هوش مصنوعی: ای آصف جم، قدر و ارزش تو به اندازه‌ای است که زیبایی و حسن گوهرت مانند آرایشگری است که هر معدن و کان را می‌آراید و زیبا می‌کند.

هوش مصنوعی: چون آینه، تو فقط یک چهره و یک دل داری، اما نمی‌دانم چرا قلم تو دو زبانه است.

هوش مصنوعی: تو که مانند نی هستی و ضامن روزی‌های خوب و بد، این بخشنده روزی به دنبال آن است که دو زبان را به سوی خود جلب کند.

هوش مصنوعی: اگر خود واقعاً این‌طور نیستی، پس چرا معناهای عمیق و احساسی از کلمات بر روی کاغذ جاری است؟

هوش مصنوعی: به سنگی که برای من هدیه فرستادی، مثل این است که زبان تند و برنده‌ام را به جای تو می‌کنی.

هوش مصنوعی: این سنگ برای من ارزش ندارد، چون تو به مانند دیوانه‌ای هستی که زبانت چون شمشیری تند است.

هوش مصنوعی: تیغ مرگ دشمن تو نباید تیز باشد، زیرا دل قساوت‌زده‌ی ملک‌الموت را نرمش می‌بخشد.

هوش مصنوعی: رگ خشک و زشت مثل دست مرده است، اما وقتی که تو در کنارم هستی، رگ و ریشه‌ام زندگی‌بخش است.

هوش مصنوعی: بدون وزش باد، تیغ در هوا به‌راحتی بالا رفت. این سنگ سبک و روح‌الطاف‌گیر، انگار که ریگ روان باشد.

هوش مصنوعی: از لطافت و زیبایی جوهر طلا به راحتی می‌توان گنجینه‌ای را به دست آورد؛ بنابراین، این نکته برای تو هم سودمند است، زیرا این ویژگی به ارث بسیاری از بزرگان و افراد با فضیلت تعلق دارد.

هوش مصنوعی: دعای تو دوباره به قلب من برمی‌گردد، زیرا این نور درخشان که مانند گوهر است، روشنی‌دهنده دل من است.

هوش مصنوعی: تا وقتی که خرد و دانایی به اندازه کافی وجود دارد، نمی‌توانم جهل و نادانی را به سادگی نادیده بگیرم، زیرا می‌دانم که تو در موقعیت و وضعیت بهتری قرار داری.