فصیحی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن شوخ که عارض از می حسن افروخت</p></div>
<div class="m2"><p>هر موی مرا ناله به رنگی آموخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از سوختنم نیست خبردار آری</p></div>
<div class="m2"><p>عالم سوزد برق و نداند که چه سوخت</p></div></div>

دیوان فصیحی هروی به کوشش ابراهیم قیصری - فصیحی هروی - تصویر ۲۳۹

شمارهٔ  ۹

آن شوخ که عارض از می حسن افروخت
هر موی مرا ناله به رنگی آموخت
از سوختنم نیست خبردار آری
عالم سوزد برق و نداند که چه سوخت

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به زیبایی و جذابیت محبوب خود اشاره می‌کند که چگونه عطر و زیبایی او بر دل و جان او تأثیر گذاشته است. او از ناله‌های درونش به خاطر عشق و سوختن دلش صحبت می‌کند و به این نکته اشاره می‌کند که دیگران از آتش درونی او بی‌خبرند و تنها خود او از این درد آگاه است.

شمارهٔ  ۷

شمارهٔ  ۸

هوش مصنوعی: آن شخص بامزه که با زیبایی‌اش من را تحت تأثیر قرار داد، هر رشته مویم را به رنگی خاص برای ناله کردن آموخت.

آن شوخ که عارض از می حسن افروخت

هر موی مرا ناله به رنگی آموخت

هوش مصنوعی: از سوختن من خبری ندارد، اما جهان می‌سوزد و هیچ‌کس نمی‌داند چه چیز در حال سوختن است.

از سوختنم نیست خبردار آری

عالم سوزد برق و نداند که چه سوخت

شمارهٔ ۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده