هوش مصنوعی: تا کی باید آشفتگی سرنوشت خود را تحمل کنم؟ چطور می‌توانم به آن بخندم، مانند غنچه‌ای که خندان است؟ ای کاش این سر که پر از درد و غم است، در آغوش کفن آرام بگیرد و بخندد.

هوش مصنوعی: اگر تو شکارچی بی‌رحمی، من همان صید به دام افتاده‌ام که وقتی جانم گرفته می‌شود، هر قطره خونم به من لبخند خواهد زد.

هوش مصنوعی: زمانی که از عشق و وفاداری‌ات سخن می‌گویم، خودم به گریه می‌افتم؛ و وقتی که از صبر و استقامت خودم سخن می‌زنم، به نظرم سخن کم‌ارزشی می‌آید.

هوش مصنوعی: آسمان به خاطر شادی و خنده‌های دل‌نشینی که بر لب دارد، ذخیره‌ای از خوشبختی را برای خود نگه‌داشته است؛ تا روزی که مرگ من برسد، او با خنده‌ای معنی‌دار به زندگی‌ام نگاه کند.

هوش مصنوعی: من در دل باغی که گل‌ها در آن شکفته‌اند، وجودی شاد و خوشحالم، اما حالتی از اندوه در وجودم وجود دارد. وقتی من می‌خندم، باغ به من تبریک می‌گوید، و وقتی گریه می‌کنم، چمن و گل‌ها هم با من ناراحت می‌شوند و غمگین می‌گردند.