هوش مصنوعی: خبر خوشی رسید که خورشید تابناک آسمان بر آن سرزمین می‌درخشد و از این ذره، آسمان را می‌آفریند.

هوش مصنوعی: از خانه‌ای که برای من مانند زندان است، ابری از لطف و محبتش باغ و بستان برمی‌سازد.

هوش مصنوعی: در زمین حزین و غم‌انگیز، آبی از رحمت و لطف جاری می‌شود که بهبوددهنده و شاداب‌کننده روح و جسم انسان است.

هوش مصنوعی: لب‌های من که تنها در غم تلخ فرو رفته، کسی جز زهر آن را نوازش نکرده است. اما با بوسه‌ای خوش، مهر و روزگار خوب می‌تواند کام من را شیرین سازد.

هوش مصنوعی: وقتی که شانس و بخت به زندگی‌ام وارد شود و به دور من بچرخد، احساس نیازم را پیش پای دیگران قرار می‌دهم.

هوش مصنوعی: چندین چشمه‌ی سرشار از شادابی و خوبی در دریاچه‌ی بخشش، زیر یک‌یک ذرات این خاک پنهان است.

هوش مصنوعی: هزار ستاره‌ خوش‌یمن و خوش‌شانس که از ستاره‌ جود بهتر باشند، از دیدن این سرزمین خود را نمایان می‌کنند.

هوش مصنوعی: این صبح روشن و خوشحالی که به من بشارت می‌دهد، مانند تب و fever است که نفس را به تنگی می‌اندازد و مرا به هزاران فکر و خیال مشغول می‌کند.

هوش مصنوعی: در این ویرانه که جغد در آن زندگی می‌کند، پرنده‌ای که نشانه‌ی رفعت و قدرت است، چگونه می‌تواند در چنین مکان بی‌ارزش لانه بسازد؟

هوش مصنوعی: من آن را گرفتم که سلیمان موری را مورد لطف قرار داد، حالا فضای دید او چگونه می‌تواند جایی پیدا کند؟

هوش مصنوعی: اگر نفس من در این دنیا ناراحت و افسرده است، شاید روزی به لطف او به آرامش برسم. اما اگر او نخواهد، زائیده‌ی گناه من تنها مانند یک موریانه به آسمان نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: به خاطر اراده و تصمیم قطعی‌اش، مهندسی که دارد می‌تواند از یک نیم‌قطره، دوصد دریا را به‌ راحتی فراهم کند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه هنری وجود دارد که ابر مهر و محبتش به گونه‌ای است که آتش را به گلی تبدیل می‌کند و آن را در باغی زیبا سیراب می‌سازد.

هوش مصنوعی: همیشه خواهم که جاذبه و سحر نیاز من، درد و زخم مرا با بهره‌مندی از مرهمی با ارزش و بی‌نظیر شفا دهد.

هوش مصنوعی: در این دنیا، زمانه به خاطر محبت عده‌ای از دوستان، به کسانی که صاحب مقام و ارزش هستند، مهربانی و محبت نشان می‌دهد و به آنها پناه می‌دهد.