فصیحی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دردم که بهار نیست گلزار مرا</p></div>
<div class="m2"><p>هجرم که علاج نیست بیمار مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>پیراهن صبرم که ز دست غم دوست</p></div>
<div class="m2"><p>چاکی شده سر نوشت هر تار مرا</p></div></div>

شمارهٔ  ۴

دردم که بهار نیست گلزار مرا
هجرم که علاج نیست بیمار مرا
پیراهن صبرم که ز دست غم دوست
چاکی شده سر نوشت هر تار مرا

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس درد و نقصان شاعر است. او به این نکته اشاره دارد که بهار و زیبایی در زندگی‌اش وجود ندارد و او از جدایی و دوری از عشقش رنج می‌برد. همچنین، پیراهن صبر او تحت تأثیر غم این جدایی پاره شده است و این وضعیت به سرنوشت او لطمه زده است. در مجموع، شاعر از ناامیدی و غم عمیق خود سخن می‌گوید.

شمارهٔ  ۲

شمارهٔ  ۳

هوش مصنوعی: درد من این است که بهار نیست و باغچه‌ام از گل خالی است، و جدایی‌ام به قدری عمیق است که درمانی برای آن وجود ندارد.

دردم که بهار نیست گلزار مرا

هجرم که علاج نیست بیمار مرا

هوش مصنوعی: پیراهن صبر من بخاطر غم دوستی پاره شده و هر تار آن، به سرنوشت من اشاره دارد.

پیراهن صبرم که ز دست غم دوست

چاکی شده سر نوشت هر تار مرا

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده