هوش مصنوعی: برای ناله‌هایم کمربندی محکم می‌بندم و ابتدا راه اثر را از شش سو می‌گیرم.

هوش مصنوعی: وقتی که اضطرابم به دیدار تو می‌رسد، به سمت تو می‌روم و از تمام دغدغه‌ها و مشکلات زندگی جدا می‌شوم.

هوش مصنوعی: زخمی را بر دل خود احساس می‌کنم و به حال دل مضطربم می‌گذارم، اما صبر و شکیبایی را در جایی دیگر به کار می‌برم.

هوش مصنوعی: اگر جگر در اثر نور تجلی کند، چشمه‌ای از نور تمام آن را در جوی نگاه می‌بندد.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر عشق و دلتنگی آتش درونم خاموش شود، از چشمانم اشک‌ها می‌ریزد و در دل سختی‌ها را تحمل می‌کنم.

هوش مصنوعی: من با نیرنگ و فریب، جان گرانبهای محبوبم را از زلف‌های دلربایش می‌گیرم و تصمیم دارم آن را بر دمی که مرغ سحر می‌خواند، به آن شخص خاص بسپارم.

هوش مصنوعی: برخی از معجزات را از موهای مجعد غم خود می‌آفرینم و نقاب شب را بر چهره شاهر خود می‌زنم.

هوش مصنوعی: بعد از اینکه پرده صورت خیالت را ببرم کنار، می‌توانم تصویری از چشمان تو را که نقش و نگار زیبایی دارد، در دل خود نگه‌دارم.

هوش مصنوعی: چشمم را مانند حرم عشق تو می‌سازم، به طوری که نگاه خود را نابود کنم و پرده‌ای بر روی زیبایی‌ات بیفکنم.

هوش مصنوعی: وقتی نسیم به سمت باغ زیبایی تو می‌آید، من به‌خاطر غیرت آن نسیم، بدون حس بویی می‌آیم و عطر وجود تو را در خود حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: علاقه‌ام به تو به من آموخت که چگونه در هر لحظه به سمت تو گرایش داشته باشم، اما متأسفانه حوصله‌ای برای روی آوردن به تو ندارم.

هوش مصنوعی: اگر برای دیدن تو به بهشت بروم، می‌خواهم در آنجا به تصویر تو نگاه کنم.

هوش مصنوعی: در باغی که پر از گل و سنبل است، جادو و زیبایی خاصی وجود دارد که می‌توانم با نفسی که می‌زنم، همه را مجذوب زیبایی و جذابیت تو کنم.

هوش مصنوعی: عشق من مانند یک آتشکده شده و به هر قلبی که می‌رسد، می‌خواهم از غم و اندوه با جام و سبوی تو صحبت کنم.

هوش مصنوعی: من تکه‌ای از خاکم و باد هر جا که بخواهد، مرا می‌برد. به خاطر پریشانی موی تو شکرگزاری می‌کنم.

هوش مصنوعی: شعله آتش طور (جایی که موسی با خدا سخن گفت) نمی‌داند که اهمیت گوهر ما در چیست؛ و اگر می‌دانست، جیبش را از خاکستر ما پرنور می‌کرد.

هوش مصنوعی: به خاطر احترام و آداب اجتماعی، نمی‌توانم دور قاتل بچرخم و در خونی که ریخته شده غوطه‌ور شوم و همچنین از دل خودم دور شوم.

هوش مصنوعی: هر تار موی من نشان‌دهنده‌ی زخمی از عشق و خواهش است، زیرا وقتی که در این میدان عشق به یک زخم دچار شوم، مانند یک قربانی خواهم بود.

هوش مصنوعی: سحر عشق من را رها کنید و دست از حفاظت من بردارید، چون از عشق بدون شما هرگز نمی‌توانم دوام بیاورم و وجودم تباه می‌شود.

هوش مصنوعی: چشمانم را که جراحات و دردها را نشان می‌دهد، در کنار رودخانه دجله نگذارید. دریای دردم را نیز نپسندید، زیرا ممکن است به ساحل برسم و آرامش بگیرم.

هوش مصنوعی: شوق و اشتیاقم به من یاد داده که وقتی خوشحالم و در حال سفرم، مانند آفتابی درخشان باشم و در عین حال در سایه آرامش و سکون زندگی کنم.

هوش مصنوعی: اگر ناقه (شتر) از دستم به‌در رود، در سفرم به‌سوی بهار نو می‌روم و به جایی که منزلگاه است، می‌رسم.

هوش مصنوعی: در چمنزار، رسوایی من به خاطر خنده گلان شعله‌ور شده است. چند بار باید در پرده‌ای از صداهای خوش پرندگان پنهان شوم؟

هوش مصنوعی: بیایید من و ناامیدی یکجا بنشینیم و چند روزی را با هم بگذرانیم، در کنار آرزوهای ناپاسخ داده و دل غمگینم.

هوش مصنوعی: این دو ویرانه، که به خاطر رنج و عذاب قلبی ساخته شده‌اند، نشان‌دهنده‌ٔ وضعیت دردناک و سختی است. ممکن است که برای رسیدن به شادی و آرامش، نیاز باشد که چند قدم جلوتر از خانهٔ دل حرکت کنیم.

هوش مصنوعی: به این باغ نگاه نکن، چرا که هر غنچه‌اش مقدار زیادی خون سوزان را در خود دارد که بر تیغه‌ای تیز و آزاردهنده قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: گلی که به خاطر تماشای او شکفت، پرتوهایش از نور نگاهش بیشتر است.

هوش مصنوعی: هرچیزی که در قدرت دیدن و تماشا باشد، تمام چیزهایی است که باعث زحمت و نگرانی می‌شود.

هوش مصنوعی: ای خضر، چشمه‌ی زندگی جاودان را فقط با مهارت و هنر نمی‌توان پیدا کرد. هر چند هر شعله‌ای در آتشکده، گنجینه‌ای از هنر و ارزش دارد.

هوش مصنوعی: هیچ هنری برتر از این نیست که در باغ خواست و آرزو، هر گیاه را با نیکی و وفا پرورش دهی.

هوش مصنوعی: اگر همه‌ی دریاهای آسمانی نیز خشک شوند، چه غمی داریم؟ زیرا عشق ما مانند دریایی دیگر همیشه در حال طغیانی است.

هوش مصنوعی: در دریاى بندگى و پرستش، وجود امامت علی بن موسى به مانند ماه روشن و دل‌فریب است که منجر به فنا و از خود گذشتگى در این راه مى‌شود.

هوش مصنوعی: ای سخن‌گو، در چشمه نور خود را پاک و مقدس کن و سپس مانند قلمی که در حریم توصیف می‌نویسد، به کار خود ادامه بده.

هوش مصنوعی: به طرز تازه‌ای با ایمان خود پیمان ببند؛ زیرا هر سخنی که در ستایش او بگویی، دروازه‌ای به سوی یکتاپرستی و صداهای منصور خواهد گشود.

هوش مصنوعی: من در این کار اشتباه کرده‌ام، زیرا این کار به تو مربوط نمی‌شود. حتی اگر تمام ارواح فرشتگان هم جمع شوند، نمی‌توانند مزدور باشند.

هوش مصنوعی: می‌توانی او را به گونه‌ای توصیف کنی که در هر نقطه‌ای از وجودش، حتی اگر دریا از نور باشد، تجلی کند.

هوش مصنوعی: عقل و هوش آدمی نمی‌تواند به طور کامل زیبایی و شکوه تو را درک کند، زیرا نور تجلی و ظهور تو فراتر از هر چیزی است که عقل بتواند بفهمد.

هوش مصنوعی: از دل من بپرس که وقتی زیبایی تو را ستایش کردم، هر پیچ موی تو مانند بهشتی پر از زندگی و شگفتی است.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم این بیت را به زبان ساده‌ای برایت توضیح دهم: وقتی که در مورد تو فکر می‌کنم، احساس شرم و بزرگ‌منشی می‌کنم. به طوری که فکر کردن به تو و مدیحت، نور را از من می‌گیرد و حتی خورشید هم از درخشش من کم می‌شود.

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم که تو، خداوند هستی در دنیا و آخرت، اما ستایش تو، محمد، خود نشانه‌ای از عظمت خداوند است.

هوش مصنوعی: ای تو که نمایانگر عرش الهی هستی، سجده‌هایت همچون پرنده‌ای به سوی حریم تو پرواز می‌کنند.

هوش مصنوعی: در حرم‌های مقدس، دل‌های پاک و باصفا با دیدن زیبایی‌های تو، احساس شگفتی و شادی می‌کنند و از آثار گناهان، رهایی می‌یابند.

هوش مصنوعی: هر کس که همچون زلف تو به عهد وفادار باشد، زیبایی و درخشش چهره‌اش مانند خورشید، شفاعت و حمایت خواهد داشت و نامه سیاهش پاک خواهد شد.

هوش مصنوعی: اگر ادب اجازه دهد، چشمانم قبل از اینکه به او نگاه کنند، بر درگاهش بوسه می‌زنند.

هوش مصنوعی: وقتی چشمانت را باز کنی و به او نگاه کنی، نور نگاهش از هزاران جا به دلت خواهد تابید و تو را تحت تأثیر قرار خواهد داد.

هوش مصنوعی: اگر از این در به قصد بهشت بروم، می‌توانم در حین عبور نگاهم را از پیش چشم‌هایم به دور کنم و به آنجا برسم.

هوش مصنوعی: گفتم می‌خواهم در دریای ستایش تو گوهرهایی بیابم، اما عقل و خرد من از ترس تو در آتش سوزانیده شده است.

هوش مصنوعی: ای کسی که می‌توانی شادی و سرزندگی را از دل غصه‌ها بیرون بیاوری، لطفاً ما را نیز به یاد بیاور، زمانی که در گنج عظیم احسان و کرم خود را می‌گشایی.

هوش مصنوعی: وقتی که شاعران بخواهند از زیبایی‌ها و ویژگی‌های تو سخن بگویند، قلمشان از بیان و ستایش تو خجالت می‌کشد و به حالت تحیر و ذوب شدن در می‌آید.

هوش مصنوعی: آداب و رفتار خوب از ترس تو در بی‌نهایت سختی به مانند خون در دریا غوطه‌ور می‌شود، زمانی که در ستایش تو، وحی به برکت لب‌های جبریل نازل می‌گردد.

هوش مصنوعی: به خاطر ستایش‌های بسیار و بلندی آن، مانند کنگر، در فضای خود دچار افکار سنگین و بی‌حرکتی شده‌است.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان احساس حیرت و شگفتی از زیبایی و جذابیت زلفان معشوق می‌پردازد. زیبایی زلف‌ها به قدری زیاد است که می‌تواند دل هر کسی را به خود جلب کند و حتی به نظر می‌رسد که این زیبایی قادر به جادو و سحر آفرینی است. در واقع، زلف‌های معشوق به نوعی همچون دام و تله‌ای هستند که انسان‌ها را در خود اسیر می‌کنند و این حالت ناشی از شدت عشق و دلبستگی به اوست.

هوش مصنوعی: من کجا وقت دارم که وصف و ستایش کسی را بکنم، ای حس طغیانی که به شدت وجودم را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: شاید توانایی‌های شاعری بتواند آنقدر جالب و زیبا باشد که هر نقطه‌ای از آن، مخزنی از اسرار و زیبایی‌ها را به نمایش بگذارد.

هوش مصنوعی: غم برای دشمن، از شعلهٔ آتش کفن می‌سازد تا شاید بتواند چرخش را از این باغ دور کند.

هوش مصنوعی: اما بعید است که بتوانم از این باغ زیبا دور شوم، حتی اگر این دنیا هر چه تلاشی کند.