هوش مصنوعی: بوی هیچ گلی از اطرافم به مشامم نمی‌رسد، مگر اینکه رایحه زلف‌های تو که با نسیم صبح در هم تنیده است، به من برسد.

هوش مصنوعی: در چمن به قدری نسیم تو هوش و حواس را از آدمی می‌رباید که حتی بوی گل هم نمی‌تواند او را از آن حال خارج کند.

هوش مصنوعی: زیبایی و هماهنگی تو به قدری زیاد است که برای زیبایی گل، اشک شبنم بی‌مورد به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: بلندی و بزرگی تو به قدری است که سرو و شمشاد نیز اگر بر زمین بیفتند، باز هم به مقام و منزلت تو نمی‌رسند.

هوش مصنوعی: فکر و خیال من از نگرانی‌های مرهمیان آرامش یافت، زیرا موهای تو بر زخم دلم مانند عطر خوشبو است.

هوش مصنوعی: زهر نمک بر زخم دلم حرام است، چون حسرت آن را دارم؛ و گرنه، تیر و شمشیر تو هم در برابر درد من مانند خمیازه‌ای بی‌اثر است.

هوش مصنوعی: اگر موی زیبای دختران بهشتی دل ما را به خود مشغول کند، حتی اگر ذره‌ای از غبار موهای تو در خاطر ما باشد.

هوش مصنوعی: در مسیر کوی تو، شب‌ها دلم فقط به گریه و ریختن اشک می‌گذرد. هرچند که اشک‌هایم به خاطر درد دل و جگر سوخته‌ام رنگین و پرخون است، اما باز هم ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: سال‌هاست که به خاطر کمبودها و رنج‌های خود، این‌قدر غمگین و اشک‌ریز شده‌ام که حتی از زخم‌های کوچک روی پاهایم بیشتر احساس درد می‌کنم.

هوش مصنوعی: خیلی به دلم افتاده که به یاد تو و کوی تو بیفتم، به حدی که حسرت می‌خورم بر غباری که از راهت بلند می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر شوخی و لطافت طبیعت تو در آغاز کار بروز نکند، دل من به خود اجازه می‌دهد تا در فرصتی دیگر زیبایی‌اش را نشان دهد.