هوش مصنوعی: چه زمانی باید از ماهی (حوت) دوری کرد و به دورن حمل (بره) پناه برد؟ خوشا به حال آن روزی که نه خبری از ماهی باشد و نه از بره.

هوش مصنوعی: روز و شب به یکدیگر شلوغی و سر و صدا دارند؛ گاهی وقت‌ها این مدت کوتاه‌تر می‌شود و گاهی نیز طولانی‌تر.

هوش مصنوعی: در شب، وقتی سایه‌ها کوتاه‌تر می‌شوند و به حاشیه می‌روند، من هم به خاطر این کاهش سایه‌های قبلی، احساس محدودیت می‌کنم.

هوش مصنوعی: در روزی که از صبح آغازین، کسی حتی یک نفس هم نمی‌کشید، سخنران نیز به درازا در سخن گفتن مشغول شد.

هوش مصنوعی: در روز و شب در قصر و در طول زندگی مشغول هستم، ولی غم کوتاهی عمر و آرزوهای نادیدنی مرا آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: به خاطر درخشندگی و روشنی این شمع حیات، نمی‌توانیم افکار و احساسات گذشته را در نظر بگیریم و باید نگرانی‌های آینده را کنار بگذاریم.

هوش مصنوعی: در چمن، امروز گل زیبایی بر سر ناز و طنازی است، اما اندیشه غم فردا اجازه نمی‌دهد که به شعر و غزل فکر کنم.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر این است که هر کس که بخواهد درباره مسائل عمیق و ابدی صحبت کند، در واقع از تجربه‌ی خود و دیدگاهش سخن می‌گوید. هیچ کس در واقع نمی‌تواند به طور کامل و قطعی از ابدیت و زمان ازلی صحبت کند، زیرا این موضوعات فراتر از تجربیات انسانی هستند.

هوش مصنوعی: قبل از اینکه روح تو به تن بیفتد و زندگی مادی بر تو چیره شود، به حال و وضعیت واقعی خود فکر کن.

هوش مصنوعی: زمانی که پاییز با لباس زرد خود نقاب سبز چمن را بر دوش او می‌اندازد، به نوعی بهاری جدید در دل دنیای خزان.

هوش مصنوعی: اگر تو هم این لباس مادی و زمینی را کنار بگذاری، آسمان و گنجایش آن برای تو کوچک خواهد شد.

هوش مصنوعی: بهار فرا رسیده و بلبل در حال درخواست از نسیم است. او به این فکر افتاده که وعده‌هایی که داده را به عمل برساند.

هوش مصنوعی: من که در فضای گل‌فروشی، مانند کودک اولین هستم، بلبل از من پیشی نگرفت و نغمه‌اش را از شوق و زیبایی من آموخت.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم سخن بگویم و خود را در معرض احساسات بگذارم، زیرا جرأت اندیشیدن به سرودن عشق را ندارم.

هوش مصنوعی: من هرچقدر که گل و زیبایی داشته باشم، چون گلی هستم که مورد آفت و آسیب قرار گرفته، نمی‌توانم برگ سبز و سالمی را در آغوش بگیرم.

هوش مصنوعی: بلبل با صدای خوشش می‌خواند و من در حال گوش دادن به صدای غم خودم هستم. گل به دنبال زیبایی است، اما چشمان من در دام مشکلات و سختی‌ها گرفتار شده‌اند.

هوش مصنوعی: شیشه‌ای که در آن غنچه‌ای قرار دارد، پر شده از احساسات عمیق و دردناک. در دل باغ، ظرفی وجود دارد که لاله‌ها را پر از نوشیدنی خونین کرده‌اند و این تصویر، حس عواطف و زیبایی‌های تلخ را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: در این فصل که هوای دلپذیر به باغ‌ها جان می‌بخشد، غنچه‌ها آماده‌ می‌شوند تا شکفته شوند و گره‌های ناگشوده ما هم کم‌کم باز خواهد شد.

هوش مصنوعی: دل من به قدری پیچیده و معماگونه است که حتی اگر محبوب من نیز به آغوشم بیاید، باز هم نخواهد توانست شادی و آرامش واقعی را به من برگرداند.

هوش مصنوعی: اشک‌هایم به آرامی بر روی صورتم جاری است و تصویر من مانند برگی است که در پاییز به آرامی از درخت می‌افتد و در آب جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: وجود اثر فیض و نعمت در فضا مانند شعله‌ای در دل سبزه و گل است که به زیبایی و لطافت خود جلوه‌گری می‌کند و برای بینندگان خود نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: باغ زمانی که به تصویر کشیده می‌شود، شبیه به حالت‌های مختلف غنچه و گل است که در گوشه و کنار آن به چشم می‌خورد.

هوش مصنوعی: به خاطر شرمی که دارد، سوسن به طور مایل به خود می‌چرخد و نگران این است که مبادا نگاه نرگس دچار کجی و نابسامانی شود.

هوش مصنوعی: خبر خوبی برای عاشقان چمن که بوسه از لب غنچه، مانند آب زلالی که از جدول می‌گذرد، مجاز و بی‌ممانعت است.

هوش مصنوعی: اگر سر تسخیر ملک مثل پری وجود نداشته باشد، پس چرا هاله‌ای که دور ماه قرار دارد را از خود دور می‌کند؟

هوش مصنوعی: اگر شیشه‌ای در باغ آسیب ببیند، زود اثر آن درختان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و باعث ایجاد نقص می‌شود.

هوش مصنوعی: ای دل، امروز به رندیت و بی‌خیالی ادامه نده و از کارهای فردا غافل نشو، چراکه بخشش خداوند بزرگ همواره در دسترس است.

هوش مصنوعی: فصل شادی و سرزندگی است، نگاهی که بی‌هدف نمی‌ماند و زیبایی حسن باعث می‌شود که انسان از بحث و جدل دست بردارد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به لطافت و زیبایی بهار اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که دلش به خاطر بی‌توجهی به رنگ‌ها و زیبایی‌ها، غمگین است. او به دنبال زیبایی و عشق است، ولی احساس می‌کند که زمان و شرایط او را از آن دور کرده است.

هوش مصنوعی: اما در دل من نگاهی پنهان وجود دارد، به باغی که در این بهار، یادآور زیبایی‌ها و طراوت سبز آن است.

هوش مصنوعی: حسن و زیبایی که در اینجا وجود دارد، به اندازه زیبایی طبیعت در بهار نیست. زیبایی بهاری یک مثال و الگوست که فراتر از زیبایی‌های عادی است.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی طبیعت خود را پنهان کند، گل و گلبرگ همچون صورت عزی و هبل نمایان خواهند شد.

هوش مصنوعی: زیبایی و جلوه‌های طبیعت مانند نوری است که در پرده‌ای پنهان شده است، و نور شمعی که همیشه می‌سوزد، شبستانی از ازل را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: زیبایی‌های طبیعی به خودی خود نیازی به رنگ‌آمیزی ندارند، چون ذات و جوهر آنها از زیبایی کافی برخوردار است، چه در حالت ساده و چه با زینت.

هوش مصنوعی: آیینه با صفا و پاکی مانند بهار است که نور خورشید به آن نمی‌تابد و نیازی به استقبال و توجه دیگران ندارد.

هوش مصنوعی: در این باغ پر از گل و لاله، بهاری وجود دارد که هیچ آفتی به آن آسیب نمی‌زند. باید نگاه را از زنگار و کدورت‌ها پاک کرد تا زیبایی‌ها نمایان شوند.

هوش مصنوعی: عشاق به زیبایی‌های ظاهری دل نمی‌بندند، چرا که زیبایی واقعی می‌تواند مثل دارویی مؤثر، دردهای درونی را التیام بخشد.

هوش مصنوعی: خدارا شکر که در آینه زیبایی‌های طبیعت، فراموشی خود را به حالت تصفیه و روشنایی درآورده‌ایم.

هوش مصنوعی: در نور شمع غرق شدیم و خود را فراموش کردیم، چهره‌ای جدید از خود نشان دادیم که مانند یک آیینه بود.

هوش مصنوعی: زنگ و کثیفی که بر یاد و خاطر ما نشسته، اجازه نمی‌دهد که زیبایی و روشنی روح و دل خود را در برابر بزرگ‌ترین واقعیت‌های زندگی نشان دهیم. به عبارت دیگر، مشکلات و ناکامی‌ها اجازه نمی‌دهند که ما به خوبی و زیبایی درونی‌مان برسیم و درگاه مرگ (سرنوشت) بر ما سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: درگاه پادشاهی همان‌طور که ظاهری زیبا دارد، معنای عمیق‌تری نیز در پشت آن نهفته است. آن‌چنان که چرخ بلند آسمان، در مقایسه با ارزش و مقام او، پایین‌تر از آن به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: پادشاهی که در رهبری دنیا و دین به اوامر خود عمل می‌کند، تا ابد در قدرت باقی می‌ماند و این امر از ابتدا وجود داشته است.

هوش مصنوعی: محمد حسن با وجود امام علی العسکری، آن دو جهان را از بزرگی و شکوه خود محدود کرده است.

هوش مصنوعی: وسعت و گستردگی سلطنت او به قدری بیشتر است که دایره آسمان نمی‌تواند آن را در خود جای دهد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به زیارتگاه و جایگاه ویژه‌ای اشاره دارد که به خاطر عظمت و مقامش، حتی خورشید نیز در برابرش سر تسلیم فرود می‌آورد. این فعل به گونه‌ای است که پاسبان این مقام (که می‌تواند نماینده‌ای از قدرت یا مقام بالاتر باشد) از شدت احترام و تعظیم، دلش آزرده می‌شود. به نوعی، شاعر می‌خواهد بگوید که این مکان یا شخص به قدری عظیم و محترم است که حتی اجرام آسمانی نیز به احترامش سر خم می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر گرداگرد جهان هم سپاهی از حوادث به وجود آید، در زندگی هیچ درگاهی برای ورود به آن نخواهیم یافت.

هوش مصنوعی: ساکنان آن مکان وقتی که از دور نگاه می‌کنند، شب گذشته را بر دوش یکدیگر می‌بینند و در این دیدار، جاودانگی را به نصیب می‌آورند.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر سجده خاک به زیبایی و نورانیت خود می‌بالد، مانند یک هندوی پیر که بر پیشانی‌اش عطر صندل می‌زند.

هوش مصنوعی: زمانی که شب فرارسد و او به سوی سواری برود، آفتاب طلوع می‌کند و مانند مشعلی در مقابل او می‌درخشد.

هوش مصنوعی: اگر راهی بر زمین بیفتد، به دنبال آن، مسیر گذشته و آینده نیز در دو سمت آن پیش می‌روند.

هوش مصنوعی: در مکان مقدس او که با پارچه‌های زرین و ابریشمی تزئین شده، فرش‌های باشکوهی وجود دارد، اما قدمت و استفاده شده‌اند.

هوش مصنوعی: چرخ هشتم (نماد سرنوشت یا زمان) چه می‌تواند بکند وقتی دامنش پر از آتش است؟ این منقل (آتشدان) شایسته‌ی چنین مجلسی نیست.

هوش مصنوعی: اگر حالت به آنچه می‌خواهی نرسد، این نگرانی وجود دارد که ممکن است او را از کار برکنار کنند.

هوش مصنوعی: آسمان مانند صفی از نعال (پوتین) است که در محفل او قرار دارد، و در این صف هیچ کس نمی‌تواند به مقام و بزرگی زحل دست یابد.

هوش مصنوعی: اگر در دشت ختن، مردم ویش به سمت عشق و محبت بروند، دیگر به سمت چراگاه‌ها نخواهند رفت.

هوش مصنوعی: تا زمانی که داستان او وجود دارد، عقل چه نیازی به کسی دارد؟ در برابر خورشید، چه نیازی به روشنایی مشعل است؟

هوش مصنوعی: اگر عقل دومی به مکتب علم وارد شود، نگرانم که صحبت‌های عقل اول را فراموش کند.

هوش مصنوعی: وقتی سرنوشت و قضا و قدر دست به کار شدند، چه تعداد از این دختر چینی در آغوش دلایل و عوامل مختلف پرورش یافتند.

هوش مصنوعی: فقط خداوند می‌داند که مدت زمان سلطنت و عظمت تو چقدر است و هیچ‌کس از ابتدا تا الان نتوانسته است به آن رسید یا آن را مشاهده کند.

هوش مصنوعی: دلیل اصلی ارتباط حوادث به یک علت ازلی و بنیادی، همان تو هستی که از ابتدا وجود داشته‌ای.

هوش مصنوعی: اگر شرف و ارزش وجود تو در قضا و قدر نبود، تا ابد چرخ زندگی به حال خود می‌ماند و بی‌معنا می‌بود.

هوش مصنوعی: در آغازین روزها، سرنوشت زمین را به خاطر عشق تو پیشی‌گرفت و به هر قیمتی تلاش کرد تا جایگاه تو را در دل خود جا دهد.

هوش مصنوعی: عقل اولیه از پنهان فریادی سر داد و گفت: تو کی هستی که در این رشته تلاش می‌کنی وارد شوی؟

هوش مصنوعی: این مکان، مکان مقدسی است و محلی است که قدم‌های روحانی در آن گذاشته می‌شود. این جا همچنین همچون سایه‌ای از عظمت و حریم جاودانه است.

هوش مصنوعی: تو چه کسی هستی که در این پرده، رازهای خود را فاش می‌کنی؟ و چه کسی هستی که در این اوج، آرزوهای خود را به نمایش می‌گذاری؟

هوش مصنوعی: آیا تو می‌توانی قدم در دشت نیندازی؟ آیا تو می‌توانی به عالم مجردات پرواز کنی؟

هوش مصنوعی: تو با نوسان و حرکت گهواره بچه‌ها و تربیت فرزندان و آرزوها و امیدها سر و کار داری!

هوش مصنوعی: تو در جستجوی مسائل پیچیده و عمیق هستی، مانند کشف رازهایی که در دل یک جاده‌ی پرپیچ و خم قرار دارد.

هوش مصنوعی: برای این‌که به بالاتر از این درجه و جایگاه نرسی، زمان خود را بگذران و تاب‌خوردن را یاد بگیر.

هوش مصنوعی: قدرت و مقام تو به اندازه‌ای است که می‌توانی در زمان‌های مختلف، چه در حال و چه در آینده، به بررسی و نظارت بپردازی.

هوش مصنوعی: هنگامی که سرنوشت از این آوازه‌خوانی خجالت کشید، گفت: ای نشان بر چهره‌ات، به خاطر بی‌ادبی‌ات رنگ شرم را بر صورتت داشته باش.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در این دنیای محدود، از خوشبختی و شانس محروم نیست؛ حتی اگر ستاره‌ی اقبال تو از پستی‌ها و مشکلات فراتر رود.

هوش مصنوعی: به تو نیز این مقام عالی خواهد رسید، پس صبر کن که این مرتبه نصیبت خواهد شد، نباید شتاب کنی.

هوش مصنوعی: ای آسمان، تو مقام و مرتبتی داری که مانند آن را هیچ عقلی ندیده است. این پیر کهن، از زمان‌های قدیم در مقام و موقعیت‌های مختلف است.

هوش مصنوعی: به راحتی نمی‌توان گفت که در مقایسه با دیگران، جایگاه تو همانند جایگاه عقل اول است.

هوش مصنوعی: در گردشی که به وسیله افلاک و کائنات انجام می‌شود، هیچ خردی به بزرگی و ارزشمندی تو دیده نشده است، چه از طرف بزرگان ملت‌ها و چه از جانب صاحبان حکومت‌ها.

هوش مصنوعی: با یک جلوه‌ای که از تو منتشر می‌شود، می‌توانی دل‌ها را به دست آوری و با یک حرف عمیق و تاثیرگذار، می‌توانی تمام فرهنگ‌ها و ملت‌ها را دگرگون کنی.

هوش مصنوعی: در وصف تو سخنی جز عاشقانه نمی‌توان گفت، مانند شبنم که در مقابل نور خورشید ناپدید می‌شود.

هوش مصنوعی: من کیستم که بخواهم شایسته تو باشم و در مورد تو سخن بگویم؟ من کیستم که بخواهم به خاطر عشق تو غزلی بسرایم؟

هوش مصنوعی: در اینجا بیان شده که به اندازه‌ای احساسات عمیق و شوقی در دل دارم که حتی اگر روزی به مرگ نزدیک شوم، همچنان این احساسات را با خود حمل می‌کنم. عشق و اشتیاق من به زندگی، بار سنگینی برای من نیز محسوب می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر به قواعد ادب شعر نسرایم، عذر من پذیرفته است؛ زیرا هیجان عشق مرا به کلامی دیگر وا داشته است.

هوش مصنوعی: تا زمانی که عمل نیکو و شایسته، راهنمای عالم به سوی بهشت باشد، در عین حال نادانی که خود را به جهل می‌افکند، همچنان می‌تواند از بهشت دور بماند و عمرش را با آرزوهای طولانی سپری کند.

هوش مصنوعی: آرزو می‌کنم که بخشندگی و لطف الهی همیشه به بهشت و نعمت‌هایش بیافزاید و این عمل نیک او همواره موجب انجام کارهای نیک دیگر شود.