هوش مصنوعی: آه، چه مکان زیبایی که در عالم خیال نمی‌توان به اندازه‌ای از آن آگاهی پیدا کرد! هیچ‌کس در درون حریم مقدس تو مقام تو را ندانسته است.

هوش مصنوعی: تو در جایگاهی بلند و رفیع هستی که اوج آسمان بزرگ، به عظمت تو توجه دارد و به تو افتخار می‌کند.

هوش مصنوعی: تو آن پادشاهی که در وصف تو، کلام خدا در هزار جا پُر از زیبایی و فضیلت است.

هوش مصنوعی: تو به خاطر عظمت و شرافتی که داری، از هر قدر و مقامی نیز برتری. همچنین، حکومت و مقام و مرتبت تو، از سرنوشتی که برایت نوشته شده نیز بیشتر است.

هوش مصنوعی: زمانه به خدمتگزاری درگاه تو افتخار می‌کند و آسمان نیز به خاطر خدمتگزاری به تو سپاسگزار است.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر وجود و حمایت تو از خطرات آسمان در امان است و عدالت تو باعث شده که زمانه از حوادث و مشکلات مصون بماند.

هوش مصنوعی: به خاطر یاد تو، همیشه غبار ناراحتی از ذهن غمگین من دور می‌شود.

هوش مصنوعی: می‌توانی با محبت و عشق خود، مشکل زردی و غم را برطرف کنی و حال مردم را بهتر کنی.

هوش مصنوعی: اگر کسی از مومنی بر سر قدرت بیفتد، در حالی که او همچنان ضعیف و ناتوان است، به زودی عاقبتش دچار مشکل خواهد شد.

هوش مصنوعی: دشمنان مقام تو در نهایت دچار مشکلاتی خواهند شد. اگر فرض کنیم که مانند فرعون در دریا غرق شوند، به این دلیل است که نمی‌توانند به خواسته‌هایشان برسند.

هوش مصنوعی: به گوش دوست، صدای تند و برنده تیغ تو در جنگ، از صدای زنگی که از سینه بلند می‌شود، دلنشین‌تر و زیباتر است.

هوش مصنوعی: در روزهای زیبای بهار که ابرها می‌بارند، از نعمت و رحمت بیشتری برخوردار هستیم. اما اگر در روز جنگ به دشمن ضعیف حمله کنی، همانند آن روزهای پربرکت نخواهد بود.

هوش مصنوعی: صدای رعد و برق در آسمان، مانند نعره‌ای است که از آسمان به گوش می‌رسد و شعله‌های برق مانند تیغی هستند که از ابرها می‌تابند. این حال و هوا، نشان‌دهنده‌ی دل‌نگرانی و اضطراب دشمن و ریختن خون است.

هوش مصنوعی: کسی که همیشه پیرو توست و در شرایط سخت قرار دارد، حتی اگر تشنه و در برابر دشمنان باشد، احساس نیاز و وابستگی به منابع کم ندارد.

هوش مصنوعی: اگر پشت آینه را این‌گونه ببینیم که دنیا بی‌آب است، تعجبی ندارد اگر کسی بیرون تشنه‌لب شود.

هوش مصنوعی: کسی که می‌تواند از لب‌هایش سرچشمه‌ای پاک و معطر بیفشاند، چگونه ممکن است لب‌هایش به آب‌های ناپاک دنیا آلوده شود؟

هوش مصنوعی: اگر به خاطر کینه‌توزی من، به مدت دو روز، آسمان به من بدی کند، دل‌تنگی دوستانم بسیار عمیق خواهد بود.

هوش مصنوعی: ولی ببین که به خاطر غم‌های فراوان، دل‌های بی‌خبر از درد چقدر زجر می‌کشند، به خاطر ناله‌ای که از دل خسته برمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: کدام دلی وجود دارد که در عشق تو گرفتار نباشد؟ از خاک قبر خود، این مفهوم را درک کن.

هوش مصنوعی: خاک درگاه تو به قدری باارزش و خوشبو است که می‌تواند هزاران گوهر گرانبها را فدای خود کند.

هوش مصنوعی: نه تو مرواریدی و نمی‌دانم این چه حال و هوایی است که با وجود تشنگی، در دلش عطش مروارید پنهان وجود دارد.

هوش مصنوعی: نه کربلا به خاطر وجود تو حسرت بهشت است! ارتباط تو باعث شده تا زمین بهشت به نظر برسد.

هوش مصنوعی: دعا درخواست و خواستن از خداوند است و این آرزو را دارد که پس از مرگ، در کربلا دفن شود.

هوش مصنوعی: اگر خورشید به خاطر بهای او به آسمان داده شود، باز هم رنگ چهره او ارزش بیشتری دارد.

هوش مصنوعی: هرچند که جان دهد و خود را فدای او کند، باز هم بوی خوش عنبر به خاک او نمی‌رسد؛ مگر اینکه از محبت و نسبت به او رنگ و بوی بیشتری پیدا کند.

هوش مصنوعی: اگرچه گل از خاک باغچه روح و زندگی می‌گیرد، اما هیچ‌گاه به خار آن نمی‌رسد و نمی‌تواند بر آن غلبه کند.

هوش مصنوعی: نسبت تو باعث می‌شود که زمین هم به حالت زیبا و دل‌فریب درآید. چه جای تعجب است! چون ناف آهوهای چین پر از خون و غم است!

هوش مصنوعی: دل من به خاطر حسادت داغ و آتشین شده، مانند لاله‌ای که می‌سوزد. اگر در روزگار، محبت تو را پنهان کند یا گمراه سازد، این درد و حسرت در دلم باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: اگرچه از نظر وسعت و گستردگی، به خودش می‌بالد که می‌تواند همسر کسی باشد، اما در واقع به لحاظ فربهی و چاقی، نمی‌تواند با او همگام شود.

هوش مصنوعی: چه بهشتی است که من هرگز نگاهی به آن نینداخته‌ام، و چه جایی است که حتی در افکارم هم به آن سر نزده‌ام.

هوش مصنوعی: در بالای آسمان، همچون قله یک کوه بزرگ در دشت وسیع، سمک گنبدش قرار دارد.

هوش مصنوعی: هرچقدر که شخص به خود ارزش و شکوه بدهد، اگر از دولت و عظمتش در خجالت باشد، مانند بوقلمون می‌ماند که از تغییر رنگ آسمان شرمسار می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر هزار بار هم بچرخیم و به او نرسیم، مانند گرد و غباری خواهیم بود که به دور گنبد می‌چرخد و هیچ تأثیری ندارد.

هوش مصنوعی: دل انسان مانند کودکی است که از شوق و هیجان بسیار می‌تپد، حتی اگر به بالای بام برسد، هنوز هم آرام و ساکت نمی‌شود.

هوش مصنوعی: خداوندا، هر دو چشم من از در تو دور هستند؛ یکی به جانب فرات می‌نگرد و دیگری به جانب دجله، که هر دو از خون من سرشار هستند و به حالت ناآرامی در حال حرکتند.

هوش مصنوعی: غبار خیابان تو بر جان ضعیف من، هزار بار از بهترین پارچه‌ها و ابریشم هم ارزشمندتر است.

هوش مصنوعی: من امید دارم که به تو نزدیک شوم، همان‌طور که جان در بدن است. حالا تو خودت می‌دانی و مهرت که چگونه باید این اتفاق بیفتد؟

هوش مصنوعی: خداوند مرا به آنجا برساند که در کنار خاک درگاه تو باشم و چنان در آن فانی شوم که مانند یک قطره آب در دریا محو شوم.

هوش مصنوعی: در ذهن من آرزوی بزرگی مثل جمشید وجود دارد، امیدوارم که خداوند شانس و بخت خوب را نصیبم کند.

هوش مصنوعی: کمی کنترل کن زبانت را که لحظه‌ای فیض بدهد، چرا که دل برای اجابت دعا، از انتظار به شدت ناراحت و خسته است.

هوش مصنوعی: از حسادت به مقام بلند تو، آسمان هم از غم خم شده و نتوانسته راست بایستد.

هوش مصنوعی: باید به خاطر لطف باده‌ات، قد دشمن و دوستانت خمیده باشد، تا رخسار تو چون گل سرخ زیبا و دلربا شود.

هوش مصنوعی: چشم‌های من با حسرت به خاک درگاه تو دوخته شده است، چرا که محبت تو در دل من همیشه رو به افزایش است.