هوش مصنوعی: در جایی که فقط یاد خوشی و لذت وجود دارد، من و آن مکان می‌توانیم به جستجوی چیزی ارزشمند بپردازیم که تمام آرزوهایمان را برآورده کند.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی از نعمت‌های باغ بهره‌مند شوی، چشم خود را به نشانه‌های عبرت که در چمن وجود دارد، باز کن. زیرا در اینجا، بلبل به درکی عمیق و علم دار می‌رسد که در هنر و زیبایی سبزه‌ها نهفته است.

هوش مصنوعی: از مجالس عقل و فهم، به دنیای عشق گام گذاشتم. در نهایت، تمامی داشته‌هایم را که اینجا داشتم، به راحتی از دست دادم.

هوش مصنوعی: کسی که در باغ گل قدم می‌زند، چگونه می‌تواند آرزوی دیگری کند؟ زیرا هر چند از گل‌ها بچینی، برای همیشه حسرت یاد آن باغ را با خود خواهی داشت.

هوش مصنوعی: رقیب با ظاهر وحشتناک خود، مراقب گنجی است که نمی‌توان به راحتی به آن دست یافت و حتی برای یک لحظه هم نمی‌توان به آنجا اعتماد کرد.

هوش مصنوعی: وقتی در بیرون به زیبایی نگاه می‌کنم، آن را از دور و به صورت بیگانه می‌بینم، اما وقتی وارد می‌شوم، جز همان وحدت و یکپارچگی چیزی نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: به چه دلیل از من درباره جشن و شادمانی می‌پرسی، ای بزرگواری؟ گذشته است آن زمان و اگر هم گاهی به آنجا می‌رفتی، دیگر آن حال و هوا وجود ندارد.