هوش مصنوعی: من مرغی هستم که به دام زیبایی و ناز می‌افتم، مانند دل یک کبک که با بال‌های شاهباز پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: چنان به گوشه‌ای از زندگی‌ام عادت کرده‌ام که دیگر به یاد من، چیزی جز پرواز نیست.

هوش مصنوعی: نگاه دوست را مانند تیری تصور کن که طعمه‌اش چشمان شهباز است و این نگاه چنان جذاب و فریبنده است که چشم‌ها را به خود جلب می‌کند.

هوش مصنوعی: ناله‌ام با وجود ضعیف بودن، همچنان ادامه دارد، چون در سینه‌ام احساسی لطیف و ابریشمی وجود دارد که مرتب در حال شکل‌گیری است.

هوش مصنوعی: من درباره زیبایی چهره‌ات صحبت می‌کنم و این به این خاطر است که صدای ناله‌ام از نفس‌های صبح، خاص و متفاوت است.

هوش مصنوعی: سخن از زیبایی و جذابیت چهره‌ای است که با وجود دلربایی و خیره‌کننده بودنش، لبخند او مانند جادو نیست، بلکه معجزه‌ای است که تأثیر عمیق‌تری دارد.

هوش مصنوعی: به این امید که روزی به یاد تو بینم، درِ دلم همه شب مانند درِ سپیده‌دم باز است.

هوش مصنوعی: غم و اندوهش را با اشک و آه به دست فراموشی سپردم، اما نمی‌دانستم که اشک‌ها پرده از رازها برمی‌دارند و آه‌ها خود گواه بر درد و غم هستند.

هوش مصنوعی: در دل من هیچ‌گاه احساس امنیت وجود ندارد، زیرا در این سرزمین همیشه حرکات و أغوای دلداده‌ها برقرار است.

هوش مصنوعی: من به همدم خودم، که زاغی است، عمرهای زیادی را سپری کرده‌ام و از بلبلی که با او هم‌آواز است حسرت می‌خورم.

هوش مصنوعی: هرچند که بلبل آمل نغمه‌سرایی می‌کند و سخنانی لطیف و فیض‌بخش دارد، اما او هم‌نوا و هم‌زبان با بلبل شیراز نیست.