هوش مصنوعی: ناله‌ام فشرده و به سختی می‌آید، این وضعیت را تحمل نمی‌کنم. ای ناله، بیا و مانند دودی از قفس دل ما خارج شو.

هوش مصنوعی: آیا کسی امیدی دارد که از این کاروان پیروی کند؟ زیرا صدای ناله‌ی جرس ما مانند صدای خراشیده شده است.

هوش مصنوعی: تیغ تو با سرعتی همچون برق از سر ما گذشت و باعث شد که این شعله در آغوش خس و خاشاک ما نتواند جایی بگیرد و جا بماند.

هوش مصنوعی: اگر کسی در بهشت هم قرار بگیرد، اما از دیدار تو بی‌نصیب باشد، هیچ ارزشی نخواهد داشت و حتی اگر به آرزوی ما بخواهد دست یابد.

هوش مصنوعی: اگرچه به ظاهر ضعیف هستیم، اما عشق به ما نیرویی بخشیده که در مقابل عظمت سیمرغ نیز همانند مگس نمی‌مانیم.

هوش مصنوعی: جانم را فدای تو می‌کنم، به این شرط که هنگام مرگ، آخرین نفس‌هایم بر روی تو باشد و به یاد تو به پایان برسانم.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف یک شخص بزرگ و بخشنده می‌پردازد که در میان دیگران، هوش و ذکاوتی ویژه دارد. او در این شب خاص، همگان را با شادی و سرزندگی به آواز و آوازخوانی دعوت می‌کند، به طوری که صدای جرس (زنگ) به گوش می‌رسد و همه با حالتی سرمست و خوشحال به این آهنگ گوش می‌دهند.