هوش مصنوعی: چهره زیبای تو مانند نوری از دره ایمن است و زلف‌های شب‌پوش تو مانند چراغی در دل من تابان است.

هوش مصنوعی: زیبایی و حسن تو همچون آستینی است که در برابر خطرات و آسیب‌ها از خود محافظت می‌کند. ولی با این حال، ممکن است در دل این زیبایی خطراتی نهفته باشد که نباید از آنها غافل شد.

هوش مصنوعی: نه زیبایی چهره‌ات است که نمایان است، بلکه به خاطر بند طره‌ات، بخت من به آتش افتاده است و خرمن حالم در آتش سوخته است.

هوش مصنوعی: وقتی که شب هجران را به یاد می‌آورم، آسمان از ترس نور خود را پنهان می‌کند و در دل شب تاریک می‌شود.

هوش مصنوعی: سینه‌ام پر از درد و غم است و به خاطر تو، ای معشوق زیبا و روشن، نگران هستم.

هوش مصنوعی: زمانی که خانه‌ام پر از غم و درد شده، دلم می‌خواهد به بهانه‌ای از این وضعیت خارج شوم و خودم را از این وضعیت رها کنم.

هوش مصنوعی: عاشق تو هستم و به همین خاطر از چشمانم اشک می‌ریزم. به حدی احساس تنگی و نبود جا می‌کنم که گویی در بدنم نمی‌توانم جا بگیرم.

هوش مصنوعی: تو آن کسی هستی که با یک پلک زدن، جانم را به درد و زخم دل می‌کشی و خونم را به دامنت می‌رسانی.

هوش مصنوعی: تو روز مرا تیره کردی، ولی من خوشحالم که درونم به خاطر محبت پادشاه روشن و نورانی است.

هوش مصنوعی: پادشاهی که با تربیت خوبش می‌تواند مانند خورشید، دل تاریک من را روشن کند.

هوش مصنوعی: حسن، نوه پیامبر و نور چشم امام علی است و او در تمامی ابعاد زندگی، همچون یک شاهزاده برتر در میان مردم می‌درخشد.

هوش مصنوعی: پادشاهی که هر شب به احترام او کلاه آسمان به زیر می‌افتد و خم می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانه به شکلی معکوس و بی‌رحم، از درد و رنج دل او بهره‌برداری می‌کند، مانند اینکه کسی از شراب در حال نوشیدن است. این در حالی است که فردی نزدیک به او، با بی‌توجهی و خودخواهی، تنها به فکر خود و لذت‌های خودش است.

هوش مصنوعی: از باغ گل، گلی به نام گل همیشه بهار وجود دارد که در آسمان، گل خورشید بر فراز چمن می‌درخشد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از زیبایی و روشنی شفق سخن می‌گوید و آن را به رنگ چشمان خود تشبیه می‌کند. شفق به عنوان نشانه‌ای از زیبایی و مدح مورد استفاده قرار می‌گیرد و نشان‌دهنده احساسی عمیق و شگفت‌انگیز است که شاعر نسبت به محبوبش دارد.

هوش مصنوعی: در آسمان چه کسی است که در درگاه او فقیر و نیازمندی به صداقت و احترام دستش را به سمت او دراز کند و روشنی را از روزن دریافت کند؟

هوش مصنوعی: جایگاه فیض و رحمت او مانند زمین عرفات است و نور و عظمت او همانند وادی ایمن می‌درخشد.

هوش مصنوعی: حضرت او منبع حیات است و در درون او، گل‌های پرنور و زیبا وجود دارد که به مثابه باغی سرشار از روشنی و شادابی است.

هوش مصنوعی: اگر زمان به شکل دایره حرکت کند، نشان می‌دهد که ارزش و اندازه تو در این دوران مشخص نیست و نمی‌توان به سادگی آن را تعیین کرد.

هوش مصنوعی: فضیلت و ارزش تو نیازی به توصیف ندارد و بیان صفات تو از کلام فراتر است.

هوش مصنوعی: حکمی که از سوی تو صادر می‌شود، نمی‌تواند موجب تغییر سرنوشت شود و آسمان هم زیر بار فرمان تو نمی‌رود.

هوش مصنوعی: افراد به هنگام فخر و خودستایی، در دل به اشتباهاتشان اعتراف می‌کنند و به زیبایی و جذابیت تو، که مانند عطر دل‌انگیز است، می‌نازند.

هوش مصنوعی: شیشه‌ای که شکسته شده، دیگر قابل ترمیم نیست، اما دلی که شکسته شده، می‌تواند به لطف تو دوباره به حالت قبل برگردد و ترمیم شود.

هوش مصنوعی: نگرانی بابت حفظ تو طبیعی نیست، اگر بخواهند با زور هم که شده، نمی‌توانند زیبایی‌های لطیف و شکننده مثل شبنم را در هاون در هم بکوبند.

هوش مصنوعی: اگر طناب جان از گردن او بیفتد و به گردن دشمنش بیفتد، حتی اگر این طناب پاره شود، او نمی‌تواند از چنگال دشمنش رها شود.

هوش مصنوعی: بدنی که از خاک تو تربیت و پرورش نیافته، در نهایت به زندگی‌اش ادامه می‌دهد و بر تنش تنها لباس کفن خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر گردونه‌ی روزگار هم به خواسته‌ی تو پیش نرود، رهایش کن و ارده‌ات را با قدرت دنبال کن. هر مانعی را که بر سر راهت باشد، از میان بردار.

هوش مصنوعی: سنگریزه‌های شهر تو، با جلال و زیبایی‌اش، به اندازه‌ای ارزشمند هستند که حتی در مقابل لؤلؤی دیار عدن هم به آن‌ها حسادت می‌ورزند.

هوش مصنوعی: از عدالت و نیروی جهانی که تو به ارمغان آورده‌ای، زیبا‌رویان به دور از ستیز و جنگ هستند و تلخی کلام، از گفتن به وجود نمی‌آید.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس از خشم تو، هیچ‌کس نمی‌تواند بدون اجازه‌ات، گلی را به چمن بیاورد.

هوش مصنوعی: به خاطر یاد تو و زیبایی‌ات، عاشقان قادرند غم خود را از دل پاک کنند و به راهی تازه بروند.

هوش مصنوعی: اگر لطافت و محبت تو را در نظر بگیرند، تعجبی ندارد که مانند کوهی به عظمت و بزرگی خود ببالند.

هوش مصنوعی: اگر نسیم محبت تو به دوزخ برسد، شاید دوزخی از عذاب همیشگی خود در امان بماند.

هوش مصنوعی: اگر ثروت و امکانات تو را در بین مردم تقسیم کنند، به جایی می‌رسد که حتی یک مورچه هم می‌تواند از بی‌توجهی و غفلت خود به سادگی گذر کند و از قضا از صدها خوشی و نعمت لذت ببرد.

هوش مصنوعی: اینی که می‌گه: از انصاف و صداقت تو، در این دنیای پر از نیرنگ و فریب، شگفت‌انگیز خواهد بود اگر عاشق به موهای بازیگوش دوستش نیفتد.

هوش مصنوعی: برای تهیه داروی معجزه‌آسا، در دست قضا و تقدیر، جواهراتی از آسمان مورد نیاز است.

هوش مصنوعی: اگر شعله پرچم تو به دل من بیفتد، به اندازه‌ای که آفتاب داغ سینه‌ام را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر با دشمن خود به سازش و آشتی رسیده‌ای، جای تعجب ندارد، چون این کار شبیه است به اینکه لقمه‌ای را به دهان سگی ببندی.

هوش مصنوعی: شهادت تو نتیجه زهر خودت بود، اما صداقت و یکرنگی تو باعث شد که زندگی دو جهان تحت تأثیر قرار بگیرد و هر دو به زهر مار تبدیل شوند.

هوش مصنوعی: من داستانی دارم از دل خود که با کلامم آن را بیان می‌کنم و این داستان، حقیقتی را درباره تو که در درون من تابیده است، روشن می‌سازد.

هوش مصنوعی: زمانی که روشن است که چیزهایی در مقابل تو پنهان است، بهترین کسی که می‌تواند نحوه‌ی تربیت بنده را بداند، همان شاه است.

هوش مصنوعی: وقتی لطف و محبت تو در زندگی‌ام وجود دارد، از چه کسی باید گله و شکایت کنم؟ وقتی که من در کوی و دیار تو هستم، کجا می‌توانم بروم و جای دیگری بیابم؟

هوش مصنوعی: از بدشانسی‌ام، در دل و زبانم موضوعات و احساسات متنوعی وجود دارد که نمی‌توانم به راحتی بیانشان کنم.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از مشکلات آسمان شکایت کنم، ولی اگر بخواهم، از هر جنبه‌ای صدها شکایت دارم.

هوش مصنوعی: آسمان که همیشه در پرورش جهل و نادانی است، به اهل علم و فضل تکیه نخواهد کرد، بخصوص بر من.

هوش مصنوعی: به خاطر تلاش بی‌وقفه‌اش در کسب دانش و فضیلت، افرادی که در این زمینه تلاش نمی‌کنند هیچ‌گاه به این دستاوردها نخواهند رسید.

هوش مصنوعی: اگر دشمن با انصاف به من نگاه کند، همیشه دایه آداب و دانش من را خواهد دید.

هوش مصنوعی: از زمانی که نوشتن و خواندن را شروع کردم، هیچ چیز دیگری به یادم نمی‌آید جز همین کارها.

هوش مصنوعی: به خاطر محبت و عطوفتی که دریافت کرده‌ام، در کنار دیگران پرورش یافته‌ام و به خاطر دوستی با کسی که در اینجا غریب است، از وطن خود جدا شده‌ام.

هوش مصنوعی: چرا این‌گونه است که با پایان یافتن دوران بدی‌ها، من در شعر خودم بهترین و بی‌نظیرترین هستم و در همه هنرها تبحر دارم؟

هوش مصنوعی: همه هنرهایی که در دنیا وجود دارد، من آنها را پرورش داده‌ام و هیچ اخلاق و ادب واقعی نمی‌تواند بدون تأثیر من شکل بگیرد.

هوش مصنوعی: من همیشه از شاعری خودم احساس خجالت می‌کنم، زیرا شاعری که فقط در حرف‌ها می‌چرخد، هیچ ارزش واقعی ندارد.

هوش مصنوعی: هرگز به شعر توجهی نمی‌کردم اگر مجبور به ستایش پیشوای خود نمی‌بودم.

هوش مصنوعی: عطر و بوی زلف زیبایی‌های تو باعث شده تا از یاد ببرم صدای سرزمین ختن و زیبایی‌های آن را.

هوش مصنوعی: من که به خاطر محبت تو از دو دنیا آواره‌ام، دیگر چه ناراحتی از دوری دارم؟ آیا از غربت ناراحتم یا از وطن؟

هوش مصنوعی: من از چه کسی و به چه دلیلی شکایت کنم؟ و چرا باید داستانی از زیبایی و عشق بگویم؟ در واقع، هدفم از این سخن گفتن چه بوده است؟

هوش مصنوعی: اگر مثل آدم‌های زمانه رفتار نکنم، چه تعجبی دارد؟ حالا که خودم به شکل و شمایل خاصی صحبت می‌کنم، دست کم باید به این موضوع افتخار کنم.

هوش مصنوعی: سخن و کلام از اهمیت و ارزش بالایی برخوردار است، اما چون دشمن در جایگاهی پایین قرار دارد و نمی‌تواند به سطح آن سخن برسد، نمی‌توان او را مقصر دانست.

هوش مصنوعی: زمان دعا فرا رسیده است، پس دیگر سخن را کوتاه کن، زیرا صمیمیت و صداقت در بیان مشکلات، این طور نیست که فقط درد دل کنی.

هوش مصنوعی: هرگز پرده‌ی حیا از بین نمی‌رود و همیشه زبان دعا در حال سخن گفتن است.

هوش مصنوعی: دشمنانت همچون تیر در چشم تو هستند و یارانت برای تو مثل زره دعا می‌باشند.