فصیحی هروی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۶۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>شب بی‌خبرم حرف فراقت به زبان رفت</p></div>
<div class="m2"><p>گوشم به خروش آمد و هوشم به فغان رفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>روید چو ز خاکم جگر پاره بهاران</p></div>
<div class="m2"><p>دانند که بر ما چه ز بیداد خزان رفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>ز آن غنچه طلب نکهت همت که لب خویش</p></div>
<div class="m2"><p>نالوده به یک خنده ز گلزار جهان رفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>بیهوده درین بادیه مشتاب که از شوق</p></div>
<div class="m2"><p>نقش قدم کعبه روان هم پی‌شان رفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>بگداخت ز بس از تب هجر تو فصیحی</p></div>
<div class="m2"><p>شب سوی عدم دست به دامان فغان رفت</p></div></div>

شمارهٔ ۶۲

شب بی خبرم حرف فراقت به زبان رفت
گوشم به خروش آمد و هوشم به فغان رفت
روید چو ز خاکم جگر پاره بهاران
دانند که بر ما چه ز بیداد خزان رفت
ز آن غنچه طلب نکهت همت که لب خویش
نالوده به یک خنده ز گلزار جهان رفت
بیهوده درین بادیه مشتاب که از شوق
نقش قدم کعبه روان هم پی شان رفت
بگداخت ز بس از تب هجر تو فصیحی
شب سوی عدم دست به دامان فغان رفت

شمارهٔ ۶۰

شمارهٔ ۶۱

شب بی‌خبرم حرف فراقت به زبان رفت

گوشم به خروش آمد و هوشم به فغان رفت

روید چو ز خاکم جگر پاره بهاران

دانند که بر ما چه ز بیداد خزان رفت

ز آن غنچه طلب نکهت همت که لب خویش

نالوده به یک خنده ز گلزار جهان رفت

بیهوده درین بادیه مشتاب که از شوق

نقش قدم کعبه روان هم پی‌شان رفت

بگداخت ز بس از تب هجر تو فصیحی

شب سوی عدم دست به دامان فغان رفت

شمارهٔ ۶۱

اطلاعات