هوش مصنوعی: زیبایی مورد توجه و دیدار است، اما در این میان، او به دلیل حیا و شرم خود از خطرات نگاه دیگران محافظت می‌کند. پرده‌ای که به او کمک می‌کند تا از دیدها پنهان بماند، همچون پارچه‌ای نازک و لطیف است، و چشمانش مانند نور ماه نسبت به این موضوع حساس است.

هوش مصنوعی: ای خدای من، با قدرت بازوی کیست که نور و درخشندگی داشته باشد؟ این برق و تابش تیشه‌ای که در دل کوه و بر دامنه‌ی کوه‌های روشن در مهتاب می‌درخشد، به چه کسی تعلق دارد؟

هوش مصنوعی: جز امید، چیزی سودی ندارد. سفر ما که در آن ترس از خطر وجود دارد، همچون شب پرستاره است.