هوش مصنوعی: بهشت عدن با زیبایی‌اش همیشه مثل بهار می‌ماند، مانند گل‌های خوشبو که در بهار شکوفا می‌شوند و عطرشان فضا را پر می‌کند.

هوش مصنوعی: چرا در مجلس تو، داستان درد و شکایت ما نادیده باقی می‌ماند، در حالی که تو از حبابی، هوش و ذکاوت بیشتری داری؟

هوش مصنوعی: شرم و حیا تو باعث شده که خوی و شخصیت تو زیبا شود، و در بهار، زیبایی چهره‌ات مانند شبنم بر روی بنفشه جلوه‌گری می‌کند.

هوش مصنوعی: نجوا و شکایت ناتوان من به حدی تأثیرگذار بود که حتی لبخند بر لبان او نمی‌رسید.

هوش مصنوعی: در مجلس شادمانی، به خاطر ترس از نقض وعده‌ات، شادابی‌ام به مانند رنگ رفته‌ای از حناست.

هوش مصنوعی: از دست بی‌رحمی‌هایی که وجود دارد، فقط صدای ناله‌ی دل به گوش می‌رسد و زخم‌هایی که بر روی سینه ایجاد می‌کند، در داخل جیب باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: از چه کسی است که حال و هوای تازه‌ای در گفت‌وگو با تو وجود دارد و این مهمانی ما به اندازه‌ای خوشایند است که مانند بوی خوشی احساس می‌شود.