فصیحی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۳۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بر من که چو ابر پایم از دامانست</p></div>
<div class="m2"><p>گر برق شوم گرم روی بهتانست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کاهل قدمم چنان که گر اشک شوم</p></div>
<div class="m2"><p>صد مرحله‌ام ز دیده تا مژگانست</p></div></div>

شمارهٔ  ۳۳

بر من که چو ابر پایم از دامانست
گر برق شوم گرم روی بهتانست
کاهل قدمم چنان که گر اشک شوم
صد مرحله ام ز دیده تا مژگانست

هوش مصنوعی: شاعر در این غزل به احساسات و حالتی از خود اشاره می‌کند که شبیه به ابر است و از زمین جدا شده، به آرامی حرکت می‌کند. او می‌گوید اگر بخواهد تند و سریع شود، همچون برق می‌درخشد، اما در واقع احساس کسالت و بی‌حرکتی دارد. همچنین می‌گوید حتی اگر اشک شود، باز هم فاصله زیادی تا چشمانش دارد؛ به این معنا که از ابراز احساسات دور است و نمی‌تواند به راحتی به آنچه در دل دارد نزدیک شود.

شمارهٔ  ۳۱

شمارهٔ  ۳۲

هوش مصنوعی: من که مانند ابر، پایم به زمین بند است، اگر به مانند رعد و برق شوم، دیگر نمی‌توانم بر گرمی عشق شما تکیه کنم.

بر من که چو ابر پایم از دامانست

گر برق شوم گرم روی بهتانست

هوش مصنوعی: من به قدری کسل و سست هستم که اگر اشک بریزم، از چشمانم تا مژگانم صد قدم فاصله دارد.

کاهل قدمم چنان که گر اشک شوم

صد مرحله‌ام ز دیده تا مژگانست

شمارهٔ ۳۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده