فایز » ترانه‌های فایز بر اساس نسخه‌ای دیگر » دوبیتی‌ها » شمارهٔ ۱۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دگر شب شد که دل بی تاب گردد</p></div>
<div class="m2"><p>دو چشمم نا امید از خواب گردد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عجب باریست بر دوش تو فایز</p></div>
<div class="m2"><p>که بر کشتی نهی غرقاب گردد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۸

دگر شب شد که دل بی تاب گردد
دو چشمم نا امید از خواب گردد
عجب باریست بر دوش تو فایز
که بر کشتی نهی غرقاب گردد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از بی‌تابی و ناامیدی خود سخن می‌گوید. شب دوباره فرامی‌رسد و دل او ناآرام است، همچنین چشم‌هایش از خواب ناامید شده‌اند. او به فایز اشاره می‌کند که بار سنگینی به دوش دارد و این بار باعث غرق شدن کشتی او شده است. در اینجا، نمادهایی از غم و فشار روحی مشاهده می‌شود.

شمارهٔ ۱۱۶

شمارهٔ ۱۱۷

هوش مصنوعی: شب دیگری فرا رسیده و دل من بی‌تاب شده است. چشمانم از خواب ناامیدند و دیگر آرامش ندارند.

دگر شب شد که دل بی تاب گردد

دو چشمم نا امید از خواب گردد

هوش مصنوعی: چقدر مسئولیت سنگینی بر دوش توست، فایز! اگر در این وضعیت ناامیدی و چالش‌ها حرکت کنی، ممکن است دچار مشکل و شکست شوی.

عجب باریست بر دوش تو فایز

که بر کشتی نهی غرقاب گردد

شمارهٔ ۱۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده