فایز » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شب آمد تا شب وصلم دهد یاد</p></div>
<div class="m2"><p>دهد خاک وجودم جمله بر باد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یقین می‌سوخت فایز ز آتش دل</p></div>
<div class="m2"><p>نمی‌کردش گر آب دیده امداد</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 9689 - فایز » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۴۱

دوبیتی شمارهٔ ۴۲

شب آمد تا شب وصلم دهد یاد
دهد خاک وجودم جمله بر باد
یقین می سوخت فایز ز آتش دل
نمی کردش گر آب دیده امداد

هوش مصنوعی: شعر به انتظار شب و وصالی اشاره دارد که می‌تواند یادآور عشق و احساسات عمیق باشد. شاعر از خاک وجودش سخن می‌گوید که ممکن است به راحتی با باد روم و از بین برود. همچنین، او اشاره می‌کند که دلش در آتش عشق می‌سوزد و در این میان، بارش اشک نمی‌تواند به او کمک کند. در نهایت، احساس جدایی و عاطفه شدید را به تصویر می‌کشد.

دوبیتی شمارهٔ ۴۰

دوبیتی شمارهٔ ۴۱

هوش مصنوعی: شب فرارسید تا یادآوری کند وصالم را. اما وجود من در خاک و نیستی گم شده است و همه چیز به باد رفته است.

شب آمد تا شب وصلم دهد یاد

دهد خاک وجودم جمله بر باد

هوش مصنوعی: فایز به شدت دچار درد و رنج عاطفی است و آتش دلش او را می‌سوزاند، اما حتی اشک‌هایش هم نمی‌تواند به او کمک کند یا او را آرام کند.

یقین می‌سوخت فایز ز آتش دل

نمی‌کردش گر آب دیده امداد

دوبیتی شمارهٔ ۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده