فصیحی هروی » دیوان اشعار » ابیات پراکنده » شمارهٔ  ۴۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا سر مژگان تماشا دیده بر هم چیده بود</p></div>
<div class="m2"><p>چون تو رفتی گویی این بیچاره خوابی دیده بود</p></div></div>

شمارهٔ  ۴۲

تا سر مژگان تماشا دیده بر هم چیده بود
چون تو رفتی گویی این بیچاره خوابی دیده بود

هوش مصنوعی: در این شعر، گوینده می‌گوید که تا وقتی معشوق در کنار او بوده، تمام زیبایی‌ها را تماشا کرده و لذت می‌برده است. اما با رفتن معشوق، احساس می‌کند که همه آن زیبایی‌ها به خواب رفته و بی‌فایده شده‌اند.

شمارهٔ  ۴۰

شمارهٔ  ۴۱

هوش مصنوعی: هنگامی که تو رفتی، گویی چشمانم که همیشه تماشایت را می‌کردند، بسته شده‌اند و مانند کسی شده بودم که در خواب است.

تا سر مژگان تماشا دیده بر هم چیده بود

چون تو رفتی گویی این بیچاره خوابی دیده بود

شمارهٔ ۴۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده