هوش مصنوعی: به مدت طولانی باید این حال را تحمل کنم، که از چشم‌های غمگینم همچون آتش سوزان، اشک‌هایی از دل خونینم بریزد.

هوش مصنوعی: نگرانی‌ام این است که زیبایی تو بر صورتم اثر بگذارد و باعث شود که لبخند و طراوت گل‌ها تحت تاثیر نگاه تو ذوب شود.

هوش مصنوعی: هر پرنده‌ای که نامه‌ام زیر بالش باشد، خون دل من از بال و پرش بریزد.

هوش مصنوعی: با این طراوتی که کلمات من از یاد تو الهام می‌گیرند، اگر نامه‌ام را بفشارند، از آن آبِ گوهر مانند چکیده خواهد شد.

هوش مصنوعی: دل حساس و لطیف من نگران است که مبادا یکی از اجزای بدن او از هم جدا شود.

هوش مصنوعی: هر جا که دست می‌زنم، بدن‌های آسیب‌دیده مانند برگ‌های لاله خون جگر را می‌چکاند.

هوش مصنوعی: چشمم دیگر رنگ سفید به خود گرفته و همچنان درگیر گریه‌ام. چند قطره اشک مانند ستاره‌ها از چشمان صبحگاهیم می‌چکد.

هوش مصنوعی: هر بار که ناله‌ای می‌زنم، شعله‌ای درون خود ایجاد می‌کنم. مانند قطره‌ای که از لبه‌ی تیغ می‌چکد، جوهر وجودم تحت تأثیر آن قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: عاشقانی که در بیابان سفر می‌کنند، وقتی به دریا می‌رسند، دریا لب‌هایش خونین می‌شود. این خونین شدن بیانگر اشک‌هایی است که از چشمان آن‌ها می‌ریزد.

هوش مصنوعی: از زخم‌هایی که کوه‌کن به وسیله تیشه‌اش به وجود می‌آورد، تا روز قیامت، خون لاله‌ها بر سر کوه‌ها و کمرها می‌ریزد.

هوش مصنوعی: بخشش و فراوانی شیرینی از نگاره‌های توست، مگر اینکه دستان تو نیشکر باشد که از آن شیرینی بچکد.

هوش مصنوعی: در شب تنهایی و غم به یاد تو، احساسات و شور و شوقی در دل من برانگیخته می‌شود، تا حدی که این احساسات از هر تار موی من بیرون می‌آید و به من فشار می‌آورد.

هوش مصنوعی: در شب، چهره‌ی تو در نظر بود، اما ناگهان غبار صبح از دور نمایان شد.

هوش مصنوعی: امشب به خاطر دوری تو ای یوسف مصری، چشمانم همچون چشمان یعقوب پر از اشک و حسرت است که از عشق تو روشنایی می‌گیرد.

هوش مصنوعی: عمری در تلاش بودم تا وفا و صداقت را در زندگی بپرورانم، اما در نهایت شادابی و جوانی‌ام به لطف روزگار از میان رفت و حالا تنها یادگاری از آن باقی مانده است.

هوش مصنوعی: تا کی باید زیر فشار و ستم زمانه فعالیت کنیم؟ قدرت و توان ما به زودی به نتیجه خواهد رسید.

هوش مصنوعی: من همه جا کنار ناتوانان ایستادم تا آن‌قدر قوت بگیرم که همچون سلیمان، از یک مورچه بلند پرواز شوم.

هوش مصنوعی: ای سپیده‌دم، چقدر زیبایی! خورشید من از میان تاک‌های انگور بالا آمده است.

هوش مصنوعی: شیرینی وصال تو از دست رقبایت مانند شهدی است که از کندوی زنبورها به دست آمده است.

هوش مصنوعی: آهی که من از دل برای یاد تو کشیدم، مانند دودی است که از کوه طور بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره شده که صدها زیبایی و جلوه به خاطر سرداری ناپدید شد و در نهایت، بخت و تقدیر به نام سر منصور رقم خورد. یعنی تمام آن جلوه‌ها و زیبایی‌ها بیهوده بودند و سرانجام، فرد دیگری به نیاز یا هدف خود رسید.

هوش مصنوعی: بخشنده‌ای که در جمع اهل دل و رندان قرار داشت، چه سختی و مصیبت‌هایی برای زاهدان و پنهان‌کاران ایجاد شده است؟

هوش مصنوعی: زمانی که آن دوست به دشمنی می‌پردازد، شانس و بخت از من دور می‌شوند و به طرز عجیبی از من می‌گریزند.

هوش مصنوعی: من که تحت تأثیر نوری مانند سایه‌ام از آفتاب هستم، چرا خورشید من از سایه‌ام دور می‌شود؟

هوش مصنوعی: نشستن در آرامش و بی‌توجهی به غفلت‌های او، خود نوعی نادانی است. وقتی که مانند دام‌ها در خاکستری نشسته‌ایم و نمی‌دانیم که صیاد ماهر چگونه در کمین است.

هوش مصنوعی: به خاطر نگاه پرحرارت او، رنگ چهره گل‌ها از شرم محو می‌شود و با وزش نسیم در کوی او، بلبل از باغ بیرون می‌رود.

هوش مصنوعی: به خاطر نبود تو، اوضاع زندگی‌ام به شدت آشفته و پریشان شده است. من به قدری ناراحت و بی‌تابم که دل‌تنگی‌ام از جیب قلبم خارج می‌شود و اشک‌هایم از دامنم رها می‌شوند.

هوش مصنوعی: چنان احساس ناامنی می‌کنم که اگر تو در کنارم نباشی، نور هم برایم ترسناک است. با حضور تو، نور آفتاب از چشمانم می‌تازد و روشنایی را به من می‌بخشد.

هوش مصنوعی: شخصی با سخاوت و بزرگ‌روح از بین رفته است که از اندک ظلم و ناراحتی فرار می‌کرد. اکنون این صید ضعیف به خاطر وحشت و ناراحتی، در حال فرار است.