هوش مصنوعی: این شعر به حسی عمیق و پر از تردید اشاره دارد. شاعر به نوعی از عذاب و تلاطم درونی خود اشاره می‌کند که در آن حتی چیزهایی مثل آب، که معمولاً نماد نرمی و آرامش هستند، تحت تأثیر آتش قرار می‌گیرند. به عبارتی، او در شرایطی قرار دارد که احساس می‌کند همه چیز، حتی وجودش، دچار زحمت و سوزش شده است.

هوش مصنوعی: من به خاطر دیدن تو چشم‌هایم را بسته‌ام، اما قلبم در انتظار هزار نوع اضطراب و نگرانی است.

هوش مصنوعی: اکنون که تیغ تو با قیمت خون، آب را به تشنگی رسانده، می‌توان سیراب شد.

هوش مصنوعی: تو گفتی که وقتی زیبایی را ببینی، آن را نادیده بگیر. حالا بگو چگونه می‌شود که کسی بتواند آفتاب را نادیده بگیرد؟

هوش مصنوعی: وقتی به خواب خوشی فکر می‌کنیم که شب به ما نزدیک است، چشمی که در خیال خود به دنبال خواب می‌گردد.

هوش مصنوعی: تو چه کار کرده‌ای با دل و جان ما که همچون کباب بر آتش گذاشته شده‌ایم. لطفاً با ناز و لطافت به ما بگو که این کباب نسوزد.

هوش مصنوعی: قدرتی بخشنده وجود دارد که هرچند جواب‌اش تلخ باشد، اما برایم شیرین‌تر می‌آید.