هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و تأثیر اشک و غم بر زندگی اشاره دارد. به نوعی می‌گوید که خوشی‌ها و لبخندها از رنج و دردها نشأت می‌گیرند. در واقع، زیبایی و شادی گاهی از دل خون و غم‌های عمیق می‌آید و این احساسات می‌توانند با یکدیگر پیوند داشته باشند.

هوش مصنوعی: دلواپسی و حسادت به لب‌های تو، جانم را آزار می‌دهد؛ همان‌طور که شیری که نوزاد غنچه از نور ماه تغذیه می‌کند، با این حسرت زندگی‌ام رنگ می‌بازد.

هوش مصنوعی: در میان موهای بافته‌ام، نگاهی وجود دارد که با تأمل و تفکر در مورد آن، احساساتی پر از تاب و شادی به من منتقل می‌شود.

هوش مصنوعی: به یاد ابروهایت، هنگام عبادت و دعا، اشک‌هایم بر لبه‌های سجاده‌ام می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در بستر ناگواری که من در آن هستم، آرامش کجاست وقتی که زخم‌های بستر بر دوش من سنگینی می‌کند؟

هوش مصنوعی: هنگامی که غبار یادهایم را زدوده‌ام، اشک‌هایم در دشت سبز وجودم همانند سیل، گل آلود و پر از درد می‌شود.

هوش مصنوعی: عمر من به خودی خود هنوز به کمال نرسیده، اما در عوض، این جوانی و زندگی‌ام مانند سبزه‌ای است که از چشمه‌ای پرشور و درخشان بهره‌مند می‌شود.

هوش مصنوعی: اینجا منبعی است برای جستجوی حقیقت که از آن هزاران تشنه، به دنبال سیراب شدن دل و جانشان، بهره‌برداری می‌کنند.

هوش مصنوعی: خداوند مهربان در غم تبریز همراه توست و اشک من به خاطر حسرتی که دارم، مانند سرخابی خونین می‌ریزد.