هوش مصنوعی: ای تشنه‌ی زیبایی و فریبندگی، ابروی نازنینی که همچون تیغ می‌درخشد، دلمان را به عشق و جنون شورانگیزت می‌نویسی. بگذار خون ما نقش بیافتد و شور جنونمان را به تصویر بکشد.

هوش مصنوعی: هرگز ستاره‌ای به خوشگلی و زرق و برق زلف‌های سیاه تو پیدا نشده است که بر شانس بد ما سایه بیفکند.

هوش مصنوعی: چشمان تو که باعث فریب و فتنه است، دامن زیبای معشوقه‌ام را به خاطر خون ما آلوده کرده است و تو با نوشیدن شراب، رنگ و لعابی نداشته‌ای.

هوش مصنوعی: ما در هر شرایطی با صداقت و یکدلی رفتار می‌کنیم؛ همان‌طور که آینه آنچه در درون ماست را به بیرون نمایش می‌دهد، ما هم خودمان را بدون هیچ پوششی به دیگران نشان می‌دهیم.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم شکرگزاری کنم که بخت شوم و سیاه من در نهایت به زلف معشوقان راهنمایی شد؟