هوش مصنوعی: برای رسیدن به او، ما از غم و اندوه به زمین رفتیم و در این راه به ناز و زیبایی خود بر افلاک چشم می‌دوزیم.

هوش مصنوعی: ما با رضایت دوستداران خود، مرگ را پذیرفته‌ایم و در نهایت، درد ما به درمان درد جهانیان تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: دوست بی‌پروا و یاران بی‌وفا، تو که طالع بدی داشتی و همیشه در پی فرصت بودی، حالا چه چیزی از دشمن بی‌رحم ما خواسته‌ای؟

هوش مصنوعی: هر کسی را که می‌بینیم به خاطر نداشتن تو، حسرت و غبطه‌ی ما را برمی‌انگیزد، در حالی که او در کنار دیگران به خوبی زندگی می‌کند و ما تنها با دلی سرد و نا امیدی دست و پنجه نرم می‌کنیم.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند ارزش واقعی خود را در دنیای عشق پنهان کند، و در نهایت عشق ما را به گونه‌ای متجلی خواهد کرد که پرده از چهره‌مان برداشته و رنگ واقعی‌مان را نمایش می‌دهد.

هوش مصنوعی: دل ما پر از عشق و شوق است و به سوی دنیای ناشناخته و نامرئی حرکت می‌کنیم. اینجا در جهان وجود، مانند گلستانی است که مسیر ما را برای رسیدن به آن مقصد نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: این بیت به معنای این است که وجود ما، که از خاک و جزئیات دنیوی تشکیل شده، جایی برای انتقاد و قضاوت ملائک (فرشتگان) ندارد. با توجه به این که عشق همچون یک قهرمان و با ویژگی‌های خاصش از میان ما آمده، به نوعی نشان‌دهنده این است که عشق بالاتر از قضاوت و نقد است و نمی‌توان آن را با معیارهای دنیوی سنجید.

هوش مصنوعی: ما دچار تردید و ضعف هستیم و به شمشیر نیاز داریم؛ زیرا اگر آسمان هم مردی ندارد که در برابر حمله ما مقاومت کند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر می‌گوید که ما به میدان جنگ آمده‌ایم و با شجاعت سلاح خود را آماده کرده‌ایم. دیگران از ما جلوتر نیامده‌اند و فقط ما هستیم که با courage و اراده در این عرصه حاضر شده‌ایم.

هوش مصنوعی: یک شب، ما آرامش را از کنار خود دور دیدیم و بستر ما پر شده بود از اندوه و آشفتگی.

هوش مصنوعی: اگر ما در عشق و ایمان خود را باخته‌ایم، شایسته است که به خوشی‌ها و نعمت‌های بی‌پایان زندگی توجه کنیم و بدانیم که در این بازی زندگی، گاهی پیروزی به معنای باختن است.