هوش مصنوعی: افسردگی ناشی از فراق تو آن‌قدر به زندگیمان عادت کرده که همچون یک عوعو درون ما رسوخ کرده است. زمانی که بدون تو بودیم، مانند گوهرهای قیمتی درخشان و باارزش بودیم، اما حالا تنها رنج و ناراحتی را تجربه می‌کنیم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که چهرۀ روشنی وجود نداشته باشد، خون در افکار ما به تلاطم و هیجان نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: ما نمی‌توانیم به سادگی از هر جایی از خودمان فاصله بگیریم زیرا در درون ما، اصلیت و هویتی وجود دارد که مانند رگ وجودی‌امان در سنگ ریشه دوانده است.

هوش مصنوعی: در جستجوی ما با شجاعت و استقامت وارد عرصه عشق شو که جنگل دل ما با قدرت وتجربه، تو را پشتیبانی می‌کند.

هوش مصنوعی: با وجود تمام سادگی و خوشدلی، دل ما غم را مثل یک امانت به دست دارد و پرده‌ی روی چهره‌مان هیچ‌وقت رنگ رخساره‌مان را نمی‌شکند.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به زیبایی و بی‌نظیری خود اشاره می‌کند و می‌گوید که مانند لعل، ارزش و زیبایی آنها بسیار بالاست. همچنین اشاره می‌کند که در این منبع پرروزی، اگرچه سرچشمه از خون و رنج اوست، اما همچنان رنگ‌ و روی جذاب خود را حفظ کرده است. به نوعی، او از سختی‌ها و تجربیات تلخ زندگی‌اش برای خلق زیبایی و هنر بهره می‌برد.