هوش مصنوعی: هنگامی که نسیم صبحگاهی پرده از چهره زیبا برمی‌دارد، از شرم، رنگ‌های گلستان در هر سو به زوال می‌روند.

هوش مصنوعی: زلف کج او مانند نخی است که دنیایی از دلهره و عشق را به هم متصل کرده است و هر جا موهایش می‌شکند، دل‌ها مثل کافرستان‌ها پراکنده می‌شوند.

هوش مصنوعی: هر چیزی که به یادم می‌آید، باعث درد و زخم می‌شود. تا کجا می‌توانم تحمل کنم در برابر خیانت‌هایی که روح و جانم را شکسته است؟

هوش مصنوعی: من با زلفی که شبیه زنّار است پیمان بسته‌ام، و از این‌رو در میانه‌ی امواج کفر که از هر سو به جلوه‌گری پرداخته‌اند، ایمانم متزلزل شده است.

هوش مصنوعی: ای خدای من، خون من چه خاصیتی دارد که باعث می‌شود در هر گوشه و کنار، هر کسی به خاطر کشته شدن من، دامنش پاره شود؟

هوش مصنوعی: دل را به تلخی های زندگی سپرده‌ام و نمی‌دانم این وضعیت تا چه زمانی ادامه خواهد داشت. من در انتظار کسی هستم که وعده‌ای به من داده و آن را شکسته است.

هوش مصنوعی: یک بوسه به لب خندان او زدم که موجب شادی و دلخوشی‌ام شد، اما این خوشی ممکن است باعث غم و اندوه دیگران شود.

هوش مصنوعی: دامنم از احساس حسرت پر شده است و قلبم به شدت آسیب دیده است؛ چون به خاطر دل شکستگی‌ام از زیبایی یک لبخند، این همه دلتنگی را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: بدون تو، من به شدت در رنج و اندوه بودم و دل مرا که سرشار از عشق و احساس است، بی‌تاب و خالی کرد. اگر گاهی آبی نوشیدم یا نانی خوردم، این تنها نجاتی گذراست.