هوش مصنوعی: من همان قطره‌ای هستم که دریا مرا در خود غرق کرده است. تاریکی ننگ و عیب، مرا از نور و روشنی دور کرده است.

هوش مصنوعی: من در زندگی، با درد و رنجی مشابه کودکانی که در میان مشکلات هستند، مواجه شده‌ام و این غم و اندوه مانند گردابی مرا به چالش کشیده است، اما در عین حال لحظاتی از شادی و سرور هم به من روی آورده‌اند.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که به عشق دل ببندم و در نهایت، در روزهایی که چیزهایی کمبود دارد، به سرنوشتی ناخوشایند دچار شوم.

هوش مصنوعی: خداوند چطور می‌تواند پاداش مستی من را بدهد، جز این که مرا به دنبال چیزهای بی‌فایده و توهمی بفرستد، مانند کسی که در جستجوی آب، به سراب می‌افتد؟

هوش مصنوعی: رحمت همیشه بهانه‌ای برای خود دارد و امیدوارم نسیم خوشی که می‌تواند به من برسد، مرا در دام زیبایی‌های دنیا گرفتار نکند.