هوش مصنوعی: دیشب غم بر دردهای ما خندید و بدون توجه رفت. همچنین کمی نمک بر زخم‌های ما پاشید و دوباره رفت.

هوش مصنوعی: مبارک باشد روزی که ناامیدی به سر می‌رسد، چرا که نگاه من مانند اشکی از حسرت بر خاک و خون ریخته و در نهایت ناپدید شد.

هوش مصنوعی: شب فرا رسید و غم درون من از رخنه‌های سینه‌ام خارج شد. داغی که از دل برمی‌خاست، مانند دامنی پر از گل‌ها از من جدا شد و رفت.

هوش مصنوعی: مروارید گران‌قیمت فکر می‌کرد که زخم من درمان‌پذیر است، آمد، کمی به شکایت من گوش داد و بعد رفت.

هوش مصنوعی: در برابر جسد فردی فصیح و eloquent، چه نیازی به این همه زاری و فریاد است؟ در حالی که در آستانه‌ی غم و بیچارگی، تنها یک نفر ناله کرد و رفت.