هوش مصنوعی: اگر نسیم صبحگاهی باعث رشد گل‌ها و زیبایی‌های گلستان می‌شود، من به بوی موهای معشوقم افتخار می‌کنم، چون جانم را زنده و پرورش می‌دهد.

هوش مصنوعی: زیبایی آن گل نتیجه لطف خداوند است و نه حاصل تلاش بهار؛ همچنین، آب باغبان هم نمی‌تواند به تنهایی باعث رشد این چمن شود.

هوش مصنوعی: اگر ناله‌ام را شاخۀ گل حسرت بشنود، این طبیعی است که آنکه زیبایی‌اش مانند آب زندگی‌بخش سروی را می‌پروراند، باید چنین باشد.

هوش مصنوعی: من از ابری که فقط با یک یا چند قطره‌اش می‌تواند تا قیامت زمین را سرسبز کند، نگاه مهربان و رحمتی دارم.

هوش مصنوعی: باغبانی در گلستانی که آب آن اشک خونین است، از هر نهال آن گل‌های ارغوانی می‌پروراند.

هوش مصنوعی: طفل روح ما در بدن این هدهد در تخم ما زندگی می‌کند و پرورش می‌یابد، به نوعی عشق و محبتی طبیعی دارد.

هوش مصنوعی: من از آن گل خبری نمی‌جستم، چرا که همیشه آسمان بهار من در آغوش خزان زندگی‌ام پرورش می‌یابد.

هوش مصنوعی: در فضای زیبایی او همچون کوه بیستون ناله کرده‌ام، هرچند که حسرت موهای او همیشه در دل من باقی مانده است.

هوش مصنوعی: عاشق همیشه در خوشی و سرزندگی است و بهار برای او مثل یک آفت محسوب می‌شود. اما در عوض، خضر که نماد زندگی ابدی است، با این وجود برای او نیز ممکن است آسیب‌هایی به همراه داشته باشد.

هوش مصنوعی: هیچ بخشی از نعمت و قدرت تو بی‌نصیب نیست و حسرتی که در اثر تیرگی‌های تو ایجاد می‌شود، به عمق وجود انسان نفوذ می‌کند.

هوش مصنوعی: ما در خاک قم ریشه‌دار شده‌ایم و از آن بهره‌مندیم، اما عشق و علاقه‌ ما به هوای اصفهان باعث رشد و پرورش ما می‌شود.