هوش مصنوعی: هر بار که خون گرمی از دل کسی بریزد، اگرچه آن خون به دریای کوثر هم بریزد، آتش جهنم را به همراه خواهد داشت.

هوش مصنوعی: این شهید کیست که خونش به طور مداوم از خاک برمی‌خیزد و در قدم‌های او خنجر سقوط می‌کند.

هوش مصنوعی: من به قدری از شراب شگفتی سرمستم که گمان می‌کنم اگر داغ‌های جگرم به من آسیب بزنند، لیوان شراب از دستم می‌افتد.

هوش مصنوعی: هر جا که بروم، به یاد او غمگین و سوگوار نشسته‌ام و نوحه سرایی می‌کنم. هر جا که قدم بگذارم، به یاد او حسرت و اندوه می‌خورم و انگار به پیکر بی‌جان او افتاده‌ام.

هوش مصنوعی: ای سیل اشک، رحمی کن بر من که در این مکان قدیمی و خالی از یاری، تنها و درمانده هستم و به شدت از این وضعیت رنج می‌برم.

هوش مصنوعی: این نامه‌ای که من نوشته‌ام، به اندازه‌ای پر از درد و احساس است که اگر حتی سایه‌ای از کبوتر حامل نامه به آن بیفتد، به خون جگر تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر گرفتار دشمن هستی، بهتر است که به مقام آزادی بپردازی، چرا که کسی که در شش دنده به زمین بیفتد، بخت و اقبالش بهتر است.

هوش مصنوعی: اگر عشق به میخانه ما بیاید، با جامی که در دست داریم، در حالتی شبیه یک شعله، سرمست و شاد خواهیم شد و زمانی که این حال از دست برود، همچون خاکستر فرومی‌افتیم.

هوش مصنوعی: دل افسرده و بی‌حالت در بدن، همچون ذغالی است که بر خاکستر می‌افتد و از خود نشانی بر جا نمی‌گذارد.