هوش مصنوعی: عشق به دل ما شعلۀ آتش زده و ما را از خوب و بد جدا کرده است؛ ای دامن ارباب ملامت، به ما کمک کن.

هوش مصنوعی: ما مانند گل‌های باغ عشق هستیم و تنها صدای ناله‌ی بلبل است که زیبایی ما را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: ما انسان‌هایی هستیم که عقل‌مان سرگردان شده است و هر روز به خاطر دیوانگی، دور خرد ما می‌چرخد.

هوش مصنوعی: ستاره‌ی خوشبختی ما آن قدر باارزش است که تنها جایگاهی در بلندترین قله‌ها، یعنی کنگره عرش، برای مشاهده‌مان شایسته است.

هوش مصنوعی: در جایگاهی که زوال و نابودی ارزش پیدا می‌کند، بر پارچه گرانبهای زندگی، دیگر برتری و قدرتی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: ما عاشق غیرت‌مندی هستیم که در هر لحظه ضربه‌ای به آسمان می‌زند و دست رد بر سینه‌اش می‌زند.

هوش مصنوعی: ما عاشقانی هستیم که در زمینه تقدیر، تنها بر دل‌های شکسته حسادت می‌ورزیم.

هوش مصنوعی: در هشت چمن، باغی شگفت‌انگیز وجود ندارد که یک سرو به زیبایی و خوش‌قدی ما را داشته باشد.

هوش مصنوعی: اگرچه در سختی و ظلم، محبت او به یک اندازه نیست، اما در عشق و وفا، محبت ما به او بسیار بیشتر از محبت او به ماست.

هوش مصنوعی: در سفره‌ی غم عشق تو ما مهمان محترمی هستیم و هر لحظه با غمی جدید روبه‌رو می‌شویم که به نوعی به ما مربوط می‌شود.

هوش مصنوعی: غم و اندوهی که به خاطر سردرگمی در دشت دیوانگی داریم، ناشی از وجود آثار و نشان‌های ما در این مسیر است که ما را به سمت هدایت و راه درست می‌برد.