هوش مصنوعی: برای شفاعت خود به سراغ صاحب معراج رفتم و با افتخار و بی‌نیازی به او روی آوردم، در حالی که دل من نیازمند بود.

هوش مصنوعی: من پیرو اراده و تلاش پیرمردی هستم که با وجود ناتوانی جسمی، توانست به بالاترین درجات و موفقیت‌های معنوی دست یابد.

هوش مصنوعی: من در خاک فقر زندگی می‌کنم و عشق من مانند یک تاج بر سرم است. اگر به کسی بی‌اعتنایی کنم، جایگاه و ثروت برایم اهمیتی ندارد.

هوش مصنوعی: من برای عشق و بازی‌های آن از هر چیز دیگری گذشته‌ام و اگر بخواهم حساب کنم، باید به بی‌دینی خود اعتراف کنم، چون به جای عشق، به معشوقه‌ام توجه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: هرچند که از تو دور هستم، اما در دید تو مانند هدفی هستم که تیر تو به سمت آن نشانه رفته است و این قدرت توست که مرا در آماج قرار داده است.

هوش مصنوعی: گوش نوازش‌های بی‌نیاز، برای دشمنان مانند زاری و شیون است؛ در حالی که از ناله‌های ما به خود می‌بالند و از ما باج می‌گیرند.

هوش مصنوعی: به رغم تاریکی شب، در هر کجایی که می‌روی، فقط روز را می‌بینی. این به تو کمک نمی‌کند که حال و هوای شب‌های تاریک و بدون نور را بفهمی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که بر خاک قناعت نشسته‌ام، به وفور نیازهایم را برآورده کرده‌ام؛ مانند کسی که صد نفر نیازمند را از خود سیراب می‌کند.