فصیحی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>صد شکر که حرف دوست شد بی‌کم و کاست</p></div>
<div class="m2"><p>گنجینه عمر کو بدانم آراست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از کیسه دوست صرف کردیم و هنوز</p></div>
<div class="m2"><p>ز آنجا که حیای اوست شرمنده ماست</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۸

صد شکر که حرف دوست شد بی کم و کاست
گنجینه عمر کو بدانم آراست
از کیسه دوست صرف کردیم و هنوز
ز آنجا که حیای اوست شرمنده ماست

هوش مصنوعی: این شعر به قدردانی از دوستی اشاره دارد و می‌گوید که از گفتار دوست هیچ چیزی کم و کاست نشده است. شاعر به گنجینه عمر خود اشاره می‌کند که با دوست آراسته شده و از محبت و بخشش او بهره‌مند شده است. همچنین، او به حیای دوست اشاره می‌کند که باعث شرمندگی اوست، زیرا هنوز از دوستی‌های او بهره‌مند است.

شمارهٔ  ۱۶

شمارهٔ  ۱۷

هوش مصنوعی: بسیار خوشحالم که سخن دوست بدون هیچ کم و کاستی بیان شده است، زیرا این موضوع ارزشمندتر از تمام عمر من است.

صد شکر که حرف دوست شد بی‌کم و کاست

گنجینه عمر کو بدانم آراست

هوش مصنوعی: ما از محبت و بخشش دوستان بهره‌برداری کرده‌ایم و هنوز به خاطر حیا و شرمی که از آن‌ها داریم، احساس شرمندگی می‌کنیم.

از کیسه دوست صرف کردیم و هنوز

ز آنجا که حیای اوست شرمنده ماست

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده