هوش مصنوعی: آرزو و اشتیاق تو زندگی را در وجودم به ارمغان می‌آورد. زیبایی لب‌های سرخ تو جان تازه‌ای را به من می‌بخشد، همچون جان مسیح که به حیات باز می‌گردد.

هوش مصنوعی: کسی که زیبایی و دلربایی زلفش را می‌شناسد، به نظرم می‌تواند رازهای سرنوشت و آینده ما را بخواند.

هوش مصنوعی: به خاطر یک نگاه بی‌احتیاطی، عشق به زلیخای کنعانی در پایان روزی تلخ و پر از عذاب انتقام خود را نشان داد.

هوش مصنوعی: دل من از غم و اندوه پر است، هرچند که چشمانم به دنیای فانی نگاه می‌کنند. غم من از بادهایی نیست که به سراغ دریا می‌آیند و از آن می‌گذرانند.

هوش مصنوعی: از اینکه زلف‌های او به چین و پیچ درآمده، غمگین نیستم. چرا که آه و ناله‌ام در شب‌های یلدا، باعث روشنایی چشم‌هایم می‌شود.

هوش مصنوعی: عشق و رازهای آن به‌طور واضح بر کسانی که به دل‌های عاشق درک می‌کنند، روشن شده است؛ افرادی که از نگاه معماگونه محبوبشان نشانه‌ها را می‌فهمند.

هوش مصنوعی: نشان هدف اصلی در دل بود، اما ما بی‌هدف و بی‌دقت، راه‌های زیادی را طی کردیم و در دشت‌ها و صحراها سرگردان ماندیم.

هوش مصنوعی: داستان زلف زیبای معشوقان به طور مکرر و پی در پی نقل می‌شود. ای کاش بتوانم مدتی از شدت احساسم بکاهم و به دور از این شوق و اشتیاق، به حالتی آرام‌تر برسم.

هوش مصنوعی: دل را به خاطر ناامیدی از دستیابی به خواسته‌هایم به گونه‌ای غم‌انگیز به حال خود رها کردم، مثل چشمه‌ای که آبش را جاری کرده‌ام و برگه‌های آرزوهایم را در آب شستم.