فصیحی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ  ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دلاکی دوش خونم از هر مژه ریخت</p></div>
<div class="m2"><p>وز هر مویم ز دار دردی آویخت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر موی که آوازه تیغش بشنید</p></div>
<div class="m2"><p>همچو مژه در حظیره دیده گریخت</p></div></div>

شمارهٔ  ۱۱

دلاکی دوش خونم از هر مژه ریخت
وز هر مویم ز دار دردی آویخت
هر موی که آوازه تیغش بشنید
همچو مژه در حظیره دیده گریخت

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر به درد و رنجی که از زخم‌های عشق و جدایی احساس کرده اشاره می‌کند. او از ریختن خون و احساس درد از هر موی خود صحبت می‌کند و این که هر مویی که به تیغ اشاره دارد، مانند مژه‌ها به گریه و آوارگی می‌افتد. به طور کلی، احساسات عمیق و عذابی که از عشق و جدایی تجربه می‌شود به تصویر کشیده شده است.

شمارهٔ  ۹

شمارهٔ  ۱۰

هوش مصنوعی: در شبی، دل من با زخم‌هایش به کمک دوش‌ها و موهایم، بی‌پرده اشک می‌ریخت و درد را بر من آویخته بود.

دلاکی دوش خونم از هر مژه ریخت

وز هر مویم ز دار دردی آویخت

هوش مصنوعی: هر مویی که صدای تیغش را شنید، مانند مژه‌ای در گوشه‌ی چشم، به سرعت گریخت.

هر موی که آوازه تیغش بشنید

همچو مژه در حظیره دیده گریخت

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده