هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند به دردی که من دارم، با کلمات و سخنانش کمک کند؛ حتی اگر قلمی چون دوا وظیفه‌اش را به نحو احسن انجام دهد، باز هم به عمق دلم نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: به جایی رسیده‌ام که در مسیر عشق و آرزو قرار دارم. هر کسی که در این راه لغزشی داشته باشد و از پیگیری دلسرد شود، هرگز به من نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: کالا و زیبایی این جلوه به قدری محبوب و مورد توجه قرار گرفت که هیچ چیزی جز حسرت غیر منطقی نصیب دیگر افراد نشد و کوهکن (کسی که در دل سختی‌ها می‌ماند) نتوانست به آن دست یابد.

هوش مصنوعی: اگر درد و رنجی که داریم به اندازه‌ای کم و ناچیز باشد که مانند سوزن مژه باشد، پس غم و زخم‌های بزرگ‌تر، چون شکاف سینه، واقعاً کم‌ارزش‌تر می‌شوند. تا زمانی که مشکلات بزرگ‌تر یا مرگ به سراغمان نیاید، باید به دردهای کوچک‌تر افتخار کنیم.

هوش مصنوعی: من امیدورام به اندازه شعله شمعی که در کنار توست، اگر هم به بزرگ‌نمایی در مورد هم‌نشینی بپردازد، باز هم به جمع نخواهد رسید.

هوش مصنوعی: مجبور نیستیم به زیبایی‌های ظاهری دنیا فریب بخوریم، زیرا اگر چیزی به ما برسد، به راحتی نمی‌توانیم آن را به دست بیاوریم.

هوش مصنوعی: بهتر است به زیان خود اشاره کنیم تا به سود دیگران. در این قمار، بردن و باختن به هم مربوط نیست و از فیض و بخشندگی حق استفاده می‌کنیم.