هوش مصنوعی: دوباره منتظر یکی از نگاه‌های پنهانی هستم که برایم مشکل‌ساز شود و همچنان آماده‌ام که به خاطر آن نگاه لطیف، دچار درد و اندوه شوم.

هوش مصنوعی: در دور لشکر، آن نگاه جالب توجه را می‌چرخانم، زیرا در هر سمتی که نگاه می‌کنم، جلوه‌ای از قهرمانی وجود دارد.

هوش مصنوعی: من از تکه‌ای خاک هستم و آرزوی پرواز به آسمان دارم، توجهی به دانه‌ای که در گوشه‌ای افتاده دارم.

هوش مصنوعی: هنگامی که نسیم خوش زلف تو به این شهر نرسید، هیچ‌کس از آشفتگی و پریشانی من باخبر نشد.

هوش مصنوعی: اشک بر مژه‌هایم می‌ریزد و در دل من، احساس درد و اندوهی پنهان وجود دارد که به دنبال آرامشی می‌گردد.

هوش مصنوعی: در روزی که من چشمانی پر از اشک دارم، زیباترین جلوه‌ها مانند پر طاووس به چشم می‌آید و شاخسارهای سبز چمن به زیبایی جلوه‌گری می‌کنند.

هوش مصنوعی: در کوی مسیحا، شخص بخشنده و مهربان از درد خود می‌میرد و متوجه نمی‌شود که راهی برای درمان وجود دارد.

هوش مصنوعی: دلم پر از درد و غم است که به خاطر زیبایی چهره‌ای خاص به وجود آمده و در انتظار لحظه‌ای هستم که دوباره او را ببینم.

هوش مصنوعی: برهمن مرا کشت، اما ای کاش زلف تو را ببیند تا بفهمد که در این جریان چه زنجیری وجود دارد.

هوش مصنوعی: در زندگی، هیچ نفسی وجود ندارد که مرا به گلستان برساند و در مسیر تو، خاری در پای من وجود دارد.

هوش مصنوعی: خونی که به خاطر او در دل مردم دنیا پنهان مانده، هنوز کسی نمی‌داند که در این شهر ظلم و ستم وجود دارد.

هوش مصنوعی: تو از کوی ملامت و سرزنش بیرون برو و به سوی آرامش و سلامت برو، زیرا من کار مهمی دارم که باید انجام دهم.