هوش مصنوعی: بدون تو، در مسیر زندگی، غم و اندوهی که در دل دارم، به قدری زیاد است که صدای ناله‌ام زمین و آسمان را به توجیه و تسلی می‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر سر به آسمان برسد و افتادگی و تواضع ما فراموش شود، در حقیقت این تواضع و خاکساری است که باعث عظمت و ارزش ما می‌شود.

هوش مصنوعی: آب زندگی و پاکی از جام پر ما فرو می‌ریزد و در نهایت، ناپاکی‌های ما را پاک می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که دلم را به تلخی سپردم، انگار شهد شیرینی از لبانم می‌چکد. پس از تحمل بسیار، زهر تلخی که در وجودم بود مانند تریاک تسکین پیدا کرده است.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر چهره‌اش روشن شد و در آنجا فهمیدم که لذت یکصد جنگ در armony و آشتی نهفته است.

هوش مصنوعی: باغبان به منظور زیبایی و خوش‌نما کردن باغ برای میخوارگان، در هر طرف، آیینه‌ها را با برگ‌های تاک روشن کرده است.

هوش مصنوعی: بلبلی که در گلستان زندگی می‌کند، با شوق دیدار گل، آتش عشق را در باغ روشن می‌کند و این نشان می‌دهد که او به خوبی می‌داند خانه‌اش را از خاشاک و زباله پاک کند.

هوش مصنوعی: ترس از دریا موجب شده بود که از طوفان دور بمانم، ولی برخورد با خنده‌ی موج باعث شد جسور شوم.

هوش مصنوعی: با اینکه لبانم به حسرت بسته بود، ولی سخن الهام‌بخش این شعر، ناگهان آهی عمیق و سوزان را در وجودم ایجاد کرد.