هوش مصنوعی: من به عریانی و بی‌پناهی فکر نمی‌کنم، حتی اگر دنیا پر از خطر باشد؛ چون من مانند شمشیری هستم که بر تنم سپری از قدرت و اراده دارم.

هوش مصنوعی: امید من این است که اگر انباری در دنیایی داشته باشم، این انبار به اندازه‌ای امن باشد که هر قطره‌ای از آن دریا در برابر خطرات دیگر دریاها محافظت کند.

هوش مصنوعی: موضوع کمبودها و نارسایی‌ها من را به خود نزدیک‌تر می‌سازد، زیرا در این حالت، می‌توانم قدرت و توانایی‌های این کاروانی که پیش از من به سر منزل نرسیده را بهتر درک کنم.

هوش مصنوعی: چرا افتادگی سبب عروج نمی‌شود و سربلندی به وجود نمی‌آورد؟ زیرا اگر چیزی را بسنجی، ممکن است آنچه به نظر کمتر می‌رسد، در واقع بیشتر باشد.

هوش مصنوعی: عشق و محبت به حدی عمیق و پیچیده است که کسی نمی‌تواند احساسات واقعی‌اش را به زبان بیاورد. حتی اگر دشواری‌ها و دردهایش را بیان کنیم، باز هم نمی‌توانیم تمام تلخی‌های آن را نشان دهیم. مانند این است که بر سر سفره‌ای نشسته‌ایم که فقط حسرت شیرینی را می‌خوریم.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است از حال من با این وضعیت وخیم باخبر باشی، در حالی که خودت هم درست نمی‌دانی چه بر سرت آمده؟

هوش مصنوعی: هر کسی که در مسیر دشواری‌ها قدم می‌گذارد، باید بداند که ممکن است با خطراتی روبرو شود. در دریا، اگرچه ممکن است گنجی به عنوان جواهر وجود داشته باشد، اما هنوز هم با خطرات زیادی همراه است.

هوش مصنوعی: در این شهر، جایی را نیافتم که احساس امنیت کنم، جز این که امنیتم در زیر سایه خطر باشد.

هوش مصنوعی: دوستان باید در مسیر خود هم‌عقیده و هماهنگ باشند، چرا که موسی نتوانست با خضر همسفر شود.

هوش مصنوعی: فقط یک مرغ مانند پروانه که با عشق درگیر است، می‌تواند بار نامه‌ای که مملو از شور و احساس عاشقانه است را تحمل کند.

هوش مصنوعی: اگر به درستی و به اندازه لازم از خودت نور و خروش نشان ندهی، مانند خاکستر یک آتش خاموش، تنها از تو یادگار و ناامیدی باقی خواهد ماند.