هوش مصنوعی: یک چشمه‌سار در قهستان به‌وجود آمده که دماغ فیض، یعنی فکر و استعداد خلاق، به آن عنوان سحرآفرین را داده است.

هوش مصنوعی: چشمه‌ای در کنار آن صورت گلگون، چهره‌ی مهری با آب زلال و حیات‌بخش، و در عین حال، حس درد و رنجی در دل این زیبایی نهفته است.

هوش مصنوعی: چشمه‌ای از امواج هنر، مانند آرایشگری که زلف‌های هستی را به‌هم ریخته، بر چهره‌ی آب و گل زیبایی می‌افزاید.

هوش مصنوعی: چشمه‌ساری که به خاطر زیبایی‌اش، کشاورزان در صبح آن را تحسین می‌کنند، در واقع دزدی می‌کند و نور خورشید را در آستین خود مخفی می‌کند.

هوش مصنوعی: چشمه‌ساری که از گلش خیر و برکت می‌بارد، سخنان گل‌های زیبا را با رنگ پاکی و معصومیت آراسته کرده است.

هوش مصنوعی: چشمه‌ای که از پاکی طبیعتش، همه چیز را نمایان می‌کند و سرآغاز هر کتاب آسمانی بر ذهن زمین است.

هوش مصنوعی: چشمه‌ساری از او جاری می‌شود که قوا و قدرت‌های درکی را به همراه دارد. در میان آن رودها، آب زلال و شفاف به وضوح دیده می‌شود و این نشانه‌ای از یقین است.

هوش مصنوعی: بهشت‌هایی وجود دارد که زیر درختان آن نهرها جاری است و این نشانه‌ای از رحمت و نعمت‌های فراوان الهی است.

هوش مصنوعی: نطق و سخن، مانند آب شیرین و گوارایی است که از یک منبع جاری می‌شود. سرنوشت و مسیر این فیض و نعمت، باعث لذتی می‌شود که نوشندگان از آن بهره‌مند می‌شوند.

هوش مصنوعی: افرادی که در کنار بهشت از زلال و خوش‌نوشان سخن می‌گفتند، به رغم قدرت کلامشان، به زینت کلام وحی می‌پرداختند که قبلاً بر چهره‌شان تأثیر گذاشته بود.

هوش مصنوعی: در ابتدا جوهر واژه‌ها و معناها را مخلوط کردند و سپس با آب دریاهای رحمت ترکیب کردند.

هوش مصنوعی: با وجود این که فطرت آنها بلندمرتبه و باعظمت است، اما تلاش و کوشش‌شان را می‌توان به خوبی مشاهده کرد که همچون نشانه‌ای بر پیشانی‌شان نمایان است.

هوش مصنوعی: من از این نهر که به من لطف و کرامت کرده است، اگر اشتباهی مرتکب شده‌ام، انتظار ندارم که بخواهد بر پیشانی‌ام خطایم را بنویسد و از من نگذرد.

هوش مصنوعی: در جایی که آفتاب به دلیل ترس نمی‌تابد و نور آن قابل مشاهده نیست، در آنجا چشم خفاش به چه حالتی در می‌آید.

هوش مصنوعی: من کیستم که دیگران به من طعنه بزنند، در حالی که نفس های من مانند آب زلال کوثر، از ناخالصی ها دور است.

هوش مصنوعی: من به کمک عقل‌هایم به رهبری روح‌القدس راهنمایی شدم، اما مادر جهل به خاطر ننگی که دارم، مرا به دنیا آورده است.

هوش مصنوعی: من کیستم که به خاطر شکستن پیوندهای جمعیتم، در میان پریشانی زلف‌های خوشبوی خود نشسته‌ام؟

هوش مصنوعی: اگر درد و ناله‌ام به گوش کسی برسد، نادیده‌ام نمی‌گیرد؛ چرا که من فردی هستم که در ناز و نعمت بزرگ شده‌ام و دل‌زده و غمگین هستم.

هوش مصنوعی: اشک‌هایی که بر مژگان من می‌ریزد، نمایانگر حرمتی است که به آن دلبسته‌ام. بی‌ادبانه است که بگویم چنین احساساتی ناشی از آفرینش دل‌های غمگین من است.

هوش مصنوعی: من چه کسی هستم که کلماتم بتوانند وفاداری را بیان کنند، مانند رد داغی که بر روی لاله‌ای در یک لیوان پر از دود حسد باقی مانده است.

هوش مصنوعی: من که مانند زخم و درد از مادر زاده شدم، به خاطر سرنوشت نامناسبی که دارم، همچنان تلاش می‌کنم؛ مثل اینکه زخم و درد، زیبایی از صورت حوریان را می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: من کیستم که باعث بی‌قراری و اضطراب آن کسی باشم که خود، ترجمان رحمت بی‌پایان خداوند برای جهانیان است.

هوش مصنوعی: ای کسی که در زمان احتیاط و دقت هستی، تو دقت و تلاش خود را در یک زمینه به کار می‌گیری و در اینجا و آنجا به دنبال حقیقت می‌گردی.

هوش مصنوعی: اگر در کارهای تو نظم و راست‌گویی وجود دارد، در پایان کارها به خوشی و سعادتمندی خواهی رسید. حتی اگر در ابتدا بی‌نظم و کج به نظر برسی، در نهایت نتایج مثبت و زیبا خواهی داشت.

هوش مصنوعی: خرمی‌های نسیم بهار که از وجود تو به وجود آمده، بر صورت غم و اندوه تأثیر گذاشته و هیچ نشانی از چین و چروک و غم باقی نگذاشته است.

هوش مصنوعی: اگر به زلف دوست، کمی تزیین و زیبایی هم وجود داشته باشد، این زیبایی به خاطر دل‌های غمگین و دردمند است که برای صاحب دلان ایجاد می‌شود.

هوش مصنوعی: من در عشق تو خطا کردم و به خاطر این اشتباه، در سرزمین ما دیگر دلی ویران نمانده که گنجینه عشق در آن پنهان باشد.

هوش مصنوعی: به خاطر محبت تو، گناه من را نادیده می‌گیریم، چرا که تو با زیبایی و ناز خود همچون شاهدانی که دل‌ها را می‌فریبند، به آرامی در کنار ما می‌گذری.

هوش مصنوعی: کافی است که ما اینقدر کم‌ظرفیت باشیم و با حسادت و غرض‌ورزی، خود را به دردسر بیندازیم. بیایید از گناهان خود در این مکان مقدس ناراحت نباشیم.

هوش مصنوعی: ای سخن‌ور محترم، ببخشایید که جسارت کردم. مراقب باش که اگر قلم به طرز بی‌ادبی برانگیخته شود، ممکن است خشمگین شود.

هوش مصنوعی: مدح و ستایش‌های او، نشانه‌ دردسرهایی است که بر سر راه خوشبختی‌اش وجود دارد. این دردسرهای خوشبختی، بیشتر از این قابل تحمل نیستند.

هوش مصنوعی: زمانی که زبان خطاکاران در زمین از کمبود و بی‌پولی به درگاه خداوند، عذر خواهی و توبه کند، در آن لحظه، لب‌ها به نرمی و احترام به خاک می‌سایند.

هوش مصنوعی: باد، با نرمی و لطافت، بر لبان بوسه‌زنان حریمت دعا می‌کند، دعایی به زیبایی که به اندازه وحی‌ای است که از طرف روح‌الامین نازل می‌شود.

هوش مصنوعی: ابر رحمت و مهربانی گناهان را مانند بادی پاک می‌کند تا در آن زمین، گیاه آمرزش و بخشش رشد کند.