هوش مصنوعی: نمی‌دانم به چه صورت است آن چهره‌ی پنهانی که حتی یک لحظه هم از یادم دور نمی‌شود.

هوش مصنوعی: نمی‌توان با نگاهی نادرست به زیبایی او نگریست. بیایید دعا کنیم که از آن چهره، چشم آینه دور بماند.

هوش مصنوعی: به خاطر حس حسادت نمی‌توانم به چهره‌ات نگاه کنم، زیرا در اطراف خانه‌ات وجود دارم و ممکن است به‌طور ناخواسته به آنجا سر بزنم.

هوش مصنوعی: مباد که نسیم به بوی او در گستره عالم بوزد و عبور کند از کوی او.

هوش مصنوعی: از جلوه درخشان او نمی‌توان چهره‌اش را دید، اما چه خوب است صورتی که در سایه نور خودش پنهان مانده است.

هوش مصنوعی: به ذره‌ها نگاه کن تا روشن شوند، زیرا آفتاب در هر ذره‌ای خود را نمایان کرده است.

هوش مصنوعی: زمین از ننگ و عیب خود را نمی‌پذیرد، اگر عاشقان به جز حسرت دیدار معشوق‌شان، به خاک سپرده شوند.

هوش مصنوعی: جهان به زیبایی ابروهای او دل بسته است، به طوری که اگر کسی از او سخنی بگوید، معروف و شناخته شده می‌شود.

هوش مصنوعی: اندیشه و یاد دوست در هر رشته موی من مانند تصویر زیبایی است که از قلم شاپور برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: دل من چرا این‌قدر خراب شده است از دیدن تصویر او؟ چهره‌ای که باعث شده خانه‌ی آیینه پر از زندگی و زیبایی شود.

هوش مصنوعی: پس از جدایی، برایم سخت است که ارزش زمان وصال را بفهمم، چون دوری از تو لازم و ضروری است.

هوش مصنوعی: بعد از دیدن کوهکن، متوجه شدم که نمی‌توان به زور به وصال دوست رسید.

هوش مصنوعی: من کسی هستم که برای رهایی از درد و غم تلاش کرده‌ام، اما با وجود تمام راه‌حل‌هایی که امتحان کردم، زخم دلم خیلی عمیق و سخت شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، صبر من از دل فرار کرده و به یاد چشمانت، خواب من از چشم به دور شده است.

هوش مصنوعی: عشق و درد درون قلبم به قدری عمیق است که هیچ چیز نمی‌تواند آن را کاهش دهد. حتی اگر کسی بخواهد با دارویی یا وسیله‌ای مرهمی بر زخم دلم بگذارد، اثر آن از شدت سوزش نمی‌کاهد.

هوش مصنوعی: به هیچ‌جا از راهی جدا از مسیر تو نمی‌روم، زیرا روزهایی که تو را ندارم برای من مانند شب است و من در این شب به شدت گم شده‌ام.

هوش مصنوعی: با گفتن نام شیرینت، دل تشنه‌ام سیراب می‌شود و یاد لب‌های زیبایت باعث مستی و سرخوشی‌ام می‌گردد.

هوش مصنوعی: به خاطر محبت و زیبایی تو، زلف‌های تو در آتش غیرت و حسادت است، پس آن‌ها را باز نکن. زیرا گرمای آفتاب، زخمی تازه بر آن‌ها خواهد زد و دردناک می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر لبت جز از شکر کسی دیگر چیزی نچشید، چون رقیب مانند زنبوری بر گرد شکر تو نشسته است.

هوش مصنوعی: هر بار که نگاه زیبا و مسحورکننده‌ات به سمت باغ می‌افتد، مانند یک قطره‌ی باران به دور دانه‌ی انگور می‌چرخد.

هوش مصنوعی: اکنون که دور از تو هستم و در حسرت وصالت به سر می‌برم، مانند پرنده‌ای هستم که در دست شهباز در حال شکنجه است و بی‌نهایت ناتوان شده‌ام.

هوش مصنوعی: در سر من حس و حال خاصی وجود دارد که مانند حالت سلیمان، همه چیز را تحت تاثیر قرار داده است؛ به طوریکه دنیا به من مثل چشم یک مور کوچک می‌ماند و برایم تنگ و محدود شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر لذت زندگی در خاک، در این مکان خاص سرنوشت چه معمار بااستعداد و چه آسمان فرمانبر وجود دارد.

هوش مصنوعی: کدام مکان است که در برابر آن موجود قدرتمند سبع شداد قرار می‌گیرد و در مقابل آن، همه به ناتوانی و نقص خود اعتراف می‌کنند؟

هوش مصنوعی: این شعر به معنای این است که جایی وجود ندارد که در آن قدرت و توانایی به بالاتر از آن چیزی که از آنجا می‌گذرد، نرسد. در واقع، هیچ بنایی نیست که از دست قدرت خارج باشد یا نتواند آن را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: به کجا می‌توان رفت که کسی با آن همه زیبایی‌ها و طرح‌های مختلف نتواند از عهده توصیف آسمان برآید؟

هوش مصنوعی: این بیت به مفهوم این اشاره دارد که وقتی نور آفتاب بر سطح یک مکان می‌تابد، ممکن است فکر کنیم که آن سطح تمیز و صاف است، اما در واقع ممکن است گرد و غبار و آلودگی زیادی در آن نهفته باشد. به عبارتی دیگر، جلوه‌های ظاهری نمی‌توانند همیشه واقعیت را نشان دهند و گاهی زیر لایه‌های ظاهری، مسائل پیچیده‌تری وجود دارد.

هوش مصنوعی: هزار سال گذشته و ممکن است باز هم بگذرد، اما نگران قدیمی شدن آن نیستیم، زیرا زمان بر آن تأثیر نمی‌گذارد.

هوش مصنوعی: قصر بلند و باشکوه سلطان که نمایانگر قوانین، جامعه و دین است، آوازه سلطنت او تا زمان قیامت و برپایی روز حساب به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: امام جعفر صادق در سحرگاهان، نور آفرینش را با مهر و محبت به زمین می‌پاشد و با نداهایی که به دل می‌زند، از نور خود در دل‌ها نفوذ می‌کند.

هوش مصنوعی: شاهی که با انصاف و عدل خود، دو دنیا را همچون مادر در آغوش خود دارد.

هوش مصنوعی: در مقابل دروازه‌ی ملک ابد، او نهایتش را نشان داده است، که این ملک همانند سلطنت سلیمان است، اما به صورت محوی و غیرملموس.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زمان پا برجا است و حرکت عالم ادامه دارد، سکون و جنبش پرچم‌های پیروزی او ضروری است.

هوش مصنوعی: از ترس، تا ابد به نبودن وصل می‌شود. بهتر است که در ازل، بی‌توجهی خود را ترک کند.

هوش مصنوعی: داروی هر دردی از اوست، اما تعجب می‌کنم چرا آفتاب این‌قدر ضعیف و رنجور مانده است!

هوش مصنوعی: هر جا که میل کند، همیشه در جلو است، درست مثل نسیمی که همیشه به سمت جلو می‌وزد و در پسش هم ابدیت وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر از چهره‌اش پرده‌برداری کنند، آن‌چنان نورانی می‌شود که کل جهان در درخشش او غوطه‌ور می‌شود.

هوش مصنوعی: در یک باغ که نور خورشید به آن تابیده، از شاخه‌های خشک گل‌هایی که نمایانگر روشنایی و زیبایی هستند، رشد می‌کنند.

هوش مصنوعی: به خاطر نعمت‌های او، آسمان به طور کامل در خدمت او است و اگر یک لحظه دمی از پا بیفتد، هیچ چیزی را نمی‌توان پیدا کرد که شکرگزار او باشد.

هوش مصنوعی: اگر دانش فردی تحت تأثیر محیط قرار گیرد، همان یک ذره از دانش او می‌تواند به حل مسائل و مشکلات کمک کند.

هوش مصنوعی: در ذهن و یاد او، گروه گروه رازها در حال گردش است، همان‌طور که در باغ بهشت، جلوه‌های حوریان خود را به نمایش می‌گذارند.

هوش مصنوعی: برگه‌ای از دفتر آسمان‌ها وجود داشت که نیمی از آن صفحه، انجیل و نیمه دیگرش زبور ثبت شده بود.

هوش مصنوعی: دو حالت ناشی از خشم و بخشش او مانند جهنم و بهشت هستند؛ دو نتیجه از غضب و رحمت او به ترتیب غم و شادی را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی ببینی که خشم خدا چگونه خود را نشان می‌دهد، نگاهی به گوشه ابروی او بینداز که در دوردست‌ها نمایان است.

هوش مصنوعی: اگر درهای رحمت و نعمت را نمی‌دیدی، حالا نگاه کن به روشنایی صبح که نشانه‌اش لبخند نور است.

هوش مصنوعی: خندهٔ آن محبوب، مانند دارویی برای درد دل عده‌ای است که با زخم‌های عشق به شدت رنج می‌برند و این خنده، آنها را شاداب و پرشور می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر محبت و نعمت‌های او به همه برسد، جای تعجب نیست که دل عاشق نیز پرشور و شوق شود و از ویرانی به آبادانی برسد.

هوش مصنوعی: وقتی رنگی بر چهره کسی می‌زنند، نگاه او از ترس مانند آب می‌شود و دلش مثل انگور پر از شرمی عمیق می‌گردد.

هوش مصنوعی: وقتی که او با خشم به چهره می‌نگرد، حالت چهره‌اش تغییر می‌کند و نفس موسیقی در رگ طنبور آرام می‌گیرد.

هوش مصنوعی: در حالی که قدرت و عظمت او بسیار ترسناک است، اگر کسی با تلاش و کوشش به او نزدیک شود، ممکن است در برابر آن عظمت به انواع ضعف و تزلزل دچار شود.

هوش مصنوعی: اگر کسی ارزش او را درک نکند، اهمیتی ندارد که در خواب و غفلت به سر می‌برد. حسادت او دشمن آگاهی و شعور اوست.

هوش مصنوعی: زبان دشمن به دل انسان آسیب می‌زند و مثل نیش زنبور می‌تواند دردناک باشد، حتی اگر در ظاهر به نظر برسد که چیزی شیرین و خوشایند است.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که دشمن به قدری به خاطر خسیسی و بخلش دچار مشکل شده است که فقط چاقویی به گلویش رسیده و هیچ کس دیگری نمی‌تواند به او نزدیک شود. در واقع، بخل و سخت‌گیری او به اندازه‌ای است که حتی نزدیک‌ترین افراد به او هم قادر به نزدیک شدن نیستند.

هوش مصنوعی: دوست بدخواهی که از دشمنی با او دوری می‌کنیم، همچون خفاشی است که به خاطر طبیعتش نمی‌تواند با نور بسازد.

هوش مصنوعی: وجود دشمن باعث می‌شود که عوامل و نشانه‌ها بیشتر نمایان شوند، به‌گونه‌ای که سایه آفتاب به‌خوبی شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر خلقت او مانند قلیانی است که بوی خوشی از آن به مشام می‌رسد و این عطر، فضا را پر کرده است.

هوش مصنوعی: سخنانش مثل شراب برای عقل تشنه شیرین و دلپذیر است و در ذهن انسان جا گرفته است.

هوش مصنوعی: زمانی که سخن در قالب نظم به توصیف کفش می‌رسد، مانند امواج دریا، انواع و اقسام شعر و ادبیات نیز از آن سرچشمه می‌گیرد و به نمایش درمی‌آید.

هوش مصنوعی: چه خوب که او به خاطر ذات و ویژگی‌هایش از تمام مردم متمایز است، مانند نوری که در وسط شعلۀ آتش کوه طور می‌درخشد.

هوش مصنوعی: علم و دانش تو به گونه‌ای منظم و زیباست که مانند یک عقد مروارید درخشان می‌درخشد، در حالی که نثر کلام تو همچون مرواریدهای پراکنده است که به ظاهر زیبا اما بی‌نظم به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که زیبایی و عمق حکمت‌های آسمانی در دین، مانند ستاره‌های درخشان است و کلمات و دستورات شرع، همانند جواهراتی ارزشمند هستند که راهنمای انسان‌ها در زندگی می‌باشند.

هوش مصنوعی: هر شب، از خاک پای تو نگهبانی می‌کند و به دنبال نور ستاره‌ها می‌گردد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که برای تحقق اهداف و برنامه‌ها باید از قدرت عقل و تدبیر استفاده کرد و بر اساس سرنوشتی که برای ما رقم خورده، تلاش کنیم تا آن را به بهترین شکل مدیریت کنیم.

هوش مصنوعی: امر «کن» به دلیل سرنوشت تو به وجود آمده و از دل تو به زندگی جاری شده است.

هوش مصنوعی: غبار مسیر تو بر تنم، برای حفظ آبرو، هزار بار بهتر از پارچه‌های زینتی و فاخر است.

هوش مصنوعی: یک لحظه نشستن در سایه دیوار خانه‌ات برای من از سایه درخت طوبی و نعمت‌های بهشتی بهتر است.

هوش مصنوعی: در اینجا به زیبایی و ارزش مقام روحانی اشاره شده است. به هر حال، برخی از چیزهای ظاهری و مادی مانند خار و خس (چیزی ناچیز و بی‌ارزش) نمی‌توانند به حریم مقدس و روحانی صدمه بزنند. همچنین، بال‌های فرشتگان که در جستجوی زیبایی‌های روحانی هستند نیز به نظر می‌رسد که در خدمت زیبایی و اهمیت حذزی این مقام قرار دارند. به عبارت دیگر، زیبایی و قداست روحانی بر هر نوع ناپاکی و زشتی غلبه دارد.

هوش مصنوعی: در جایی که خاکروب بال ملک قرار دارد، چه لذّت‌ها و خوشی‌ها که می‌توان تجربه کرد و چشم دشمن به حسرت و ناتوانی می‌ماند.

هوش مصنوعی: اگرچه دشمنان بر تو جمع شده‌اند و حمله می‌کنند، اما تو نباید نگران باشی، چون در زیر ساخت و بنیاد تو، نیرویی است که می‌تواند از تو محافظت کند.

هوش مصنوعی: اگر مردم کمتر به مسیر تو بیایند، نگران نباش، چرا که عبور از پل صراط دشوار و چالش‌برانگیز است.

هوش مصنوعی: اگر پیروان تو کم باشند، نگران نباش! چرا که ممکن است از هزاران قطره، یک دانه مروارید پیدا شود و به مرور زمان ارزش آن مشخص شود.

هوش مصنوعی: جواهر از طبیعت پاک به ندرت پیدا می‌شود، در حالی که تکه‌های بی‌ارزش به خاطر ذات ناپاکشان بسیار زیادند.

هوش مصنوعی: انسان از نظر مقام و ارزش در عالم هستی بالاترین موجود است، اما از نظر تعداد و جمعیت نسبت به مورها بسیار کمتر است.

هوش مصنوعی: بهتر است به انسان‌ها نگاه کنی، چرا که به دلیل تفاوت‌های زیاد، فاصله‌ای میان انسان و غیرانسان وجود دارد.

هوش مصنوعی: برای آنکه یک فرد واقعی و کامل شکل بگیرد، هزاران نطفه و امکان باید وجود داشته باشد تا از میان آن‌ها یک نفر به ویژگی‌های برجسته و کمال دست یابد.

هوش مصنوعی: وقتی که زمانه به تحول و تغییرات قابل توجهی می‌رسد، لازم است که صبر کنیم تا یک نفر با سختی و تلاش زیاد از میان آنها سر بلند کند.

هوش مصنوعی: زمانی که کسی به کمال و مقام بالایی برسد، هزاران نفر دیگر در آن مقام با او برابر نیستند. او مانند نوری است که چشم را روشن می‌کند و مانند شادی‌ای است که در دل می‌درخشد.

هوش مصنوعی: ای خدای بزرگ، تو همان خورشیدهای هستی هستی، که وجود پیامبری از تو ناشی شده و به واسطه وجود تو، به ظهور رسیده است.

هوش مصنوعی: تو در حقیقت و جوهره نسل پیامبران هستی و روح پیامبر همیشه از تو شاداب و زنده خواهد بود.

هوش مصنوعی: تو همان کسی هستی که قضا و سرنوشت از ابتدا پشت پرده زندگی‌ات، همیشه تو را نگاه کرده و از دور مراقبت کرده است.

هوش مصنوعی: پادشاهی و قدرت تو پابرجا خواهد بود، اگر نگاهت همواره به سوی او باشد. او که در عالم غیب حضور دارد و چهره‌اش از دیدگان پنهان است.

هوش مصنوعی: نیازی به توضیح عقل و خصلت تو نیست، زیرا حقیقت تو به وضوح در برابر چشمان نادان و ناخودآگاه نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: من یکی از خدمتگزاران درگاه تو هستم که همیشه به ستایش و تمجید از تو مشغولم و زبانم مانند نوری درخشان به وصف تو گشوده است.

هوش مصنوعی: من آن کسی هستم که برای تو فکر و اندیشه‌ام را وقف می‌کنم و در دل وجودم، جایی به یاد تو دارم که مثل بهشت است.

هوش مصنوعی: من هزاران چهره‌ی زیبا و سیاه‌فام دارم که از پوست سفیدتر و زیباتر از طرح‌های کنایه‌آمیز شاپور است.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به محبت و کمک شخصی اشاره می‌کند که باعث شده روح او زنده و آزاد شود. اگر این کمک نبود، او هنوز درگیر مشکلات و محدودیت‌ها می‌ماند.

هوش مصنوعی: اکنون آرزوی من این است که در دو جهان، حتی اگر فقط با سگان درگاهت محشور شوم، خوشحال باشم.

هوش مصنوعی: وقتی که من مانند خورشید، زمین را روشن می‌کنم، محبت تو را مانند چراغی در درون قبرم به همراه خواهم داشت.

هوش مصنوعی: هرچند که زلت و اشتباهات به وفور وجود دارند، اما خداوند بزرگ و مهربان، قطعاً گناه آن‌ها را بر دوش تو نخواهد گذاشت.

هوش مصنوعی: هرگاه که عقل و اندیشه به نهایت رسیده باشد، همچون جیب خالی من، از ستایش و مدح تو پر شده و نورانیت می‌آورد.

هوش مصنوعی: دست من به دامن لطف تو وصل است، مانند دست زاهد که به طرف دامن حور حسرت می‌برد.