هوش مصنوعی: چرا اینقدر به فکر بستن آب به جوی دل هستی، ای دانه‌ای که می‌توانی به بارور شدن برسى؟ این کار فقط باعث نابودی تو می‌شود.

هوش مصنوعی: دل از این مکان رها کن و به سفر برو، کار راحتی را برای خود دشوار می‌کنی، چرا؟

هوش مصنوعی: زمانی که دل من پر از غم و اندوه شد، دیگر نمی‌توانستم مانع اشک ریختن از یار شوم، زیرا در چنین حالتی جای سر بریدن و یا زخم زدن به رگ یک مجروح، یکی است.

هوش مصنوعی: ابروی تو با ظرافت و زیبایی به مانند شمشیر حرکت می‌کند و موجب تهمت و ناپاکی بر دامن قاتل می‌شود. چرا که جذابیت تو می‌تواند دل‌ها را به درد آورد و باعث افتراء و بی‌پناهی دیگران شود.

هوش مصنوعی: با او که از او در اوج ننگ و شرم نمی‌برای، نبرد کن. چرا در حالی که من دیوانه‌ام، تو به جستجوی فرار می‌روی ای عاقل؟

هوش مصنوعی: ترک من کردی، چه بگویم، حالا که حتی به دشمنم تبدیل شده‌ای؟ تو که نمی‌دانی ارزش خودت چیست، چقدر نادان هستی!

هوش مصنوعی: اگر راستگویی و از دروغ مردم ناراحت نیستی، نگران نباش. اگر از حقیقت در رنج نیستی، پس چرا از باطل رنج بکشی؟

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که پاکی و بی‌گناهی چگونه می‌تواند با تهمت و آلودگی درآمیخته شود. گویی دشمن به سادگی می‌خواهد با حمله به شخصیت دیگران، رنگ و لعابی به افکار خود بزند. این به نوعی بیانگر تناقضات انسان‌ها و رفتارهای ناپسند در مواجهه با حقایق است.

هوش مصنوعی: دریا به هیچ دلیلی آلوده نمی‌شود، اما چرا تو با نسیم، گرد و غبار را بر دامن ساحل می‌پاشی؟

هوش مصنوعی: اگر قطره‌ای نتواند در خود جا بگیرد، نباید این را غیرمعقول دانست. اما تعجب‌کننده است که یاران دلیر و شجاع چرا اینقدر کم‌ظرف و تنگ‌نظری از خود نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: اگر عاقلانی که باید هوش و درک داشته باشند، از آن بی‌بهره باشند، دور از انتظار نیست که احمق‌ها و رندان بی‌فکر، به این وضعیت دچار شوند.

هوش مصنوعی: در آن سرزمینی که مجنون در آن زندگی می‌کند، صدایی وجود ندارد. ای زنگ دل محمل، چرا این همه صدا را بلند می‌کنی؟

هوش مصنوعی: اگر خواهان کعبه و مقام قرب الهی هستی، باید در این بیابان مرگ خود را فدای عشق و ایمان کنی تا بتوانی از فیض و نعمت‌های خداوند در مسیر مردان خدا بهره‌مند شوی.