیافریند.

هوش مصنوعی: من هرگز بهره‌ای نبردم، نه از کلاه و نه از کمر پر از چین و چروک مویی، که تا سرم دستار را افکنده است.

هوش مصنوعی: در نهایت، به خاطر آه و ناراحتی عمیق من، همه چیز را از بین بردی. من می‌خواهم در روزهای سخت و دردناک زندگی‌ام افرادی غریبه را در کنار خود داشته باشی.

هوش مصنوعی: اگر دل از زیبایی موهای آن معشوق بی‌نصیب بماند و نتواند آرزو کند، بوسه‌ای چون بهار از خط او خار وجودم را گل می‌کند.

هوش مصنوعی: این شعر از شاعر، به احساس حسرت و نارضایتی او اشاره دارد. او از خدا می‌خواهد تا دیگر بار سنگین زندگی را از دوش او بردارد و به او آرامش عطا کند. به نوعی او در پی رهایی از مشکلات و سختی‌های خود است و می‌خواهد که این وضعیت طولانی‌مدت نباشد.